Als we nu eens wat vaker ‘fuck’ zouden zeggen?

Laatst bijgewerkt: maart 2017

nieuws Stress, vermoeidheid, burn-out, we laden de kar van ons dagelijks leven zo vol dat we hem amper nog voortgeduwd krijgen. Maar is dat wel nodig? Doen we veel dingen niet vooral omdat we denken dat het zo hoort of om de sympathie van anderen niet te verliezen? Schrijfster Sarah Knight is overtuigd: wie vaker ‘I dont’ give a fuck!’ zegt, ziet de zon weer schijnen en wordt vanzelf een verlichte geest.

Van sociale media tot buurttombola’s tot de babyborrel van een vage kennis, overloop alles rustig en vraag je af: does it spark joy or does it annoy

‘I was almost thirty years old when I began to realize it was possible to stop giving so many fucks, but I was nearly forty before I figured out how to make ik happen on a grand scale.’ Die zin staat op de tweede bladzijde van het boek The Life-Changing Magic of Not Giving a F**k van Sarah Knight. Ik was meteen verkocht. Niet alleen omdat het zo grappig klonk, maar vooral omdat ik voel dat ik op mijn tweeënveertigste aan almaar meer dingen lak heb. Steevast opgemaakt de deur uit gaan? Veel te vermoeiend, de bakker verkoopt zijn lang grof even graag aan een vrouw met slaapkop. Op elke verjaardag tien man te eten vragen, terwijl ik een gruwhekel heb aan koken? Daar doe je niemand een plezier mee (ooit verbrandde ik mijn buik aan een ovenschaal en moesten de gasten om zalf rijden). Mijn vriend vergezellen naar een marathonvoorstelling van Jan Fabre, ‘waarbij we tussendoor gewoon in onze stoelen kunnen slapen’? Sorry, mijn slaap is me heilig, en ik begrijp sowieso al nooit wat al die blote mensen op zo’n podium proberen uit te beelden.

Het leven is te kort om het te vullen met dingen waar je niet blij van wordt, besef je als je bijna halverwege bent. Ik oefen me dus in het bannen van ballast en energievreters, maar bij het lezen van The Life-Changing Magic ... moest ik in Sarah Knight al snel mijn meerdere erkennen: Knight is niet alleen een eersteklas fuck-zegger (letterlijk en figuurlijk), ze weet ook precies hoe je daarbij te werk moet gaan. Ze kwam naar eigen zeggen op het idee van haar ‘methode’ na het lezen van The Life-Changing Magic of Tidying Up, het boek waarmee de Japanse Marie Kondo de hele wereld aan het opruimen kreeg. Het basisprincipe van Kondo is even eenvoudig als geniaal: word je blij van een voorwerp of niet? Zo ja, bewaar het en verzin er een goed plekje voor, zo nee: weg ermee. Laten we dat procedé gewoon op het hele leven toepassen, stelt Knight voor. Van sociale media tot buurttombola’s tot de babyborrel van een vage kennis, overloop alles rustig en vraag je af: does it spark joy or does it annoy?

Fuck familiefeesten

Weten wat vervelend is en waar je je tijd, energie en geld daarentegen wél aan wilt spenderen, is op zich niet zo moeilijk. Het is het handelen, of beter: niét handelen zonder je schuldig te voelen, wat niet vanzelfsprekend is. Het is bijvoorbeeld eenvoudig om te besluiten dat je niet langer elke dag de krant hoeft uit te lezen van jezelf, maar veel van je beslissingen belangen ook anderen aan, en uiteindelijk wil je geen onmens zijn dat koeltjes zinnen uitspreekt als: ‘Familiefeesten? Doe ik niet meer aan.’

Vaak is het behoedzaam balanceren geblazen tussen eerlijkheid en beleefdheid. Maar algemeen geldt: een mens komt met meer weg dan ie denkt. Zo doet Knight verzoekjes van vrienden om hun crowdfunding of Kickstarter-actie te steunen tegenwoordig af met een simpele formulering die vrij vertaald klinkt als: ‘Ik geef principieel niet aan dit soort dingen, want als ik één actie steun, moet ik ze allemaal steunen; ik zou niet willen dat iemand van jullie zich achtergesteld voelt.’ Te gewaagd? Een vriendin van me zei op de Boekenbeurs tegen een zoveelste kennis die net een boek had geschreven: ‘Sorry, ik ga het niet kopen, ik ben net mijn huis aan het verbouwen en heb er het geld niet voor.’ En geloof het of niet, de schrijfster in kwestie was níét boos (en ik kan het weten, want ook zij is een vriendin van mij).

(...)
Lees verder hoe een welgemeende ' fuck' je leven kan bevrijden, in het maartnummer van Psychologies.

Tekst Nathalie Cardon - Foto Shutterstock