nieuws
Het is een paradoxale reactie: een immens geluksgevoel overspoelt je en toch begin je te wenen. Wat is hiervoor de verklaring?
Het is bekend dat er een connectie bestaat tussen de traanklieren en de hersenzones die bij emoties betrokken zijn. Verdriet zet de traanproductie in werking, maar stress, woede, pijn, en ja zelfs vreugde doen dat evenzeer.
Amerikaanse onderzoekers (universiteit van Yale) hebben jonge en volwassen proefpersonen geobserveerd die zeer intense positieve emoties ondergingen. Ze stelden vast dat de deelnemers die begonnen te wenen hun emoties veel sneller en veel efficiënter konden stabiliseren dan de deelnemers die geen tranen hadden. Eigenlijk, nog steeds volgens de specialisten, is deze reactie een reflex die aan een behoefte beantwoordt: de hersenen worden verstoord door een (sterke) positieve emotie en zoeken een evenwicht, een stabiliteit. Het wenen draagt daartoe bij, het helpt om de ‘emotionele overloop’ af te voeren.
Het tegendeel geldt ook. Volgens hetzelfde stramien kunnen negatieve emoties reacties veroorzaken die positief lijken: verdriet of vrees kan een glimlach of een lach ontketenen die men als ‘nerveus’ bestempelt. Opnieuw is dit een antwoord op een fundamentele behoefte waarover wij geen of echt zeer weinig controle hebben.
 |
 |
