Waarom hebben lange mensen een verhoogd risico op kanker?

Diverse studies hebben aangetoond dat lange mensen een grotere kans op kanker hebben dan kleine mensen. Dit verband is tot nu toe gevonden voor zes verschillende kankersoorten.

Voor elke extra 5 cm in lengte, neemt het relatieve risico met de volgende percentages per kankersoort toe:

• Nierkanker: 10% verhoogd risico

• Pre- en postmenopauzale borstkanker: 9 en 11% verhoogd risico

• Eierstokkanker: 8% verhoogd risico

• Alvleesklierkanker: 7% verhoogd risico

• Darmkanker: 5% verhoogd risico

• Prostaatkanker: 4% verhoogd risico

Ook voor huidkanker zou er een verhoogd risico zijn, dat schommelt rond 15 % voor elke 5 cm lengte extra, maar daarover is nog meer onderzoek nodig.

Onderzoekers zijn van mening dat het niet zozeer de lichaamslengte zelf is die het risico op kanker verhoogt, maar het groeiproces dat ervoor heeft gezorgd dat iemand tot die lengte is gekomen. De lengte is dus eigenlijk de visuele uiting van het groeiproces dat iemand heeft doorlopen van conceptie tot volwassenheid. 

Dit proces wordt beïnvloed door iemands genen (die vastliggen), maar ook door beïnvloedbare groeifactoren (zoals insuline-achtige groeifactoren, het groeihormoon en geslachtshormonen als oestrogeen en testosteron) die een rol spelen in de baarmoeder en tijdens de kinder- en adolescentiejaren. 

Het is van groot belang te achterhalen welk aspect of welke aspecten in het groeiproces van baby tot volwassene het risico op kanker beïnvloeden. We kunnen iemands lichaamslengte op volwassen leeftijd niet veranderen, maar we kunnen wel invloed uitoefenen op hoe lang iemand wordt door de voeding die hij of zij als baby in de baarmoeder krijgt via de moeder en het voedingspatroon tijdens de ontwikkeling en groei van kind naar volwassene.

We weten dat mensen in lengte groeien totdat ze ongeveer 20 jaar oud zijn. De lengte die ze dan bereiken hangt af van genen, maar ook van de omgeving en de kwaliteit en kwantiteit van de voeding tijdens de jaren van groei en ontwikkeling. Zo zagen we aan het begin van de 19e eeuw dat onze gemiddelde lengte toenam, wat samenging met een verbeterde hygiëne en voeding tijdens die periode. We weten ook dat we de groei van baby’s kunnen versnellen door hen eiwitrijke voeding te geven, wat tot een grotere lengte op volwassen leeftijd leidt.

Daarbij weten we dat kinderen die te zwaar zijn voor hun lengte (door overtollig vet) sneller groeien en tevens langer worden als volwassene (en dikker). Deze kinderen bereiken ook eerder belangrijke fasen in de groei en ontwikkeling dan kinderen met een gezond gewicht. In Westerse landen – waar mensen over het algemeen lang zijn en waar overgewicht een serieus probleem is – zien we bijvoorbeeld dat de leeftijd waarop meisjes hun eerste menstruatie krijgen de afgelopen decennia is gezakt van rond de 15 jaar naar 11 jaar. Dit kan direct of indirect een resultaat zijn van voeding tijdens de groei- en ontwikkelingsfasen en de verandering in de hormoonhuishouding van ofwel het groeihormoon of geslachtshormonen. Deze hormonen beïnvloeden zowel ons uiterlijk (zoals de lichaamslengte) als ook de groei en het gedrag van onze lichaamscellen.

Lang zijn is niet altijd geen slecht nieuws. Als het gaat om andere ziekten is lang zijn vaak een voordeel. Zo hebben lange mensen een lager risico op hart- en vaatziekten en diabetes. Dit is een van de redenen waarom het zo belangrijk is dat er meer onderzoek komt naar lichaamslengte en het risico op verschillende ziekten. 

Er moet meer bekend worden over de mechanismen die ten grondslag liggen aan een verhoogd of verlaagd risico op verschillende ziekten. 

Als we uiteindelijk voedingsadviezen voor optimale groeipatronen kunnen opstellen, die het risico op verschillende ernstige ziekten verlagen, kunnen we die meegeven aan jonge vrouwen en ouders wereldwijd.