Mijn verhaal: geluk bij een ongeluk (hartinfarct)

Valloir (Franse Alpen): aan de voet van de Col du Galibier

mijn-verhaal 13 april 2003, zondag
Het is mooi fietsweer en de Hallambay-rit van 96 km nadert stilaan zijn einde want we zijn niet ver van Elsloo. Traditioneel wordt hier de ketting meestal gespannen en een snelheid van 35 à 40 km/u is een normale gang van zaken. Ik heb het echter moeilijk en kan onmogelijk ook eens aan de kop komen, erger nog, ik moet los uit de wielen. Het is duwen en stampen met een hoge hartslag. Op de brug perst de groep er nog een spurtje uit en de enige achter-blijver dat ben ik. Boven wordt er op mij gewacht en kan ik dus aansluiten. In de afdaling rijd ik aan de leiding van de groep maar ik ben er niet goed van. Heb ik een slechte dag, ben ik oud aan het worden, of scheelt er iets ? Later zal alles duidelijk worden.

1 mei 2003, donderdag
Vandaag zal de Mergelland-route gereden worden. Dit is een rit van 130 km hoofdzakelijk door Nederlands-Limburg met tal van stevige klimmetjes. Ik heb altijd van deze rit gehouden. Wil je bv. op Vijlnerbos vooraan eindigen moet je een optimale conditie hebben, temeer omdat de groep elk jaar beter wordt en er dus ook sneller gereden wordt. Ik vind dat ik de laatste tijd niet goed rijd maar ik moet slechts drie kleppers laten voorgaan. Ik ben echter heel diep gegaan. Ik wil mij nu in de debatten mengen maar blijkbaar heb ik mijn beste pijlen verschoten. Niettemin ben ik tevreden.

September 2003
Ik merk als ik vlot de trap neem, dat ik korter van adem ben. Twee maanden USA en wat min-der gefietst, zou dat de reden kunnen zijn ?

Oktober 2003
Ik rij nu regelmatig in de week met de C-groep mee, dit gaat probleemloos. Zondags met de A-groep meefietsen kost steeds meer moeite, zeker als jij je deel aan de kop wilt meedoen terwijl het nogal waait. Het is duwen en stampen, het is afzien maar ik wil niets laten merken.

1e afspraak bij de hartspecialist

15 december 2003, maandag
Ik voel me niet helemaal in mijn sas en ook het fietsen blijft niet vlot lopen. Ik besluit om bij mijn hartspecialist een afspraak te maken voor een fietstest en een EKG van het hart. Ik moet echter tot half februari wachten vooraleer ik aan de beurt ben. Mijn gewicht is 88,4 kg.

3 januari 2004, zaterdag
We gaan op bezoek bij Tanja (mijn dochter) en Frank in Huldenberg. ‘s Avonds worden we op steengrill getrakteerd en ik doe mij tegoed aan het lekkere eten. Terwijl we terug naar huis rijden voel ik mij wat misselijk. Ik neem thuis enkele Rennie-tabletten en ga slapen.

5 januari 2004, maandag
De misselijkheid verdwijnt maar niet en ik heb maagpijn, tenminste dat denk ik. Ik besluit om mijn huisarts op te zoeken. Mijn bloeddruk is iets te hoog (15,5 - 8,5). Er wordt bloed getrokken en hij schrijft mij Zantac 300 voor. Dit medicijn zou de maagproblemen moeten oplossen. Tevens moet ik veel melk drinken. Ik vertel hem ook dat het fietsen niet meer zo vlot gaat ( kortademiger ). Zijn conclusie: je wordt ook een dagje ouder en wat rustiger fietsen misschien ? Hij rommelt wat in mijn dossier en haalt een document tevoorschijn dat het resultaat is van een fietstest bij de hartspacialist J. V. L.van februari 2002. Als hij ziet dat ik toen 400 Watt gefietst heb wordt hij een beetje kwaad op de hartspecialist die zulke zware inspanningen toelaat want hij vindt dit totaal onverantwoord voor mij.

8 januari 2004, donderdag
Terug op bezoek bij de huisarts. De maagpijn blijft doch het bloedonderzoek is in orde. Choresterol is 147 en ook de bloeddruk (14,5 - 7,5) is terug normaal.

Ik voel me niet te best

18 januari 2004, zondag
Ik heb deze morgen Gelre-Geulik route (95 km) gereden met een vijftal makkers van WTC Stokkem. Zoals de laatste tijd kost het me veel moeite, zeker als ik aan de kop moet komen. Tegen de avond gaan we naar de steakdag van de KSJ in Maasmechelen. Sommigen vinden dat ik maar slapjes en grijs uitzie en eerlijk gezegd ik voel mij ook niet al te best.

19 januari 2004, maandag – Ziekenhuis Genk
Het is maandagmorgen 6u00 en ik moet naar het toilet om te plassen. Plots voel ik een hevige pijn in de maag- en borststreek. Ik denk aan een maagzweer die mij parten speelt. Ik ga naar de keuken om op verhaal te komen en de pijn gaat over. Na een tiental minuten, als ik terug naar bed wil gaan, komt de pijn in alle hevigheid terug. Ik ga naar de slaapkamer en zeg tegen Sinny (mijn vrouw) dat we onmiddellijk naar de spoedafdeling van het ziekenhuis in Genk moeten gaan.Tijdens de rit is de pijn wel iets minder.

