Waarom we schattige baby’s willen ‘opeten’

dossier

Is je baby om op te eten, heeft hij kaakjes om in te knijpen of beentjes om in te bijten? Dan ben jij waarschijnlijk een cute aggressor. En je bent niet de enige, zo blijkt uit onderzoek.

Het was Oriana Aragon van de Yale University die in 2014 voor het eerst het fenomeen ‘cute aggression’ een naam gaf. Bij een tweedelig onderzoek bestudeerde ze samen met haar team hoe mensen reageren als ze iemand na een lange tijd terugzien, een feelgoodfilm bekijken of een schattige baby vasthouden. Daaruit bleek dat wie een kindje ‘om op te eten’ vindt en wie iemand ‘zou willen doodknuffelen’ ook geneigd is om emotioneler te reageren op mooie momenten. Met andere woorden, wie baby’s wil bijten, zal ook makkelijker huilen bij films.

Overdosis schattigheid

Katherine Stavropoulos, psycholoog aan de University of California en zelf ook een cute aggressor, besloot in 2018 te onderzoeken wat er zich afspeelt in de hersenen op zo’n moment. Samen met een collega registreerde ze de hersenactiviteit van 54 jongvolwassenen terwijl de vrijwilligers beelden van dieren en mensen te zien kregen. Sommige superschattig, met grote wangen, grote ogen en kleine neuzen, andere wat minder, om zo de vergelijking te kunnen maken. Conclusie: bij alle deelnemers werden de hersendelen getriggerd die betrokken zijn bij emoties, maar daarnaast bleek dat hoe hoger het cute aggression-gehalte, hoe meer ook het beloningssysteem in de hersenen in werking trad.

Onschuldig

Dat suggereert dat mensen die eraan denken om baby’s te bijten gedreven worden door twee sterke krachten in de hersenen: beloning én emotie. Die combinatie is heftig. Wetenschappers vermoeden dan ook dat de hersenen onvrijwillig agressieve gedachten gaan produceren als reactie op een overdosis aan schattigheid, om zo de overweldigende gevoelens wat te kunnen afvlakken. Stavropoulos beseft dat de uitspraken anderen kunnen afschrikken of verkeerd kunnen overkomen, maar benadrukt dat cute aggression onschuldig is. Mensen die zich zo voelen, willen helemaal geen kwaad doen. Bovendien komt het vaker voor dan je zou denken: ongeveer de helft van de volwassenen heeft er ‘last’ van.