Gerelateerde artikels
Een psycholoog vertelt over haar job
mijn-verhaal
Vandaag vertelt Wolters Mercedes (46) over haar job als psychologe. Mercedes is tewerkgesteld als stafmedewerker bij het Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie en werkzaam als zelfstandig psychologe in bijberoep. Van opleiding is ze master in de klinische psychologie, met een postgraduaat psychotherapie. Ze volgde ook een opleiding in Emotion Focused Therapy en EMDR.
Waarom heb je voor deze studie en/of dit beroep gekozen?
Ik heb initieel voor dit beroep gekozen omdat ik als tiener vond dat mensen veel te weinig naar elkaar luisteren. Ik ondervond hoe moeilijk het is om je verhaal aan iemand kwijt te kunnen die er onbevooroordeeld naar luistert zonder er eigen ervaringen tegenover te zetten. Ik vond dit toen al zo belangrijk en wilde mijn luistervaardigheden meer in de praktijk kunnen brengen.
Is dit beroep wat je ervan verwacht had?
Ja en neen. Psychologie is natuurlijk niet enkel luistervaardigheden in de praktijk brengen, het vraagt ook veel theoretische kennis van problematieken, ziektebeelden en behandelvormen. De diversiteit is heel groot, naast het gegeven dat elke persoon ook zijn eigen unieke kenmerken heeft. Daarom is het vaak zoeken naar die manier van werken die voor een bepaalde cliënt bruikbaar is. Je moet je eigen handelen dus constant evalueren en aanpassen, plus jezelf bijscholen. Daar is tijd voor nodig, waar het, zoals in zoveel beroepen, vaak aan ontbreekt. Dat maakt het soms wel frustrerend. Ook jammer is dat je niet alle mensen kan helpen, natuurlijk.
Wat vind je leuk / minder leuk aan werken in de gezondheidssector?
Het minst leuke aan werken in de gezondheidssector is het voortdurende gebrek aan middelen om in te zetten voor geestelijke gezondheid. Als ik merk dat alleenstaanden moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen en toch proberen om tweewekelijks bij mij te komen om aan zichzelf te werken, dan heb ik het vaak heel moeilijk met het gegeven dat geestelijke gezondheid op minder terugbetaling kan rekenen. Nochtans wijzen ontzettend veel onderzoeken er ons op dat dit zeer belangrijk is. Maar lichamelijke problemen blijven nog altijd prioritair. Het is heel normaal om regelmatig naar de dokter te gaan, maar niet zo normaal dat je regelmatig naar de psychologe zou gaan.
Maar het werken met mensen kan heel veel deugd doen. Merken dat het mensen deugd doet dat er iemand luistert, merken dat er terug een glimlach op het gezicht van je cliënt verschijnt, merken dat mensen stappen zetten in hun proces, allemaal zaken die ervoor zorgen dat dit een fijn beroep is. Als je afscheid kunt nemen van een cliënt die het gevoel heeft nu zonder je te kunnen, dat is waar ik het voor doe!
Kan je beschrijven hoe (een voorbeeld van) jouw werkdag eruit ziet?
's Morgens vertrek ik om 8u naar mijn werk op het Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie, waar ik als stafmedeweker de coördinatie opneem van de Suïcidepreventiewerking van de Centra voor Geestelijke Gezondheidszorg. Dit betekent veel mailtjes, communicatie, overleggen, verslaggeving, projecten opstarten.
Daar werk ik tot 12u30 en dan kom ik naar huis. Om 13u start ik mijn middagsessies therapie. Meestal heb ik zo'n 4 à 5 cliënten op een dag die elk ongeveer een uur (of anderhalf uur) bij mij op gesprek komen. Ik rond ten laatste af om 19u.