Lees ook: Hartinfarct: herken de signalen

Slecht en goed nieuws

In de spoedafdeling van het ziekenhuis krijg ik een kamertje en er wordt dadelijk een infuus aangebracht. Ik onderga enkele onderzoeken waarvan de gastroscopie (met een camera in de maag kijken via een buisje) de laatste is. Het is ondertussen 11u00 en de pijn in de borst is niet meer te harden. Ik krijg een pilletje om onder de tong te plaatsen en dit geeft voor een 15-tal minuten wel wat verlichting. Daarna wordt de pijn heviger en heviger. Ik dreig het bewustzijn te verliezen en vraag Sinny om dringend de dokter te roepen want ik heb ook braakneigingen.

Eindelijk om 12u15 word ik dan in een bed snel naar de hartbewaking gereden. Na een
vijftal minuten in de hartbewaking, Sinny mag niet mee, voel ik dat ik het bewustzijn ga verliezen en zeg tegen de verpleegster, “ik ben weg”. Zachtjes glijd ik naar een plek met enkel gelukkige mensen en blije gezichten, ik incluis. Na korte tijd (ca. 1,15 minuut ?) kom ik terug bij terwijl ik naar de operatiekamer word gereden. Ik hoor de hoofdverpleegster tegen mijn vrouw zeggen dat ik een hartinfarct heb opgelopen. Ik blijf abnormaal kalm wat niet van mijn omgeving kan gezegd worden. In de operatiekamer kruip ik nog zelf op een ander bed en wordt ik daarna met koude kompressen afgekoeld. De hartspecialist komt binnen en aan de manier van spreken hoor ik dat de situatie ernstig is. Via de rechterlies wordt er een catheter ingebracht en door contrast-vloeistof in te spuiten, je krijgt er een vijftal seconden heel warm van, kan men de vernauwing lokaliseren. Er wordt een stent (spiraaltje) ingebracht en na een 15-tal minuten is de klus geklaard. Ik ben de hele tijd bij volle bewustzijn maar de hartspecialist zegt dat alles in orde zal komen. Daarna wordt ik naar de hartbewaking gebracht en mag Sinny mij even komen bezoeken. Hier hoor ik dat ik ook nog een hartstilstand heb opgelopen en dat men mij met elektrische schokken (defibrillator) heeft moeten reanimeren. Deze situatie schijnt levensbedreigend geweest te zijn. Mijn rechterlies wordt met een klem vastgezet en ik mag 12 uren met mijn rechterbeen niet bewegen. Ik krijg ook een batterij medicijnen te verwerken zoals Ticlid, Emconcor, Zocor, Tritace en Cardio-Aspirine. s’Avonds komt de hartspecialist voorbij. Ik heb slecht en goed nieuws zegt hij. Het slechte nieuws is dat je een hartinfarct hebt opgelopen en het goede nieuws is dat je hart nog intact is en slechts weinig schade heeft opgelopen. Het fietsen zal nog wel lukken doch voorlopig zal je het rustig aan moeten doen. Wandelen en eventueel met je vrouw gaan fietsen mag voor de eerstvolgende tien dagen. Gezien de goede vooruitzichten ben ik optimist voor de toekomst.

Revalidatie na hartinfarct

20 januari 2004, dinsdag – Ziekenhuis Genk
Ik moet enkele onderzoeken ondergaan waaronder een echo van het hart en een EGK. Ik voel mij redelijk goed. Mijn gewicht is 85,8 kg.

21 januari 2004, woensdag – Ziekenhuis Genk
De resultaten van de onderzoeken zijn goed. Indien de fietstest ook positief is mag ik morgen naar huis. Ik fiets 10 minuten en haal 200 Watt. Geen pijn in de borst, ik voel mij gerustgesteld.

22 januari 2004, donderdag – Ziekenhuis Genk
Ik mag om 12u00 naar huis. De hartspecialist heeft geen medische verklaring voor mijn bloedvat-vernauwing. Enkel erfelijkheid en stress kunnen voor mij in aanmerking komen, maar hij stelt mij gerust. Tevens raadt hij mij ook aan om een revalidatieprogramma in het ziekenhuis van Lanaken te volgen wat ik dan ook zal doen. Voor de volgende week zal wandelen dan ook mijn hoofdbezigheid worden.

30 januari 2004, vrijdag
Start van de revalidatie tot 20 februari(3x per week) in het ziekenhuis (ZOL) te Lanaken. Het programma lijkt eerder geschikt voor personen die een slechte conditie hebben.

31 januari 2004, zaterdag
Mijn eerste rit met de koersfiets en ik ben toch wel wat gespannen. Ik rijd 1 uur aan 25 km/uur. Ik zorg ervoor dat mijn hartslag niet hoger dan 110 is. Alles loopt gesmeerd en ik ben tevreden en gerustgesteld.

