Mijn verhaal: Knieproblemen en de gevolgen...

mijn-verhaal Van klein af aan ben ik geïnteresseerd in sterrenkunde (astronomie), en ben dan ook zeer gelukkig dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken. Mijn werkgever is een planetarium, waar ik groepen/scholen/bezoekers wegwijs maak in de geheimen van het heelal. Ik geef er rondleidingen en planetariumvoorstellingen en neem de bezoekers mee naar de sterrenkijker om daadwerkelijk enkele nevels/sterrenstelsels/planeten, ... te bekijken. Om bij de sterrenkijker te komen dienen er zo'n 30 trappen beklommen te worden. Gemiddeld deed ik zo'n 7 à 8 groepen per dag!

Op 05 november 1977 ben ik thuis hard gevallen over een grote steen met snel te willen zijn. Eerst was er enkel iets mis met mijn rechter elleboog, maar later leerden we dat de schade vooral gebeurd was aan mijn knieën.
Verdict: Retropatellaire chondropathie aan beide knieën.

Het betekent dat in beide knieën het kraakbeen meer afbrokkelt (chondropathie) dan dat er bijgemaakt wordt, dit gebeurt bij mij vooral aan de achterzijde van de knieschijf (retropatellair).
Ik werd een eerste keer geopereerd (Re-knie) in 1985. Omdat de problematiek steeds terugkeert (kraakbeenpartikels die tussen het gewricht gaan zitten), volgden er later nog enkele operaties: in 1986 (Re-Knie), 1989 (Li-Knie) en 1990 (Re-knie).

Na operatie 1990

Na de operatie in 1990 vormde zich een bloedklonter (thrombose) in de diepe dijbeenader waardoor mijn Li-Kuit steeds dikker werd. Het duurde 3 jaren vooraleer een dokter eraan dacht om de aders van die kuit eens te onderzoeken. Toen was het natuurlijk te laat om er nog iets aan te doen.
Verdict: chronische occlusie van de vena femoralis superficialis.
De hele ader was dichtgeslipt met littekenweefsel. Vermits in aders kleppen zitten (die toen naar de filistijnen waren), en vermits de ader zeer diep in het been zit (tegen het bot) was er niets aan te doen dan levenslang een steunkous te dragen en (eveneens levenslang) medicijnen te nemen (Dalfon, Venoruton forte, Mediaven forte, Asaflow, Magnespasmyl forte) om de aders te helpen.

Invaliditeit

In oktober 1992 zei mijn orthopedist dat in de nabije toekomst geen verbetering van beide knieën te verwachten was en dat ik daardoor in aanmerking kwam voor een blijvende invaliditeit van 34%.

Na de laatste operatie had ik er genoeg van om steeds maar weer naar die dokters, en in en uit ziekenhuizen te lopen. Ik besloot dan ook, hoe erg de pijn ook zou worden, dat ik geen operaties meer zou laten uitvoeren.
Dat hield ik lange tijd vol. De Re-Knie was zogezegd gaan slapen, ik voelde haar nog bij bepaalde activiteiten maar ze was beter dan de linker knie. Deze was een ander verhaal. Ik liep van dokter naar specialist en van specialist naar professor en terug naar de dokter. Ze gaven me allemaal andere medicijnen om de pijn en de onvermijdelijke ontstekingen tegen te gaan, maar de Li-Knie wilde niet beteren.

Door de aanhoudende last met de Li-Knie kreeg ik ook steeds meer last van de Re-Heup, door overbelasting: Chronische ontsteking van de bursa trochanterica met vochtophopingen.
Door aanhoudende last met mijn rug, met gevoelloosheid van het linker been, consulteerde ik uiteindelijk een specialist daarvoor in 1996.
Verdict van de EMG: "mediolaterale discushernia links, niveau L4-L5, met partiële sluiering van de recessus; wat een wortelcompressie doet vermoeden".
Deze specialist was van mening dat deze discushernia zijn oorsprong vond in een verkeerde houding, waarschijnlijk door aanhoudende last van beide knieën en re-heup.

