Mijn verhaal: de nare gevolgen van de anticonceptiepil...

mijn-verhaal Ik las op jullie site, waar ik geregeld naar surf, dat je zelf je verhaal mag insturen. Wel, hieronder volgt mijn verhaal over 'de nare gevolgen van de anticonceptiepil'.
Ik ben Barbara, 24 jaar, en neem al 5 jaar dezelfde anticonceptiepil.

Jong en kortademig

Ik had al een tijdje last van kortademigheid en pijn in de borst. Maar telkens ik mij een tijdje rustig hield, ging dat weer over. Ik werk namelijk in een taverne en soms jaagde ik mij wel wat op. Ik rustte dan vijf minuutjes en het ging weer.
Maar het werd alsmaar erger. Ik kon zelfs haast de trap niet op zonder vijf minuten te moeten bekomen van de inspanning. Ik ben 24 jaar en doe geregeld aan sport, dus het was niet echt logisch.
Mijn vriend werd ziek (griep) en ging naar de dokter. Ik besloot om mee te gaan en om toch maar eens te vertellen over mijn klachten. De huisdokter zei dat het misschien stress was, maar maakte voor de zekerheid toch maar een afspraak bij de cardioloog in het ziekenhuis. De week daarna kon ik gaan.

Die dag ging ik ook nog zwemmen met mijn moeder en ik kon niet mee met haar... Ik verstond er niets meer van. Twee dagen daarna ging ik squashen, wat ik elke week doe. Na vijf minuten was ik al uitgeteld en mijn hart sloeg heel snel, nog nooit meegemaakt... Ik dacht dat ik ging flauwvallen, zag sterretjes en voelde mij echt niet goed. Ik was buiten adem en stopte met squashen.
Het ging toen iets beter, maar toen we naar huis reden, kreeg ik het benauwde gevoel weer. Ik dacht dat ik dood ging....

Naar spoedafdeling

Mijn moeder belde de huisdokter en die adviseerde om naar de spoed te rijden. Daar aangekomen voelde ik mij toch wel al wat beter, maar het ademen ging nog steeds niet goed. Ze maakten een cardiogram, niets speciaals te zien, alleen dat mijn hart wat snel sloeg... Nog altijd van de inspanning dacht ik. Ze maakten foto's van mijn longen, niets te zien. Ze namen bloed af, niets speciaals te zien, alleen dat er iets wees op een ontsteking... Ik mocht weer naar huis. Aan de ene kant was ik blij, maar aan de andere kant wou ik toch wel weten wat ik had.

Naar de cardioloog

Na het weekend werd het tijd voor mijn afspraak met de cardioloog. Hij maakte een echografie van mijn hart, alles normaal. Toen moest ik op de fiets rijden, een minuut lang aan een bepaald tempo. Ik kreeg het weer lastig... Mijn hart sloeg weer veel te snel en ik kon nog geen minuut fietsen... Ik was er niet goed van. De cardioloog vond het ook raar dat mijn hart zo snel sloeg na nog geen 5 seconden. Hij stuurde me door voor een longfunctie-test en ik moest ook onder de scanner, want het kon wel eens iets zijn dat door "de pil" veroorzaakt werd (wat de huisdokter trouwens ook al gesuggereerd had). De ademtest vond ik moeilijk, ik had het weeral lastig...
Toen ging ik naar de scanner, maar ik moest wat later opnieuw terugkomen, er was geen plaats meer. En ik moest trouwens ook nuchter zijn, wat ik op dat moment niet was.
Ik ging naar huis en ging in mijn bed liggen, want ik voelde mij echt niet goed. Ik had ook koorts, 38° C. Een griepje, dacht ik.

Om vijf uur moest ik dan onder de scanner. Daarna mocht ik weer naar huis.
Ik was nog geen vijf minuten thuis of de huisdokter belde al: ik moest direct binnen in de kliniek, ik had longembolen.

In het ziekenhuis

Ik wist zelfs niet wat dat was, het enige wat ik wilde weten: hoe lang zou ik moeten blijven? EEn weekje, zei ze.
Ik dus weeral richting ziekenhuis, waar ze op de spoed nog maar eens bloed afnamen en mij naar mijn kamer brachten.

Uiteindelijk heb ik 9 dagen in het ziekenhuis gelegen met een 'uitgebreide' longembolie, oorzaak: de anticonceptiepil.
Ik moest natuurlijk onmiddellijk stoppen met de pil te nemen. Door middel van bloedverdunners en de eerste 5 dagen spuitjes in mijn buik moesten de bloedklonters in mijn longen verdwijnen. Het ergste was dat ik niet uit mijn bed mocht komen, omdat ik koorts maakte, waren ze bang voor complicaties.
Met zuurstof via mijn neus, pleisters op mijn lichaam om mijn hart in de gaten te houden en een infuus voelde ik mij opeens niet meer zo jong. Dan begin je wel eens na te denken... Maar er bestaan natuurlijk veel ergere ziekten en ik wil heus niet klagen.
Ik ben genezen nu, juist de conditie moet natuurlijk weer opgebouwd worden ik moet naar de kinesist want mijn spieren zitten vast vanwege het lange stilzitten...

De pil is het gemakkelijkste voorbehoedsmiddel, maar je ziet dat het toch ook nare gevolgen kan hebben...