Getuigenis: "Ik ben bang dat ik mijn eigen kind iets ergs aandoe"

dossier

Marie is 42 jaar en heeft twee prachtige kinderen. Ze ziet ze allebei doodgraag, en toch schieten te pas en te onpas duistere gedachten door haar hoofd, over het met opzet pijn doen van haar kinderen. Vreselijk. Maar wat Marie meemaakt, komt vaker voor dan je denkt. Ze lijdt aan een postnatale obsessief-compulsieve stoornis.

Wat is een postnatale OCS?

Iemand die aan een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) lijdt, heeft een innerlijke dwang om steeds weer dezelfde handelingen uit te voeren óf last van bepaalde gedachten die steeds weer opduiken zonder dat hij het zelf wil. Meestal van duistere aard, over iemand verwonden of vermoorden bijvoorbeeld. In het geval van Marie, die een postnatale OCS heeft, doken de symptomen op na de bevalling.

Getuigenis van Marie

“Ik weet nog goed dat ik mijn kindje een badje gaf, en dacht: ‘Als ik hem nu eens zou loslaten... Dan verdrinkt hij.’ Ik schrok echt van mezelf, dat zoiets bij mij opkwam. In de dagen en weken daarna schoten regelmatig zulke ideeën door mijn hoofd, altijd over het pijn doen of zelfs vermoorden van mijn kindje. Ik voelde me abnormaal en alleen. 'Ik zie mijn baby doodgraag, waarom zou ik hem pijn willen doen?'. Op een gegeven moment vreesde ik echt voor een gezinsdrama, zoals je die soms in het nieuws ziet, dus stak ik voor alle zekerheid de scharen en messen weg. Zo erg was het.”

De kans dat iemand met een perinatale of postnatale OCS zijn kind effectief pijn doet, is miniem.

“Tot ik op een dag een online tekst van iemand vond, waarin ik mijn situatie volledig herkende. Wat ik heb, heeft een naam. Ik ben niet abnormaal, er zijn nóg mensen die dit meemaken. Wat een opluchting, vooral omdat er stond dat ik me geen zorgen hoef te maken. Die gedachten duiden net op het feit dat je je kind wil beschérmen tegen zulke gebeurtenissen. Zoals angst ervoor kan zorgen dat je gevaar uit de weg gaat. Blijkbaar is die stoornis gelinkt aan een acute vorm van stress. Mama worden brengt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee en dat is effectief wel angstaanjagend. Een baby is zo kwetsbaar en volledig afhankelijk van jou." De kans dat iemand met een perinatale of postnatale stoornis haar (ongeboren) kind daadwerkelijk pijn doet, is miniem. In de meeste gevallen ebben de gedachten ook vanzelf weer weg.