Vervolg mijn verhaal: na het stoma nu ongewild kinderloos!!

mijn-verhaal

Dit is het vervolg op het 1e deel van mijn verhaal:

Lees ook: Mijn verhaal: leven met een stoma bij ziekte van Crohn

Ongewenst kinderloos!!!!!!!!!!!!!!

In 1986, werd na enkele jaren van steeds ziek zijn, buikpijn, de diagnose Colitis Ulcerosa gesteld. In 1987 volgde een spoedopertaie.( omdat ik een buikvliesontsteking kreeg, ) had ik opeens een blijvend stoma. Omdat de hele dikke darm ontzettend onstoken was...
Toen ik daarna weer bij positieven en opgeknapt was, vroeg ik de chirurg: "Kan ik straks nog gewoon kinderen krijgen"?
Ja zeker zei hij, je ziekte is weg, en een stoma hoeft geen belemmering voor een zwangerschap te zijn.
Ik blij. Al liep mijn toenmalige "knipperlicht"relatie op de klippen. Ik vond het niet eens erg, de stoma was wel de druppel, maar zonder het stoma, was het ook niet goed gegaan.

Echtgenoot

In 1989, vele opname's en operaties verder, leerde ik mijn huidige man kennen ( Hij was leerling verpleegkundige op de afdeling waar ik werd opgenomen, en hij moest me een sonde inbrengen)
En lach niet... Ik lag tijdelijk op de afdeling verloskunde, omdat op "mijn " vaste afdeling Chrirurgie geen plaatstje vrij was.
Een dag later ging ik over naar een andere afdeling.
Ik had sondevoeding en kreeg weer allerlei onderzoeken van de buik. Na een week kwam er een assistentje van mijn chirurg, Tja zei hij tussen neus en lippen door: 'En kinderen krijgen kun je wel vergeten.'
Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg, en was perplex, dit had ik nooit verwacht.
Ik dacht altijd dat dat nog steeds zou kunnen. Dat hadden ze me in 1987 ook gezegd.
Later heb ik aan mijn eigen arts om uitleg gevraagd ( hij kwam eerst met een excuus, de assistent had dat nooit zo mogen zeggen, maar het leed was al geschied)
En inderdaad vertelde hij, ze zagen op de foto's van de echo's en scans dat mijn baarmoeder helemaal was verschrompeld, en er zaten cystes in de eiertsokken ( die er nu nog zitten) en een vernauwing in de eileider. Waarschijnlijk door alle buikoperaties en medicijnen. ( prednison, imuran, etc etc)
Mijn wereld storte in.

Dacht ik net een leuk vriendje te hebben , nu dit weer. Maar ja omdat onze realtie nog zo pril was, heb ik het hem maar meteen verteld.G rote kans dat ie nu zou afhaken. Maar nee, hij was heel begripvol en lief, hij wilde mij....
En dat ik geen kinderen kon krijgen, dat was jammer, maar hij was verliefd op mij......
We praatte er over, en steeds maar weer.

Inmiddels

Inmiddels was het 1995, en bleek ik ipv Colitis Ulcerosa , de ziekte van Crohn te hebben. Ik had een continent, maar de pouch was alsmaar ziek, en in 1997 is die verwijderd en heb ik weer een stoma moeten krijgen. ( de buik is nu 15 keer open geweest...)( 3 maanden voor ons huwelijk)
We hebben in ons lot moeten schikken, maar bij mij niet van harte.
We kozen niet voor adoptie, of een medisch ingrijpen. Dat laatste wilde Peter niet, hij was bang dat mijn lichaam een zwangerschap niet aan zou kunnen, met alle gevolgen van dien, hij een kindje en mij kwijt.
Adoptie wilden we allebei niet, en bij navraag bleek ook nog eens dat de selectie heel streng is, en vooral als je een "bedreigende" ziekte hebt.
( maar iedere moeder kan toch ziek worden!!!!!!!)
We hebben moeten accepteren om kinderloos te blijven, en proberen om dat alles te brengen tot iets positiefs. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan....
We kunnen nu omdat we geen kinderen hebben, vaker op vakantie, uit gaan eten, een bioscoopje pikken, mijn man rijdt motor( ik achterop). Maar dat alles is maar een vervanging, wat had ik dat graag willen inleveren voor...................
We hebben nu dan ook een hondje een kleine Maltezer Rakker, en hij is nu een beetje ons kind. Ik moet zeggen hem zou ik niet meer kunnen missen. Maar het is en blijft een dier. Een surrogaat voor.....
Aan de andere kant moet ik ook reël zijn, dat als we een kindje hadden, mijn man vaak voor het kindje had moeten klaar staan, omdat ik vaak ziek ben of te moe.
Ik lig regelmatig in het ziekenhuis. En dan zo'n hummeltje moeten achterlaten, (ik vind het al verschrikkelijk voor ons hondje, en daar moeten we dan ook oppas voor vinden) dat zou me nog meer pijn doen denk ik.
Dus proberen we te genieten van alle andere dingen, van de dagen dat ik niet ziek ben. Regelmatig komen neefjes en nichtjes logeren, in de zomer gaan we altijd met ze een dagje ergens naar toe,(pretpark, dierentuin...).
We hebben voor dit jaar weer verschillende uitjes, en vakanties .
Maar toch........

Groetjes Petra
Petra Frijsinger
prinses_met_kroon@msn.com