3 februari 2004, dinsdag
Ik ga op visite bij mijn huisarts. Mijn bloedvaten in mijn rechterarm zijn fel ontstoken wegens de infuus van in het ziekenhuis. Hij schrijft Bi-Rofenid voor. Tevens excuseert hij zich bij mij over zijn foute inschatting van mijn probleem. Ik zeg hem dat we dit moeten vergeten. Alles is nog goed afgelopen en ik wil aan de toekomst denken.

4 februari 2004, woensdag
In het ziekenhuis heb ik een gesprek met een psychologe. Ik ben optimistisch en ze kan met mij niet veel aanvangen.

6 februari 2004, vrijdag
In het ziekenhuis heb ik een gesprek met de diëtiste. Een vetarm en zoutarm dieet wordt aanbevolen: meer onverzadigde vetten (bv. olijfolie, vis, margarine, ...) en minder verzadigde vetten (vlees, vette kaas, volle melkproducten, boter, ...), meer brood, rauwkost en fruit. Ik zou matig moeten zijn met alcohol. Niet roken schijnt ook heel belangrijk te zijn, maar ik ben een niet-roker op een sigaartje na.

7 februari 2004, zaterdag
Alhoewel ik vind dat ik redelijk gezond eet besluit ik toch om het dieet goed te volgen. Het brood wordt zoutloos, ik eet kaas met max. 15% vetgehalte en eieren en schaaldieren worden in eerste instantie geweerd. Tevens neem ik elke dag twee koffielepels lijnzaadolie tijdens het eten. Lijnzaadolie zou de bloedvaten soepel en glad maken. Ik heb ook gelezen dat er 20% kans bestaat dat een stent van de eerste generatie ( bij mij dus !) binnen de zes weken kan dichtslibben door wildgroei van littekenweefsel. Bij een stent van de tweede generatie, die voorzien is van speciale medicatie, is deze mogelijkheid zo goed als nihil. Mij werd er niet om een keuze gevraagd !

Lees ook: Trainen op basis van hartslag

Opnieuw naar het ziekenhuis

10 februari 2004, dinsdag
Het is 8u15 en ben me aan het wassen in de badkamer tot ik plots een pijnscheut krijg in de buurt van de hartstreek. Ik word heel duizelig en moet me aan de kast vastgrijpen om niet te vallen. Ik ben nog niet in paniek maar het scheelt niet veel. Sinny ligt nog in het bed en ik vertel haar wat er gaande is. We kleden ons snel aan en rijden naar mijn huisarts. Als deze mij ziet merk ik dat hij toch wel wat schrikt. Hij maakt een brief op om aan de spoedafdeling van het ziekenhuis in Genk af te geven. Vrij snel word ik op de dienst hartbewaking opgenomen en daar lig ik weer. Via een infuus krijg ik medicatie en in de loop van de namiddag voel ik mij weer goed. Ondertussen is er bloed afgenomen, wordt er weer een gastroscopie uitgevoerd en een echo van het hart gemaakt. Ik moet zelfs een fietstest doen. Men kan niets onrustwekkends vinden zodat de hartspecialist mij morgen naar huis wil sturen. De assistent-hartspecialist zegt me wat later dat het nogal voorkomt dat er na enige tijd een emotionele reactie is, wat misschien met mij gebeurd is.

11 februari 2004, woensdag – Ziekenhuis Genk
De hartspecialist komt ‘s morgens langs en ik zie hem voor de eerste keer. Hij vraagt hoe het met mij is en zegt dat ik vandaag nog naar huis mag. Op de valreep besluit de assistent-hartspecialist toch nog wat bloed voor onderzoek af te nemen. Vrij snel komt hij reeds met het resultaat en hij zegt dat ik niet naar huis mag. Er zouden in mijn bloed wat stollingen gevonden zijn en dat zou door diverse onderzoeken al dan niet moeten bevestigd worden. Er volgt een echo van de benen, een CR-scan van de buik en de longen.

12 februari 2004, donderdag – Ziekenhuis Genk
De onderzoeken van kop tot teen gaan verder.

13 februari 2004, vrijdag – Ziekenhuis Genk
De resultaten van alle onderzoeken zijn positief en rond de middag mag ik naar huis. Op 24 maart moet ik mij terug bij de hartspecialist melden. Ik ben blij en opgelucht en voel me zelfs alsof niets gebeurd is, zodat ik in de late namiddag 40 minuten met de gewone fiets een tochtje maak. Sinny is er niet gerust in, doch het loopt prima, tenminste naar omstandigheden.

Opnieuw op de fiets

21 februari 2004, zaterdag
Individueel heb ik reeds een viertal ritten achter de rug. Het gaat goed zodat ik besluit om voor de eerste keer met de groep mee te gaan. Bij het verzamelpunt in Stokkem aangekomen voel ik een grote bezorgdheid om mij. We rijden 82 km en mijn hartslag komt niet boven 110. Ik rijd met de vingers in de neus en voel mij herboren.

25 februari 2004, woensdag
Gezien ik wat rugpijn heb bij het fietsen volg ik kiné bij Kiné-Associatie Vranken waar ik door Steven onder handen genomen wordt. In totaal volgen er negen sessies. Na enkele behandelingen voel ik reeds een flinke verbetering. Mijn lichaamsgewicht is wegens het dieet flink gezakt. Begin januari woog ik nog 88,4 kg en nu nog 84,4 kg. Mijn vrouw zorgt voor nieuwe en lekkere, lichte of vetarme recepten en ik smul maar binnen.

27 februari 2004, vrijdag
Mijn zoveelste individueel fietstochtje doch voor de eerste keer heb ik wat pijn in mijn borststreek ondanks ik heel rustig aan doe. Na een twintigtal minuten verdwijnt deze pijn en rijd ik tegen een hartslag van max. 110 verder.

4 maart 2004, donderdag
Ik mag mijn nieuwe fiets bij Dexters Sport gaan halen. Het is een Scott CR1 Pro, made in USA. Het is een juweeltje, al zeg ik het zelf.

6 maart 2004, zaterdag
Ik ga voor de eerste keer met mijn nieuwe fiets met de C-groep meerijden.

11 maart 2004, donderdag
Ik ga steeds meer en meer met de groep mee. Ik rijd zelfs met de fiets naar Stokkem. Doch in het begin heb ik elke keer pijn in de borst ook al is de hartslag niet hoger dan 105.

16 tot 18 maart 2004
We nemen enkele dagen verlof aan de Belgische kust te Nieuwpoort. Er wordt flink gefietst, doch aan een zeer matig tempo en gewandeld. Ik heb op geen enkel moment pijn in de borststreek maar ben weer wat korter van adem geworden.

Ik voel me niet zo goed

24 maart 2004, woensdag
Ik moet voor consultatie bij de hartspecialist J. V. L. in het ziekenhuis. Hij is er echter niet en wordt vervangen door iemand anders. Nadat hij zich door mijn dossier geworsteld heeft, vertel ik hem dat ik sinds enige tijd bij het fietsen pijn in de borststreek heb. Nadien moet ik een longtest (blazen) en een fietstest doen. Ik fiets 230 Watt bij mekaar, zweet als een paard en heb pas op het einde van de proef wat druk op de borst doch geen pijn. Terug bij hem vertelt hij me dadelijk dat ik op 29 maart om 7u30 in het ziekenhuis verwacht wordt voor een catherisatie. Ik zal er de nacht moeten doorbrengen. Waarschijnlijk is mijn bloedvat waar de stent (eerste generatie weet je wel) geplaatst werd, door littekenweefsel terug aan het dichtgaan. Deze ingreep zal uitsluitsel brengen.

29 maart 2004, maandag – Ziekenhuis Genk
Om 7u30 meld ik mij aan de inschrijvingen van het ziekenhuis te Genk om op de D-afdeling opgenomen te worden. Ik moet me douchen en krijg een schortje aan. Om 10u00 word ik in bed naar het catherisatie-kwartier gereden. Ik ben niet alleen want de hele gang staat vol bedden met patiënten die wachten op een catherisatie. Om 10u15 word ik binnengereden, mijn rechterlies wordt geschoren en ik krijg een inspuiting. De hartspecialist J. V.L. komt binnen en vraagt wat mijn probleem is. Ik zeg hem dat ik pijn in de borst heb bij het fietsen. Zonder iets te zeggen begint hij er aan en na een tiental minuten is de klus geklaard. Het verdict is kort en krachtig: mijn bloedvat is terug aan het dichtgaan en de beste oplossing is een overbrugging. Hij noemt het een routine-ingreep en dan komt het wel in orde. Gezien mijn hart nog intact is mag ik de toekomst rooskleurig bekijken zegt hij. Terwijl ik terug naar de kamer gereden word om weer een tiental uren klem gezet te worden, begint de hoop het op de vrees te winnen. Ik moet er voor gaan en mag niet wanhopen, doch mijn toekomst ligt in andermans handen.

30 maart 2004, dinsdag – Ziekenhuis Genk
Er is nog één onderzoek uit te voeren (echo van mijn halsslagaders) en dan mag ik naar huis.

8 april 2004, donderdag
Vandaag moet ik stoppen met het nemen van Cardio-aspirine (bloedverdunner). Ik rijd de laatste tijd steeds meer alleen met de koersfiets omdat ik dan mijn eigen tempo kan bepalen wanneer ik pijn in de borst krijg. Ik voel mij ook niet goed in mijn vel en het wachten tot de operatie duurt veel te lang.

Opname in het ziekenhuis

14 april 2004, woensdag - Ziekenhuis Genk
Om 8u45 meld ik mij aan de inschrijvingen van het ziekenhuis te Genk om op de A-afdeling opgenomen te worden. Deze keer neem ik een eenpersoonskamer (A-364) omdat ik alleen wil zijn als ik het de eerste dagen niet gemakkelijk zal hebben. Ik zal morgenvroeg om 8u00 geopereerd worden door een hartchirurg en het zal ongeveer 4 uur duren.
In de namiddag wordt ik geschoren van hals tot aan de enkels en daarna moet ik een desinfecterende douche nemen. Om 20u00 uur krijg ik een lavement wat ik tien minuten moet proberen op te houden. Na een achttal minuten moet ik me reeds naar het toilet reppen want het loopt eruit gelijk water. Ik ga redelijk vroeg slapen doch een goede nachtrust zit er niet in, dus is het maar wachten tot morgenvroeg.