Juni 2004

In juni 2004 gebeurde mijn nachtmerrie: de Re-knie werd terug wakker met heviger pijnen dan ooit, zo erg dat ik er op een gegeven moment niet meer op kon staan. Na consultatie van de orthopedist (en na een NMR genomen te hebben), besloot hij dat het weer tijd was om de knie open te maken en te herstellen wat hij kon.

Vanaf augustus 2004 kreeg ik felle last met de maag door de vele medicijnen (Mesulid, Solicam, ...). Voor de maag kreeg ik Omeprazol 40 mg (Losec) en Docraniti 300 (Zantac).
Iets later kwam er Motilium en Maalox bij en moest ik stoppen met Solicam.

De operatie gebeurde in september 2004. De kraakbeenpartikels werden weer verwijderd, de knie werd gespoeld en dit keer werd er zelfs een kraakbeenaanwas verwijderd. Maar de revalidatie verliep niet zo voorspoedig als voorheen. Uiteindelijk was ik 3 maanden thuis en ik hervatte mijn werk pas op 03 januari 2005, met een knie die nog niet helemaal de oude was (maar de dokter meldde mij dat dat ook niet meer zou gebeuren)!
Met veel pijnstillers en ontstekingsremmers hield ik het werk vol. Ook de maagmedicatie moest ik blijven slikken.

Opnieuw val april 2005

In april 2005 gebeurde het ondenkbare: ik kwam thuis van het werk op een regenachtige avond en met (opnieuw) snel te willen zijn schoof mijn li-voet weg op een gladde houten treinbail met de hoek om te gaan en mijn Re-Knie kwam hard en frontaal op de stenen ondergrond terecht.
Ik kon er meteen niets meer mee doen. Ik kon noch plooien, noch strekken; ik kon niet opstaan, ik kon er enkel liggen en met beide handen de steeds dikker en blauwer wordende knie vasthouden om de onbeschrijfelijke pijn de baas te worden.

Toen die pijn wat gezakt was heb ik mijn man gebeld en samen zijn we naar Spoed gesukkeld.
Op Spoed kreeg ik geen ijs om de knie wat af te koelen, bang als ze waren dat we dat ijs zouden meenemen naar huis. Mijn man heeft de knie dan maar proberen af te koelen met natgemaakt WC-papier. Na lang wachten werd er een RX gemaakt van de Re-Knie. Verdict: de knie was zo gezond als maar kon, ik moest maar naar huis gaan en er daar ijs op leggen !!!
Ik kon er notabene niet op staan, ze was enorm dik en blauw en ik kon ze nog steeds niet plooien of strekken. Maar op Spoed had men gezegd dat er niets mee scheelde, dus zijn we maar krukken gaan ontlenen en ik ben de volgende dag gaan werken.

De knie beterde echter niets de volgende dagen, dus ben ik 's maandags (25-apr) toch maar naar mijn huisarts gegaan. Hij zei dat er een harde bloedprop onder de patellapees zat en dat het toch wel lang kon duren vooraleer dit hersteld zou zijn. Ondertussen was mijn Re-Enkel ook zeer dik geworden. Volgens mijn huisarts was dit vocht dat van de knie kwam. Toch ben ik blijven werken gaan, ook al omdat ik mijn werk zeer graag doe.
Op woensdagmorgen, 25 mei 05, kon ik plots niet meer op mijn Li-Voet staan.
Verdict: Stressfractuur van metatarsaal 2. Door overbelasting was er een botje in mijn voet, net onder een kleine teen, gebroken. De Orthopedist zei dat ik gedurende 4 weken niet meer op deze Li-Voet mocht staan en zette de voet in gips. Maar ik kon ook nog steeds niet lopen op mijn Re-Knie!

Ziekteverlof juni 2005

Dus in juni 05 werd ik gedwongen om thuis te blijven in ziekenverlof. