Ooglidcorrectie: getuigenis met foto’s voor en na

"Mijn hangende oogleden stoorden me al lang. Ik was het beu om mezelf altijd met een treurige blik op foto’s te zien staan en om oogschaduw op te doen die verdwijnt achter een laag vel. Alleen ben ik niet ijdel genoeg om in mezelf te laten snijden met ‘mooier worden’ als enige doel. Wat me overstag deed gaan, was het fysieke ongemak. Mijn oogleden wogen op sommige momenten erg zwaar, wat vermoeiend is. Ik fronste mijn voorhoofd ook vaak om mijn blik te vergroten en dat zou voor een deel mijn talrijke hoofdpijnen kunnen verklaren." 

"De eerste arts die ik bezocht, beaamde mijn vermoeden: ‘Een bovenste ooglidcorrectie is in jouw geval geen overbodige luxe. En het gaat er met ouder worden niet beter op worden.’ De andere twee artsen spraken dat niet tegen en stelden me gerust, zonder afbreuk te doen aan de ernst van deze ingreep: een bovenste ooglidcorrectie is een van de meest uitgevoerde esthetische ingrepen, maar het blijft een operatie. Je moet nadien een aantal voorzorgen nemen om het herstel vlot te doen verlopen en zal een week tot 10 dagen na de ingreep liever niet onder de mensen komen. Nog goed om weten: deze ingreep wordt niet terugbetaald door het ziekenfonds, tenzij de helft van je zicht belemmerd wordt. Reken ook niet op een lekker dutje in de operatiekamer, want de verdoving wordt enkel lokaal toegediend."

"De operatie vindt plaats op een woensdag. Om iets na vijf uur mag ik de operatiekamer betreden. De dokter vraagt of ik zenuwachtig ben (ja) en of ik in dat geval iets van medicatie wil om mijn zenuwen te kalmeren. Op dat voorstel ga ik graag in. Met stift worden er markeringen aangebracht op mijn oogleden en nadien mag ik op de tafel gaan liggen. Nadat de verpleegster mijn gezicht ontsmet heeft, kan het echte werk beginnen.

Men zegt dat de spuitjes met de lokale verdoving nog het meest pijn doen, maar dat vind ik eigenlijk heel goed meevallen. De dokter en de verpleegster stellen me tijdens dat proces allerlei vragen, waardoor ik ook afgeleid word en minder stil sta bij het feit dat er met naalden in mijn oogleden gestoken wordt.

Eens de verdoving werkt, begint de dokter te snijden. Ik had op voorhand wat schrik dat ik het geluid daarvan vreselijk zou vinden, maar ook dat valt mee. Al zeg ik er in alle eerlijkheid bij dat de rustgevende medicatie écht wel haar werk doet bij mij. Ik houd mijn ademhaling nauwgezet onder controle en ben meer zen dan ik tijdens eender welke meditatiepoging ooit ben geweest."

"Na het betere knipwerk legt de dokter kompressen op mijn ogen en controleert ze het resultaat. Dat vind ik best een akelige gedachte: ik op die tafel met opengesneden flapjes als oogleden. Gelukkig worden naald en draad snel bovengehaald. Het naaien vind ik nog het vervelendste deel van de ingreep. Ik voel de draad heen en weer gaan en redelijk snel erna begint de verdoving uit te werken waardoor ik mijn zenuwen niet langer om de tuin kan leiden over wat er zonet is gebeurd.

Dan gaat alles heel snel. Het ene moment lig ik op de tafel, het andere moment sta ik in de lift richting uitgang. Het is bijna half 7. Ik ben dus iets meer dan een uur binnen geweest. 

’s Avonds heb ik niet zoveel last van de ingreep. Van zwellingen is nog niet veel te merken. Er lekt soms wat bloed uit mijn wonden, maar daar heeft de dokter me op voorbereid. De pijn neemt geleidelijk toe, maar die krijg ik onder controle met enkele pijnstillers. Ook slapen lukt beter dan verwacht, ook al heb ik een hoop dekens en kussens onder mijn hoofd en bovenlijf gepropt om de nacht rechtop zittend door te brengen."

