De bedwants of wandluis (Cimex lectularius) is een klein vleugelloos insect van zo’n 5 mm groot, met een breed ovalen, afgeplat lichaam. Bedwantsen zijn roodbruin van kleur; als ze kort tevoren een bloedmaaltijd hebben genomen is de kleur donkerrood en is het achterlijf gezwollen. Ze verschuilen zich in de zoom van matrassen en in beddengoed, maar ook in kieren en spleten. Hoe kan je een beet herkennen?

De bedwants verlaat ’s nachts zijn schuilplaats om op zoek te gaan naar voedsel. Hij prikt met zijn steeksnuit door de huid, zuigt bloed en injecteert verdovende en antistollende stoffen. Dat leidt tot wondjes en jeukbulten, zoals een muggenbeet. Meestal zijn er meerdere beten, vaak op een rijtje. Dit kan hevige jeuk veroorzaken, vooral op de benen en armen en de nek en de rug. 

In tropische landen kunnen wantsen ziektes dragen, zoals roofwantsen die de gevaarlijke ziekte van Chagas veroorzaken, maar bij bedwantsen is dat niet het geval.

De wondjes genezen over het algemeen snel, al worden de bultjes soms opengekrabt waardoor littekens ontstaan. Hoewel de beten zelf meestal geen ernstige medische problemen veroorzaken, kunnen ze leiden tot slapeloosheid en stress door de aanhoudende jeuk en het idee dat er insecten in je bed zitten. In sommige gevallen kunnen mensen een huidinfectie krijgen, of een allergische reactie op de beten hebben, wat wel medische aandacht vereist.

Het behandelen van beten van bedwantsen heeft weinig zin. De jeukende plekken verdwijnen vanzelf na enkele weken. Eventueel kan je wel de pijnlijke plekken spoelen met warm water. Als de letsels uitgebreid zijn en de jeuk ernstig is, kan worden overwogen om een steroïdencrème te gebruiken, of eventueel een oraal antihistaminicum. Bespreek dit eerst met een arts.