dossier Bij ieder mens zal de contour van de buikwand in de loop der tijd veranderen, een proces wat onontkoombaar is en varieert per individu. Alleen al door het natuurlijk verlies van de elasticititeit van de huid wordt de buikwand slapper. Verder wordt de contourverandering beïnvloedt door onder andere lichaamsbouw, lichaamsgewicht (locale of algehele vetophoping) en eventuele zwangerschappen met uitrekken van de rechte buikwandspieren. Bij mensen die erg dik zijn geweest en vervolgens vele kilo's zijn afgevallen kan zelfs een zogenaamd vetschort ontstaan. Hierbij hangt de uitgerekte huid en onderhuids vetweefsel als een soort schort aan de onderbuik.
De klachten van een veranderde buikwandcontour verschillen. Soms is het grootste probleem schaamte. Men wordt bijvoorbeeld ten onrechte aangesproken op zwangerschap, men vindt geen passende kleding of geneert zich ten opzichte van de partner. Soms zijn er mechanische bezwaren: kleding knelt, en ook kan er rugpijn bestaan als gevolg van een verkeerde belasting van de lendespieren. Bij een vetschort doen zich soms ook hygiënische problemen voor, zoals het smetten van de huid in de onderbuiksplooi. Een operatieve correctie van de contour van de buikwand moet vooral niet gezien worden als een mogelijkheid om af te vallen. Bij overgewicht moet men daarom eerst proberen op een normaal gewicht te komen, omdat overgewicht de kans op complicaties vergroot en het resultaat van een operatie nadelig beïnvloedt. Een buikwandcorrectie zal alleen worden uitgevoerd wanneer de plastisch chirurg van mening is dat de klachten die de patiënt heeft zeer waarschijnlijk verholpen zullen worden door de betreffende behandeling, en bovendien de patiënt in een goede lichamelijk toestand verkeert. Welke operatie-techniek zal worden toegepast hangt af van de aard van de klachten en de bevindingen bij lichamelijk onderzoek, de voor- en nadelen van de techniek, de risico’s verbonden aan een bepaalde techniek en de ervaringen van de plastisch chirurg. In sommige gevallen zijn verschillende behandelingsmethoden toepasbaar en wordt de keuze in samenspraak met de patiënt bepaald. Of de patiënt een operatie uiteindelijk ook werkelijk wenst, is diens persoonlijke beslissing.
Iedereen die een grote cosmetische ingreep laat verrichten dient goed gezond te zijn. Ziekten die de kans op complicaties vergroten, zoals bijvoorbeeld ernstig hartlijden, ernstige vormen van astma of CARA, levercirrhose, en het noodzakelijk gebruik van bloedverdunnende medicijnen sluiten een ingreep uit.
Voor de operatie moet men geen bloedverdunnende medicijnen gebruiken. Verder moet men drie tot zes weken voor de operatie met roken stoppen en dit vol houden tot minimaal een week na de operatie. De reden hiervoor is dat nicotinegebruik de kans op stoornissen in de wondgenezing vergroot.
In het algemeen wordt de keuze voor een bepaalde techniek van behandeling bepaald door de bevindingen bij lichamelijk onderzoek, waarbij met name gelet wordt op: (1) de elasticiteit van de huid, (2) op de conditie en het aspect van de rechte buikwandspieren en (3) op de mate van lokale vetophoping.
Bij een patiënt met een goede huidelasticiteit, strakke rechte buikwandspieren en een lokale vetophoping van de onderbuik is liposuctie de aangewezen methode van behandeling: hierbij wordt eerst in het te behandelen gebied liposuctievloeistof gespoten en vervolgens wordt met zeer dunne liposuctiebuizen het lokale vet weggezogen. De risico’s verbonden aan deze behandeling zijn minimaal, de patiënt heeft vaak postoperatief weinig klachten, het herstel is vlot, en er kan een goed resultaat worden verwacht. Bovendien kan deze ingreep vaak goed onder plaatselijke verdoving worden uitgevoerd.
Bij een patiënt met een minder goede huidelasticiteit en minder strakke rechte buikwandspieren in het onderbuiksgebied (het gebied onder de navel) en een zekere vorm van lokale vetophoping is een mini-buikwandcorrectie (mini-abdominoplastiek) gecombineerd met liposuctie de aangewezen behandeling. Hierbij wordt de huid en het onderhuidse vetweefsel via een dwarse snede in de onderbuik (onder de bikinilijn) losgemaakt van de buikwand tot aan de navel, worden de twee rechte buikspieren in het midden van de buikwand weer strak naar elkaar toegehecht, en wordt vervolgens de losgemaakte laag strak naar beneden getrokken en, nadat het overtollige weefsel is verwijderd, ingehecht. Deze behandeling kan verder eventueel gecombineerd worden met een liposuctiebehandeling van lokale vetophopingen in de nabije omgeving (bovenbuik / flank). Het voordeel van deze behandeling is dat deze minder ingrijpend is dan een totale buikwandplastiek, minder littekens geeft (geen litteken rond de navel), en een redelijk vlot lichamelijk herstel laat zien.
