Gerelateerde artikels
Mijn verhaal: een spontane klaplong
mijn-verhaal Nicolette (35) is 1,70 m groot, weegt een gezonde 60 kg en is mama van twee kinderen. Haar jongste was net 10 maanden oud geworden toen ze plots iets raars voelde in haar rechterschouder en long. Een spontane klaplong, zo bleek. Haar verhaal.
Lees ook: Pneumothorax: wat is een klaplong en is een behandeling nodig?
"‘s Morgens om 8 uur wilde ik hem uit zijn bedje tillen, maar terwijl ik dat deed voelde ik opeens een stekende pijn achter in mijn schouder. Een spiertje verrekt, dacht ik, maar de pijn werd erger en ik begon me benauwd te voelen.
Toch maar eens de dokter van wacht opgebeld, maar die stuurde me telefonisch met paracetamol naar bed. Een uur later besloot ik hem opnieuw te bellen, omdat ik het voorgevoel had dat er iets mis was aan mijn longen. Volgens de dokter ging het “waarschijnlijk gewoon om hyperventilatie", terwijl ik eigenlijk heel rustig bleef, naar mijn mening. Om 11.30 uur kon hij me ontvangen.
Bij de arts bleek het een klaplong te zijn, en werd ik onmiddellijk doorverwezen naar de spoeddienst van het ziekenhuis. Daar zag men op de foto's dat mijn rechterlong volledig was dichtgeklapt. Een ‘spannings-SPT’: het lekje werkt als een soort ventiel waardoor lucht in de borstholte stroomt, maar niet meer terugstroomt. Daardoor kan je andere long worden dichtgedrukt en later zelfs je hart.
Er werd direct een drain ingebracht om de leklucht weg te zuigen. Een heel erg pijnlijke ervaring, omdat alleen je huid verdoofd kan worden.
Als het lekje tegen de vijfde dag niet dicht zou zijn, zou ik worden 'geplakt'. Bij plakken of talken word er poeder in je long geblazen, dat er voor moet zorgen dat het longweefsel en de longvliezen aan elkaar plakken zodat er geen lucht meer uit je long tussen de longvliezen kan komen. Dit schijnt erg pijnlijk te zijn, maar bleek gelukkig niet nodig. Op dag 6 bleek op de foto dat mijn long goed ontplooid was en mocht de drain worden verwijderd.
Een dag later mocht ik naar huis. Daar verliep het herstel veel moeizamer dan gedacht.
Mijn conditie was nul en ik voelde me niet alleen erg moe, maar ook angstig. Volgens mijn longarts was er ook 50% kans dat hetzelfde nog eens zou gebeuren.
Intussen zijn we een aantal maanden verder. Het heeft lang geduurd voor ik me weer fit voelde. En als ik verkouden ben, heb ik soms nog altijd pijn bij de rechterschouder en waar de drain heeft gezeten. De angst dat het nog een keer gebeurt, is gelukkig weg."