15 april 2004, donderdag - Ziekenhuis Genk
Om vijf uur ben ik reeds klaarwakker. Ik krijg om 6u30 een eerste slaappil (Temesta) en om 7u15 moet ik er nog twee stuks nemen. Een kwartier later ben ik weg van deze wereld en ben ik in goede handen van anderen, hoop ik. Om 12u15 wordt mijn vrouw door de hartchirurg thuis opgebeld met de melding dat de ingreep succesvol is verlopen. Dan wordt ik naar het IZ (Intensieve Zorgen) vervoerd en zal er tot morgenvoormiddag in slaap worden gehouden.

De operatie

Ik word aan een hartlongmachine aangesloten en mijn hart en longen worden stilgelegd. Daarna wordt er een tweevoudige coronaire bypass uitgevoerd met LIMA sequentieel naar diagonaal en LAD. In gewone mensentaal, er worden aders uit mijn borstkas gebruikt om een dubbele overbrugging te maken. De snede in de borstkas bedraagt 24,5 cm.

16 april 2004, vrijdag - Ziekenhuis Genk
Het is vrijdag en ik wordt om 10u00 voor de eerste keer wakker. Sinny en Tanja (mijn dochter) staan aan mijn bed en ze zeggen dat het vrijdagmorgen is. Ik besef het niet goed en alles is een beetje wazig. Ik heb een buis in mijn mond, een infuus in mijn arm, drie drains (buizen van een pink dik) in mijn buik om het wondvocht af te voeren en een plastieken buisje in mijn penis. Tevens zijn er verschillende zuignappen op mijn borst verbonden aan een zendertje. Deze stuurt draadloos alle gegevens naar een centrale plaats in de hartbewaking. Ik sta dus constant onder toezicht. De dag en de nacht gaan eigenlijk voorbij zonder het goed te beseffen.

17 april 2004, zaterdag - Ziekenhuis Genk
Ik ben nog steeds in het IZ. Het is een grote kamer met nog minstens zes andere gelukkigen. Ik ril over mijn heel lichaam van de pijn, de pijnstillers zijn uitgewerkt, denk ik. Ik probeer het rode knopje te vinden om een verpleegkundige te verwittigen doch ik slaag er niet in dit te vinden. In de verte hoor ik stemmen dus ik begin maar te roepen, doch geen reactie. Na een halfuur komen er eindelijk twee verpleegsters binnen, blijkbaar om de patiënten te wassen. Mijn hulpgeroep maakt weinig indruk want ik moet blijkbaar mijn beurt afwachten. Ik krijg ook de raad mee om me wat te ontspannen. Ik bibber nog steeds over heel mijn lichaam. Als het mijn wasbeurt is moet ik mij op mijn zij draaien, dit snijdt mijn adem af, maar nog steeds krijg ik de raad om mij te ontspannen. ‘s Middags word ik reeds naar een gewone kamer in de A-afdeling overgeplaatst. Hier kunnen de bezoekers de hele dag binnen, maar eigenlijk heb ik geen behoefte aan bezoek want ik voel mij ellendig. Ik heb nogal wat rugpijn en het begrip pijnloos is blijkbaar rekbaar. De hartchirurg komt langs en hij vertelt mij dat medisch alles in orde is. Ik moet proberen te kuchen om te zien of de drains nog lekken. Dit is niet het geval zodat deze morgen zullen verwijderd worden.

18 april 2004, zondag - Ziekenhuis Genk
Van het liggen heb ik steeds meer rugpijn maar ook de aders in mijn arm beginnen door de infuus flink pijn te doen. Om 19u00 komt er een verpleger in het groen voorbij om de drains te verwijderen. Sinny verlaat even de kamer en ik durf niet te kijken hoe dat in zijn werk gaat. Bij elke verwijdering moet ik diep ademhalen en dan inhouden. Dit gebeurt driemaal en ik moet wel op mijn tanden bijten. Het wegnemen van het plastieken buisje in mijn penis daarentegen valt mee. Voor de eerste keer mag ik even gaan zitten en daarna een wandeling rond mijn bed maken.

19 april 2004, maandag - Ziekenhuis Genk
Ik heb slecht geslapen en ben vroeg wakker. Ik besluit om mezelf een beetje te wassen. Dit valt wel wat tegen want ik krijg vrij snel hevige hartkloppingen aan een hoog ritme. Ik sukkel terug mijn bed in maar mijn zendertje heeft alarm geslagen. De hoofdverpleegster komt binnen en ook de assistente-hartchirurg staat aan mijn bed. Ze zien dat er iets scheelt. Dadelijk wordt er een flesje aan mijn infuus gekoppeld en stilaan gaat het beter maar de hoofdverpleegster raadt mij aan om vandaag in het bed te blijven wat ik ook maar doe. In de namiddag verschijnt de kinesist voor een fietstest op de hometrainer. Ik zeg hem dat ik morgen zal proberen en hij verdwijnt. Het avondeten zou ik aan tafel moeten proberen. Het lukt mij, doch niet zonder moeite. De hartchirurg komt nog eens voorbij en hij zegt als het zo verder gaat dat ik donderdag naar huis mag gaan. Sinny ziet dat helemaal niet zitten en ook ik heb mijn bedenkingen.