"De dag nadien is mijn gezicht al heel wat meer gezwollen, al blijft de zwelling vooral boven mijn ogen hangen. Ik heb last van troebel zicht en merk ook dat mijn ogen erg vermoeid geraken als ik aan mijn laptop probeer te werken. Die dag breng ik vooral in de zetel door, nog steeds rechtop zittend."

"Op dag 2 is de zwelling gezakt maar daarom niet minder erg, integendeel: mijn gezicht is nog meer opgezwollen. Die dag kan ik wel al wat werk verrichten aan de computer, al merk ik dat mijn ogen snel beginnen te tranen. ’s Avonds word ik geteisterd door een migraineaanval waardoor ik mijn bed veel te vroeg zie. Het rechtop slapen gaat me die nacht niet meer af. Ergens rond vijf uur ’s ochtends smijt ik alle kussens en dekens weg en slaap plat verder."

"Dag 3 brengt kleur op mijn gezicht, maar niet de kleur die je zou wensen. Het gebied onder mijn ogen is nog steeds opgezwollen maar nu ook geel. Boven mijn ogen zie ik wel verbetering. Moesten die XL wallen er niet zijn, dan zou ik geen gezichtsbeperking meer hebben. Ik las trouwens overal dat je gerust met de auto kan rijden na deze ingreep (behalve niet onmiddellijk erna) maar dat durf ik zelfs op dag 3 nog niet."

"Op dag 4 word ik geteisterd door jeuk. De draadjes en de huid rond mijn ogen kriebelen en ik mag niet krabben… Tijdens een lange wandeling heb ik ook last van de wind in mijn ogen."

"Dag 5 en dag 6 brengen beetje bij beetje verbetering. Mijn kinderen durven me weer aan te kijken en de zwelling doet denken aan hoe ik er in normale omstandigheden op een pufferige dag uitzie, met een ernstige vorm van geelzucht dan wel. De dokter heeft me gezegd dat ik op dag 3 de kleefstrips mag verwijderen, als die zouden loskomen, maar dat is allesbehalve het geval. Hoe graag ik ze ook weg wil, ik durf er niet aan te prutsen uit vrees dat ik de draadjes mee los zou trekken. Die strips beginnen me nochtans hoe langer hoe meer te storen. De avond van dag 5 kruip ik haast wenend in bed. Ik krijg mijn oogleden niet helemaal gesloten en mijn ogen stoppen maar niet met tranen, ondanks de zalf die ik er elke avond in doe. Ik word zelfs even enorm ongerust: wat als ik mijn ogen nooit meer helemaal kan sluiten? Het ene na het ander rampscenario passeert mijn verbeelding. Uiteindelijk val ik in slaap met zo’n maskertje op, dat ik ooit tijdens een vliegtuigreis heb gekregen."

"Op dag 7 sta ik voor dag en dauw in het ziekenhuis, voor mijn afspraak om de draadjes te laten verwijderen, en dus ook die vervelende plakkers. Ook dat gaat verrassend snel. De dokter adviseert me nog even voorzichtig te doen, zeker zolang er nog zwellingen te zien zijn. Met oogcrème en make-up aan te brengen en zwaar te sporten, moet ik nog even wachten."

"De dagen nadien merk ik geleidelijk verbetering. ’s Ochtends ben ik nog steeds niet om aan te zien, maar tegen de avond valt het veel beter mee. Dag 8 heb ik een conference call met collega’s. Ik zet mijn bril op om de aandacht af te leiden, maar ik denk dat ze niet onmiddellijk hebben gezien wat er aan de hand is met mij. Dat had ik eerlijk niet verwacht, slechts 8 dagen na de operatie." 

"Op dag 10 worden we verwacht op het herfstfestijn bij mijn dochter op school. Het is de eerste keer dat ik terug wat make-up draag (behalve op de oogleden zelf). Volgens mijn huisgenoten zie je nog amper iets aan me, behalve het positieve effect van de operatie dan. Ikzelf zie het wel nog, maar ook enkel als ik van dichtbij in de spiegel kijk. Het litteken is nog dik, maar ik zie het wel verbeteren. Het trekkerige gevoel stoort me ook nog. Dat zou blijkbaar nog even duren, misschien zelfs maanden."