Bij een patiënt met een slechte huidelasticiteit en/of met uitgerekte rechte buikspieren is een volledige buikwandplastiek de aangewezen behandeling. Via een dwarse snede onder de bikinilijn wordt de huid samen met het onderhuids vetweefsel losgemaakt van de buikwand tot aan de ribbenboog. De navel wordt losgemaakt van de buikhuid, en de twee rechte buikspieren worden zonodig in het midden van de buikwand weer strak naar elkaar toegehecht. Hierna wordt het overtollige weefsel verwijderd en wordt de wond gehecht. Tenslotte wordt de navel opnieuw in de strak getrokken buikhuid ingehecht. Deze ingreep kan eventueel ook gecombineerd worden met liposuctie van lokale vetophopingen in de nabije omgeving.
Bij een patiënt met een fors overgewicht die niet in staat is af te vallen maar bij wie smetten van de huid ten gevolge van een vetschort toch veel problemen geeft wordt soms alleen een zogenaamde wigexcisie van de buikwand uitgevoerd. Hierbij wordt, net als bij de eerste buikwandcorrecties uitgevoerd rond 1900, alleen het overhangende vetschort deel wordt verwijdert zonder de overige huid verder los te maken en strak te strekken. Voordeel hiervan is dat er een relatief klein wondoppervlak is met minder kans op complicaties. Nadeel is echter dat de buik verder natuurlijk wel dik blijft en de navel soms mee verwijderd wordt.
Een buikwandcorrectie gebeurt meestal onder narcose. Indien alleen liposuctie van de onderbuik plaats vindt kan dit ook goed geschieden onder plaatselijke verdoving: deze verdoving zit al vaak in de liposuctie-vloeistof die wordt ingespoten alvorens de liposuctie wordt uitgevoerd. Een dergelijke procedure duurt ongeveer 45-60 minuten. Een mini-abdominoplastiek met liposuctie duurt meestal 60-75 minuten en een totale buikwandplastiek 90-120 minuten.
Na afloop van een liposuctiebehandeling krijgt de patiënt een liposuctiebroek aangelegd. Deze moet tevoren zijn aangemeten en besteld. Deze broek zorgt direct na de behandeling voor een zekere druk op het behandelde gebied waardoor er minder bloeduitstorting optreedt en op de wat langere termijn voor een meer egale afslanking van het behandelde gebied wordt verkregen. Een dergelijke broek moet men 3-6 weken dragen. Na afloop van een buikwandplastiek krijgt men vaak een speciaal korset of een stevige step-in aangemeten, en moet men een of meerdere dagen in bed liggen met de knieën gebogen om de spanning op de wond te verminderen. Men adviseert het korset of de step-in verder gedurende 3-6 weken te dragen, met name wanneer de twee rechte buikwandspieren ook strak aaneen zijn gehecht. Verder worden bij een buikwandplastiek drains in de wond achtergelaten om overtollig wondvocht en bloed uit het wondgebied af te voeren. Deze drains kunnen meestal na twee tot drie dagen worden verwijderd.
Na een liposuctiebehandeling is het ontstaan van enige bloeduitstortingen te verwachten; een fikse bloeduitstorting komt af en toe voor. Wondinfectie komt zelden voor na liposuctie. Na een buikwandplastiek is het ontstaan van een forse bloeduitstorting ook de meest voorkomende complicatie. Na een buikwandplastiek komen lokale wondinfecties vaker voor (5-7%), kleine wond-genezingsstoornissen zonder veel consequenties komen ook voor.
Thrombose is een niet vaak voorkomende maar wel potentieel bedreigende complicatie na een buikwandplastiek of liposuctie. De kans op een thrombosebeen ligt rond de 1%. Een dergelijke thrombose kan leiden tot een longembolie, maar gelukkig komt dit zeer zelden voor. Uit studies is gebleken dat met name overgewicht en roken een risicofactor is voor het ontstaan van een longembolie.
Lees ook: Diepe veneuze trombose (DVT) of trombosebeen
Na een liposuctie kan het behandelde gebied wat tekenen van bloeduitstortingen vertonen, maar deze verdwijnen in de loop van een aantal weken. Na 6 tot 12 weken is het eindresultaat goed vast te stellen. Er kunnen geringe verschillen zijn ontstaan in de dikte van het resterende onderhuidse vetweefsel. De steekgaatjes van de liposuctieprocedure blijven uiteindelijk nauwelijks zichtbaar als een klein litteken. Na een buikwandplastiek is de buik meestal vlak na de operatie. Het horizontale litteken van onderbuik wordt in het algemeen na enige tijd wat breed, en soms ook wat rood en dik. Later vervlakt en verbleekt dit litteken vrijwel altijd, maar in het algemeen blijft er een zichtbaar litteken over. Het litteken rond de navel is doorgaans onopvallend. Het is verstandig de littekens regelmatig in te smeren met een huidcreme en te masseren gedurende een periode van enige maanden omdat dit de littekens soepel maakt. Omdat de huid tijdens de operatie over een groot gebied van de buik is losgemaakt verdwijnt het gevoel in de buikhuid voor een groot gedeelte. Dit veroorzaakt een vreemd gevoel bij het aanraken, maar herstelt zich in de loop van een jaar ten dele.
 |
 |