20 april 2004, dinsdag - Ziekenhuis Genk
Alhoewel ik slecht geslapen heb voel ik mij een stuk beter. Ik kan me nu zelf wassen zonder problemen en ook het ontbijt aan tafel gaat buiten verwachting goed. Deze vooruitgang maakt mij op slag een stuk optimistischer. In de voormiddag komt de kinesist weer voorbij. Ik mag met hem een wandeling in de gang maken en tevens is er een fietstest voorzien. Ik kom dus voor de eerste keer mijn kamer uit. In een slakkengangetje gaat het naar de hometrainer. Ook de test op de hometrainer valt mee zodat ik in de namiddag nog eens mag fietsen en dan moet ik proberen één verdieping met de trappen te overwinnen. Ook dit lukt, maar niet zonder moeite want ik ben buiten adem. Het eten smaakt me van geen kanten zodat ik nu nog maar 79,7 kg weeg.

21 april 2004, woensdag - Ziekenhuis Genk
Indien de onderzoeken meevallen mag ik morgen naar huis. Op eigen houtje geraak ik op een andere afdeling, waar foto’s van mijn longen genomen worden. Ook de bloedstalen zijn in orde. Rond de middag komt de hartchirurg voorbij en hij ziet aan mij dat het in orde is. Morgen mag ik naar huis doch ik moet het heel rustig aan doen. Mijn borstbeen moet eerst genezen en dat kan zes weken duren. Ook moet ik voor deze periode overdag steunkousen dragen. Ik voel me echter goed, so what dat nemen we erbij. Fientje en Ivo van de brasserie 7de Hemel komen op bezoek en hebben een grote korf vol groenten bij.

22 april 2004, donderdag - Ziekenhuis Genk
Ik heb weer slecht geslapen doch ik voel me beter dan ooit. Ik mag nu zelfs een douche nemen en dat is voor mij een goed voorteken. Na het ontbijt ga ik maar wat wandelen en blijf een hele tijd aan de ingang rondhangen om de tijd te doden want ik mag pas om 14u00 naar huis. Daar kom ik de hartspecialist J. V. L. tegen. Hij geeft mij een schouderklopje, vindt dat ik er nog wat bleekjes uitzie en wil mij binnen drie weken terug zien. Om klokslag 14u00 komt de hoofdverpleegster de kamer binnen met alle papieren en raadgevingen. Ik moet voorlopig per dag volgende medicatie nemen: Seloken:2x ½ 100 mg, Dispril: 1x ½ 300mg, Zocor: 1x ½ 200 mg en Cordarone: 2x 200mg. Wanneer ik teveel pijn aan mijn borstbeen heb mag ik Dafalgan nemen. Ik krijg tevens een borstband en steunkousen mee, die alleen overdag gedragen moeten worden. De totale revalidatie zal ongeveer zes maanden duren. Een zestal weken mag ik niet fietsen en ook met de auto rijden mag de eerstvolgende twee maanden niet (géén verzekering).

Nadien

27 april: mijn gewicht is 79,6 kg

Op controle naar de hartspecialist

11 mei 2004, dinsdag
Vandaag ga ik op consultatie bij de dr. in het ziekenhuis van Waterschei. Er wordt een echo van mijn hart gemaakt, tevens moet ik fietstest doen van ongeveer 12 minuten. Ik moet flink doortrappen en ben redelijk buiten adem. De hartspecialist volgt de laatste vijf minuten op de voet.
Dan vertelt hij wat me de volgende vier maanden te wachten staat:
a) Ik mag starten met 3x per week 30 minuten te fietsen, daarna mag ik elke week 15 minuten per keer toevoegen met een maximum van 2 uur per keer. Ik mag niet buiten adem fietsen.
b) Het innemen van Cordarone en ook de kiné mag onmiddellijk gestopt worden.
c) Stoppen met Selozok, (geen Seloken meer ) op 26 augustus. Dit middel is een betablokker en drukt de hartslag fel naar beneden en zorgt ook voor heel wat bijwerkingen.
Over de echo-test van het hart en de fietstest wordt er met geen woord gerept. En ook over de toekomst krijg ik geen informatie zodat ik nog altijd niet weet of ik normaal zal kunnen fietsen. Geduld is dus de moeder van de porseleinkast (nieuw spreekwoord ?).
Later bij een consultatie bij de huisarts blijkt dat dr. J. V. L. in een brief aan hem meldt dat mijn toestand uitstekend is, waarvan akte.

