LEESTIP. De Roze Prikballon: het IVF-dagboek van Ann De Rocker

dossier

De Roze Prikballon is het aangrijpende verhaal van het zeven jaar durende vruchtbaarheidstraject van Ann De Rocker. De tekst is geschreven in dagboekvorm, waardoor je al heel snel in het hoofd en het lijf van de auteur kruipt en zo wordt meegezogen in een emotionele rollercoaster met ups, maar ook ontzettend veel downs. "Geen letter is gelogen", vertelt ze ons. Ann wil met haar getuigenis vooral mensen die hetzelfde doormaken een hart onder de riem steken, maar eigenlijk zou iedereen het boek moeten lezen. #Breakingtaboos heet dat.

Fragment uit De Roze Prikballon

Vrijdag 7 september 2018

5u40 - Bed uit en richting Brussel.

Het is ondertussen een routineklusje geworden. Auto in, naar Brussel rijden, auto parkeren, wachtbriefje nemen, wachten tot ze mijn naam afroepen. Daarna rinkelt een belletje. Jan gaat naar de kamer voor de donatie, ik ga ondertussen in het bed liggen tot ze me komen halen. De verpleegster komt en prikt me in de bil. Een warme roes glijdt over me heen en ik voel rust. Al zwaaiend naar Jan word ik weggebracht. Het personeel vertelt hem dat hij een 3-tal uren zal moeten wachten. Ik kom in de ijskoude wachtkamer en lig er 20 minuten te klappertanden tot ze het infuus komen aanbrengen. Operatiehemdjes met fleece … dat zou nog eens iets zijn! Ik bevestig circa 40 keer mijn naam en geboortedatum, en word daarna weggevoerd naar het al even kille, blauwe operatiekwartier. “Kies maar een mooie droom, mevrouw,” zegt de anesthesist naar goede gewoonte. Ik blijf toch angstig, ook al is het ondertussen routine. “Gaan jullie goed voor me zorgen?” maalt het door mijn hoofd.

Anderhalf uur later word ik wakker en verneem ik dat ze dertien eitjes hebben kunnen wegnemen. Ik huil van ongeloof, opluchting en blijdschap. Deze week waren het er maar drie, nu plots tien meer! 13! Het is dus toch een geluksgetal! Der-tien! Waw! Ondertussen blaast een warmte-element onder het deken. Dat voelt goed! Want ik heb het zoals altijd ijskoud.

13, zeg. Pfoe!

Om 10u30 ben ik terug in de kamer. Jan zit vol verwachting op me te wachten. Hij bladert in een tijdschrift. “Weet je hoeveel ze er hebben?” joel ik vanuit mijn bed met fonkelende, vochtige ogen. “Dertien!” Ik barst van puur geluk en hoop. Ook Jan staat te stralen, maar ik zie tegelijkertijd ongeloof in zijn ogen, hoe kan dit nu? Deze poging was toch al halvelings opgegeven?

"We schrijven nog eens onze lievelingsnamen op. Het is zo mooi om die te zien staan."

Om 15u mogen we naar huis. Ik heb ditmaal weinig last van de punctie en voel me vrij goed. Op de terugweg bellen we naar onze ouders; of ze geen zin hebben om te komen aperitieven? Dat moeten we hen geen 2 keer vragen; daar staan ze altijd voor te springen! Ze hebben bloemetjes bij en we kraken een fl es champagne: op de hoop! Maandag 10 september 2018 Ik heb een dagje opleiding vandaag in Brussel. Komt goed uit, want ik verwacht een belangrijk telefoontje van het ziekenhuis, dus ik houd mijn telefoon goed in de gaten.

Om 10u40 rinkelt hij. Ik krijg de verpleegster aan de lijn. “Mevrouw De Rocker? Ann De Rocker? Kunt u mij uw naam en geboortedatum geven aub? Wij hebben goed nieuws, de transfer kan doorgaan. U wordt straks om kwart over één verwacht in het ziekenhuis.” HOERA! Ik verlaat met een smoes de opleiding en een uur later zit ik in het ziekenhuis. Jan is stand-by vandaag, hij weet dat ik hem kan bellen en hij wil graag bij de terugplaatsing zijn. Het klinkt raar, maar psychologisch is dit voor ons een meerwaarde. Ik voel dat het belangrijk is dat we beiden aanwezig zijn bij de terugplaatsing, dat het kindje zich nog meer welkom zal voelen.

Bij aankomst krijgen we weer een prachtige ziekenhuisplunje aangemeten en installeren we ons in een kil hokje bij de operatielokalen. En dan is het aan ons. Ik neem plaats op de operatietafel, omringd door 3 artsen. De embryoloog steekt van wal: “Er werden 13 eitjes geplukt, daarvan werden er 7 bevrucht. Twee goede zijn overgebleven. Die gaan we nu terugplaatsen. Ze zijn al gedeeld tot één 9-cellige en één 11-cellige. Jullie maken dus een goede kans.” Dokter De Wilde doet de terugplaatsing.

Tegen 15u snor ik terug richting mijn opleiding. Niemand van mijn medecursisten weet hiervan, ze vragen zich natuurlijk wel af waar ik heen was. En nu is het weer wachten geblazen. Voor mij liggen de papieren van het ziekenhuis met de diagnose ‘zwanger’. Ze dienen voor toekomstige bloedafnames. Ik kruis vingers en tenen dat het raak is!

’s Avonds gaan Jan en ik uit eten. Ik waag me aan een glaasje champagne. We schrijven nog eens onze lievelingsnamen op. Het is zo mooi om die te zien staan. Céleste voor een meisje, Cesar voor een jongen. Terwijl we klinken zegt Jan lachend: “Het is daar in de buik ook feest voor die twee!” Ik moet hier hartelijk om lachen. Wie weet…