Getuigenis bedplassen: "Ik wil lotgenoten helpen met mijn verhaal."

mijn-verhaal Bedplassen bij tieners en volwassenen is taboe, maar komt vaker voor dan je zou denken. Wij spraken met Bob, een jongeman van vijftien, over hoe bedpassen zijn leven beïnvloedde en hoe hij er uiteindelijk van verlost is. "Neen, ik vind het niet erg om erover te praten. Tenslotte kan dit lotgenoten helpen," klinkt het.

"Het is een erg vervelende aandoening en de oorzaak was onduidelijk. De dokters zeiden dat ik té diep slaap, maar de diagnose was eenvoudig: ik was gewoon een bedplasser." In de ruimere familie waren nog twee oudere kinderen die met bedplassen te maken hadden. De ouders voelden zich dus niet alleen en konden zo hun ervaringen uitwisselen.

Lees ook: Bedplassen (enuresis): oorzaken en behandeling

Bedplassen op kamp en tijdens weekendjes weg

Thuis werd op een praktische wijze omgegaan met de situatie: aangepast beddengoed, zowel thuis als op familievakantie.
Bob was ook erg actief in een jeugdbeweging, inclusief vakantiekampen en weekendjes weg. Het slapen in tenten heeft zo zijn gevolgen voor iemand die met dit soort problemen te maken heeft. Maar Bob heeft zich jarenlang aangepast: voor hij zichzelf toeliet in te slapen wachtte hij zolang mogelijk tot hij een laatste maal naar het toilet kon gaan om verrassingen te vermijden. Als hij pech had kon hij maar één ding doen: uitleggen hoe dit mogelijk was.

"En natuurlijk zie je dan het verschil: jouw echte vrienden proberen het te begrijpen en aanvaarden dat je dit soort problemen kan hebben, terwijl de anderen je beginnen te pesten."

Lees ook: Heeft mijn kind een plasprobleem?

Behandeling tegen bedplassen

Na een lange zoektocht naar de juiste therapie, is Bob eindelijk definitief van zijn probleem verlost. Hoe kan het zolang duren voor er een oplossing werd gevonden, vragen wij ons af. Enerzijds is er de zeer menselijke overweging (of moeten wij het 'hoop' noemen?) dat dit probleem wel spontaan zal 'overgaan'. Dat klinkt inderdaad erg logisch, maar is niet steeds de juiste houding. Eens een kind zeven jaar of ouder is, is het nuttig hulp te zoeken. Anderzijds is het niet zo dat de ouders van Bob niet de moeite hebben genomen om een oplossing te vinden voor hun zoon, wel integendeel.

Toen Bob ongeveer elf, twaalf jaar was, hebben zijn ouders hulp gezocht bij een therapeute, die een psychologische behandeling heeft voorgeschreven. Bob heeft die therapie gedurende een hele tijd gevolgd, echter zonder resultaat.

Bob herinnert zich dat er ook via het medisch schooltoezicht werd geprobeerd om te zoeken naar een oplossing: het melden van 'bedplassen' aan de schoolarts leverde geen reactie en geen opvolging op.

De huisarts was op de hoogte van het probleem en raadde Bob aan om toch op onderzoek te gaan bij een specialist.

Later, op zijn veertiende, vond Bobs moeder de weg naar een ziekenhuis waar de symptomen eindelijk werden erkend als een aandoening. Dit was de start van een nieuwe fase in het zoeken naar een oplossing.

Eerst volgde Bob een behandeling op basis van geneesmiddelen de blaas moest vergroten. In principe was die wel groot genoeg, maar een verdere vergroting zou het bedplassen kunnen verhelpen. Toen die poging uiteindelijk ook amper resultaat gaf, werd Bobs behandeling gewijzigd naar een ander geneesmiddel tegen bedplassen gecombineerd met een aangepaste levenswijze. Hij werd er echter niet beter van: "Door ziekte liep alles fout, dus ben ik er maar mee gestopt."

Nog steeds op zoek naar een correcte oplossing, ditmaal in de wetenschap dat het om een aandoening ging, vond Bobs moeder uiteindelijk via een website een verwijzing naar een ander ziekenhuis. Zo startte hij een behandeling op basis van hetzelfde geneesmiddel, ditmaal echter met de juiste aanbevelingen inzake levenswijze. En met succes.

Vroeger plaste Bob om de twee dagen in bed, nu niet meer. Bob en zijn ouders kunnen vooruitblikken op een nieuwe periode, zonder alle vervelende randfenomenen.

De behandelende specialist vertelt: "Toen Bob en zijn mama bij ons kwamen hebben we heel eenvoudig nagekeken hoeveel urine hij 's nachts aanmaakt (door zijn ochtendplas bij het nettogewicht van een luier te tellen). Dan hebben we vastgesteld dat hij 's nachts én relatief veel urine aanmaakt én zijn blaas sneller samentrekt dan overdag. We hebben dan de specifieke oorzaak van Bob's bedplassen aan hem en zijn mama uitgelegd. Hij had de keuze tussen twee behandelingsmethodes. Hij heeft zelf voor de medicatie gekozen.

Daarna begreep Bob ook waarom we hem vroegen om zichzelf op te leggen om 's ochtends meer te drinken dan hij eigenlijk dorst had en 's avonds zijn drinken te beperken (en eventueel zijn dorstgevoel te weerstaan). Bovendien hebben we hem twee geneesmiddelen voorgeschreven, enerzijds een geneesmiddel dat ervoor zorgt dat de hoeveelheid urine die hij 's nachts aanmaakt beperkt wordt (iets wat zijn lichaam sowieso zou moeten doen) en anderzijds een pilletje dat zijn blaas rustig houdt 's nachts.

Hiermee is Bob dus snel droog geworden. En nu moeten we heel voorzichtig zijn om niet te snel te stoppen met de nieuwe drankgewoontes en de medicatie want anders is de kans op herval zeer reëel. We leggen ook uit dat het niet erg is om te hervallen, want we weten nu wat we moeten doen om terug droog te worden."