Eindelijk op de fiets

Mijn eerste ritje met de koersfiets van 30 min

7 juni 2004, maandag
Vandaag druppelt de factuur in de brievenbus van mijn laatste verblijf in het ziekenhuis waar ik de bypass-operatie onderging: 4.706 EUR. Ik hoop dat mijn hospitalisatieverzekering soelaas zal brengen. Rustpols is 51.

22 juni 2004, dinsdag
Ik mag nu twee uur fietsen en ik besluit, de eerste keer na de bypass-operatie, met de C-groep mee te fietsen. Het traject gaat van Stokkem naar Maaseik (regen), Bergerven, As, Maas-mechelen, Leut terug naar Stokkem. De afstand is 64 km (2 u 21 min) en de gemiddelde snelheid 27,2 km/u. Mijn gemiddelde hartslag is 85 met een maximum van 119 op de helling van Bergerven. Trouwens de kleine hellingen verteer ik slecht (het kost me moeite om de groep dan te volgen, want ik ben snel buiten adem). Op de vlakke gedeelten zijn er geen problemen, maar ik voel dat mijn fysieke conditie flink verminderd is. ‘s Anderendaags slaap ik een gat in de dag (om 9 uur wakker !) en voel me een beetje vermoeid dus de boodschap blijft: rustig aan.

29 juni 2004, dinsdag
Consultatie bij mijn huisarts. Alles lijkt in orde doch ik vertel hem van mijn vermoeidheid en de kortademigheid bij het fietsen. Hij denkt dat Selozok de boosdoener is. Vanaf morgen mag ik de dosis halveren.

20 augustus 2004, vrijdag
Ik heb afgelopen tien dagen antibiotica (Doxycycline EG 200mg) ingenomen wegens een flinke pijnlijke rode plek (insecten- of tekenbeet ?) op mijn borst. Een paar nachten slecht geslapen en het fietsen gaat wat minder. Mijn huisarts is van mening dat het wel in orde zal komen. Bloedcontrole op de ziekte van Lyme is negatief.

26 augustus 2004, donderdag
Ik mag stoppen met het innemen van Selozok (bètablokker), dit in verband met de komende fietstest bij dr. J. V. L.
Ik merk dat mijn geheugen wat minder is dan vroeger. Sommigen zeggen mij dat bij elke narcose er wat kleine hersencellen afsterven. Is dat misschien de verklaring ?

Verloop in augustus en september 2004

Mijn gewicht is nu 86,1 kg

Kostprijs

Oktober 2004
De totale persoonlijke medische kosten (hos-pitalisaties, revalidaties, medicatie, dokters-raadplegingen, …) bedragen 6.006 €. Geluk-kig heb ik een hospitalisatieverzekering bij mijn mutualiteit (echter geen tussenkomst in de voor- en nazorg ), zodat ik zelf nog 563 € moet betalen.

Het volgende jaar

23 November 2004
Daar ik borstpijn heb ga ik op consultatie bij mijn nieuwe huisarts. Oppervlakkig onderzoek van hart en longen wijst op geen problemen daaromtrent. Hij wijst er me wel op dat ik geen zware lasten mag heffen en ook weersveranderingen kunnen een negatieve invloed hebben. Hij wijst me erop dat ik eigenlijk toch een zware operatie heb ondergaan. Ben ik dan toch wat te ongeduldig ?

21 Januari 2005
Ik ben gisteren op consultatie bij mijn huisarts gegaan daar ik al een tijdje borstpijn heb. Ook het fietsen gaat moeizamer. De puist in het litteken werd blijkbaar veroorzaakt door een achterblijvend draadje, dat hij verwijderde. Het minder goed gevoel dat ik heb, kan volgens hem ook een psychische oorzaak hebben. De borstpijn is nu verdwenen en het fietsen gaat vandaag plotseling veel beter. Zat het probleem dus blijkbaar toch tussen mijn oren !

02 Maart 2005
Na een dipje van een zestal weken in december en de eerste weken van januari (een slecht recuperatiegevoel daags na het fietsen en wat borstpijn) merk ik nu vooral bij het fietsen dat ik mij sinds enige tijd het beste voel sinds mijn operatie. Ik hoop de helft van de ritten met de A-groep mee te kunnen rijden aan de condities mij door dr. J. V. L. opgelegd. Indien dat niet lukt heb ik een probleem (geen gepaste groep om mee te rijden !).
Ik ben vorige week begonnen met lichaamsoefeningen, want mijn algemene lichaamsconditie is ondermaats. De eerste dagen heb ik behoorlijk spierpijn, dat zegt genoeg. Tevens probeer ik 500 m aan een rustig tempo in de kelder te lopen op de dagen dat ik niet fiets.

27 Maart 2005
Consultatie en fietstest bij devhartspecialist in het ziekenhuis van Waterschei.
Echo van het hart en de longtest zijn prima. De fietstest is van korte duur (6 min.) maar met een hoge weerstand beginnend met 100 Watt en eindigend op 250 Watt, maximale hartslag is 145. Op mijn vraag of ik Luik-Bastenaken-Luik nog mag rijden zegt hij: ja maar dan wel met de auto !. Ik zeg hem dat ik vanaf januari reeds 2.900 km heb gefietst.Tevens toon ik hem een Polar-grafiek van de hartslagzones tijdens het fietsen, waarvan 1% in de hartslagzone 150-155. Dat hij dit niet afkeurt, ik begin hem te kennen, weet ik dat ik mij aan zijn advies hou. Sinds december ben ik gestopt met het sporadisch roken van een sigaartje.

