Getuigenis: softdrugs als trigger van psychose

Hoewel softdruggebruik niet als de oorzaak van psychoses wordt benoemd, speelt het wel een versterkende rol voor mensen bij wie de ziekte al sluimert. Lena* kwam in haar studententijd in aanraking met softdrugs en getuigt over de verwoestende effecten.

“Het zaadje van mijn eerste psychose werd geplant tijdens mijn eerste jaar hogeschoolonderwijs in Gent. Net als het gros van de studenten ging ik op kot, waar ik zwaar depressief ben geworden. Ik rookte toen heel frequent marihuana. Elke twee dagen reed ik naar Nederland om de maximum toegelaten dosis af te halen. De meeste psychiaters, psychologen en therapeuten zijn het erover eens dat mijn psychose werd getriggerd door softdrugs.”

“Op mijn kot begon ik te vereenzamen. Ik ging niet meer naar de lessen en zat daar hele dagen, afgesloten van de buitenwereld. Door totale isolatie gekoppeld aan een depressie is mijn psychose binnengeslopen. Een psychose krijg je namelijk niet van de ene op de andere dag. Het is een proces dat geleidelijk aan plaatsvindt, terwijl je niet beseft dat de aandoening zich aan het ontwikkelen is. Ik ben altijd al een stil persoon geweest, vroeger nog meer dan nu. De symptomen waren dus niet direct zichtbaar voor de buitenwereld. Tot de avond waarop ik ruzie kreeg met de vriend van mijn moeder.”

“Iedereen ging nadien slapen, maar ik was nog aan het rondlopen in de woonkamer. Er barstte plots een storm los in mijn hoofd. Ik zag een fel, wit licht en hoorde ook een stem razen in mijn hoofd. Intussen stroomde er een massa aan informatie door mijn hersenen. Een fractie van een seconde werd ik geteleporteerd naar een hemelse ruimte, maar het volgende moment stond ik gewoon weer in de woonkamer. Het leek alsof er een puzzel in elkaar viel en ik de wereld plots helemaal begreep.”

“In die periode verbleef ik vaak op mijn kot en kwam weinig naar huis. Het eerstvolgende weekend dat ik naar huis ging, merkte mijn moeder dat er iets mis was. Ik praatte niet meer coherent, sprong van de hak op de tak en had ook woedeaanvallen. Mijn ouders hebben mij dat weekend naar het ziekenhuis gebracht. De psychiater daar begreep onmiddellijk dat ik psychotisch was. Zoiets kan je nu eenmaal moeilijk verbergen. Hij raadde mij aan om me te laten opnemen, maar dat wilde ik niet aanvankelijk. Uiteindelijk lieten mijn ouders mij achter op de opnameafdeling. Ik werd agressief, waardoor de paramedici mij een injectie gaven en me in een isolatiekamer opsloten. Daar escaleerde mijn toestand en ik werd compleet paranoïde.”

“De periode die daarop volgde, herinner ik me geenszins. Mijn eerste herinnering is het moment dat ik mij op de zwaarste afdeling van het psychiatrisch centrum bevond. Ik was heel erg psychotisch op dat moment. Alles wat ik zag op televisie, leek over mij te gaan. Ik dacht dat het leger en de maffia op zoek waren naar mij.”

“In de eerste fase van mijn behandeling kreeg ik een karrenvracht aan pillen toegediend, maar ik kreeg weinig therapie toen. Zolang je psychotisch bent, kan dat ook niet. Ik slikte heel veel en heel zware medicatie. Eigenlijk wilde ik dat niet, maar ik deed het toch. Ik heb me laten vertellen dat een psychose veel schade toebrengt aan je hersenen. Allerlei cerebrale stoffen zijn dan uit balans, dus het is noodzakelijk dat die balans zo snel mogelijk hersteld wordt.”

 

“Eigenlijk is het kiezen tussen de pest en cholera, want de pillen die je daar toegediend krijgt, zijn evenmin gezond. Op een bepaald moment was ik zelfs twintig kilo bijgekomen, zonder iets fundamenteels aan mijn eetgewoonten te veranderen. De medicatie deed zijn werk, want ik geraakte uit mijn psychose. Een nevenwerking van dat resultaat is evenwel de garantie dat je in een depressie belandt.”

“Over een periode van zeven jaar verbleef ik drie jaar in het psychiatrisch centrum, als je de duur van alle opnames samentelt. Ik heb in totaal drie psychoses gehad. Normaal word je dan gebrandmerkt als psychoot voor het leven. Je krijgt gewoonlijk dan ook de diagnose van schizofrenie, maar ik heb nadien geen psychotische aanvallen meer gehad. Ik heb dus veel geluk gehad, besef ik. Ook omdat ik de juiste mensen heb ontmoet op een cruciaal moment.”

“Ik wilde na de episode in het psychiatrisch centrum mijn medicatie afbouwen, maar de dokters lieten dat niet toe. Ik ben behandeld door een heel leger aan psychologen en psychiaters. Aangezien er geen één-op-één contact was met die medici, kenden ze mij ook niet echt en wilden ze het risico niet nemen dat ik zou hervallen. Heel langzaamaan bouwde ik dus zelf af.”

“Hoewel een psychose iets zuiver fysiek is, had ik bepaalde zaken anders kunnen aanpakken. Ik had beter geen softdrugs gebruikt en mij meer geëngageerd voor school. Ik had alerter kunnen zijn voor negatieve signalen. Desondanks kon ik onmogelijk de desastreuze gevolgen inschatten van mijn onbesuisd gedrag. Je kiest immers niet bewust voor isolement of een depressie. Ondertussen ben ik bijna twaalf jaar medicatievrij, maar de angst om ooit opnieuw een psychose te krijgen, blijft wel bestaan.”