12 April 2005
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik geopereerd werd. Alhoewel ik redelijk wat in de tuin en aan de oprit gewerkt heb zijn er geen fysische ongemakken. Ook de rit naar Aubel (105 km) van zondag laatstleden met de A-groep verloopt vlekkeloos. Zoals ik mij nu voel had ik zelfs een jaar geleden nog niet van durven dromen. Mijn leef-, drank- en eetgewoonten zijn nog steeds redelijk gedisciplineerd doch iets losser dan een tijdje geleden.

04 Oktober 2005
Conditioneel voel ik mij pico-bello. Het fietsen gaat steeds beter en ik heb voor dit jaar 15.826 km op de teller staan. Mijn totale gemiddelde hartslag voor dit jaar is 115 (januari:121 en nu 112 ) en de totale gemiddelde snelheid is 27,9 km/u ( zie ook onderstaande grafiek).
Ik heb ook wat ritten met de A-groep meegereden doch ik merk dat mijn aanwezigheid storend begint te worden. Er wordt veel sneller gereden dan vroeger. Bergop of de snellere stukken ben ik steeds bij de eerste gelosten daar ik mijn maximale hartslag van 150 niet wil overschrijden. Met pijn in het hart denk ik dat mijn afscheid bij de A-groep voor de deur staat.

10 Oktober 2005
Bij een onderzoek naar 12.000 personen in Denemarken die een hartinfarct hebben opgelopen komt het volgend resultaat uit de bus. Hoofdoorzaak is diabetes, dan volgt te hoge bloeddruk, vervolgens roken, te weinig beweging, alcoholverbruik en uiteindelijk een te hoge choleste-rolwaarde. De verrassende vaststelling is dat de cholesterol-spiegel zo weinig invloed heeft om een hartinfarct op te lopen. Slotsom zou je kunnen stellen dat ik met mijn profiel helemaal niet tot de risicogroep behoorde om een hartinfarct te krijgen en toch …..

13 Oktober 2005
Consultatie bij hartspecialist in het ziekenhuis van Waterschei.
Alle testen (echo van het hart, longen en fietsen) zijn uitstekend.

Van 2005 tot 2010

Oktober 2006 Consultatie bij cardioloog J.V.L. in het ziekenhuis van Waterschei. Alle testen (echo van het hart, longen en fietsen) zijn uitstekend. Cholesterol-waarde is 140. Zocor wordt vervangen door Simvastatine 20 mg (is goedkoper). Oktober 2007 Alles loopt nog steeds prima. Ik rijdt vanaf dit jaar niet meer met de A-groep. Consultatie bij cardioloog J.V.L. in het ziekenhuis van Waterschei. Alle testen zijn weer uitstekend. Cholesterol-waarde is 139.

Oktober 2008 Mag niet klagen. Choresterol-waarde is 149. In het boek CHOLESTEROL DE BAAS van Reader's Digest (ook te bekomen in je plaatselijke bibliotheek) staat heel wat informatie over dit thema. Volgens mij de moeite waard om eens te lezen. Oktober 2009 Consultatie bij cardioloog J.V.L. in het ziekenhuis van Waterschei. Fietstest van 11 minuten (300 Watt) en maximale hartslag van 150. Ik krijg het advies om niet meer dan 10.000 km i.p.v. 15.000 km per jaar te fietsen. Hierdoor wordt het hart minder belast. Cholesterol-waarde is 164, gewicht is 86,5 kg.

November 2009 Ik heb steeds meer spierpijnen. De cholesterolverlager Simvastatine (2e generatie) is waarschijnlijk de boosdoener die een tekort van CO Emzym Q10 veroorzaakt. Na advies van mijn huisarts zal ik nu Crestor 10 mg innemen. Dit medicijn van de 3e generatie zou de bijwerkingen moeten verminderen. Wait and see !

Augustus 2010 Met hevige rugpijnen ging het in het holst van de nacht op vrijdag 13 augustus richting ziekenhuis Genk i.p.v. een weekje vakantie te München. Een bloedklonter was in mijn longen geschoten met een longembolie tot gevolg. Na onderzoek bleek dat deze bloedklonter zich in mijn knie gevormd had na een banale valpartij in het gras tijdens de Hageland-tocht op 27 juli. Gelukkig was deze klonter net niet groot genoeg om mij van het tijdelijke naar het eeuwige te doen verhuizen. Mijn engelbewaarder heeft voor de derde keer zijn werk goed gedaan. Na een week ziekenhuis terug thuis. Om dit probleem in de toekomst te voorkomen zal ik levenslang bloedverdunners moeten slikken. Sic

René Wasiak
E-mail: rene.wasiak@telenet.be

Lees ook: Hartinfarct en hartstilstand (Acuut coronair lijden)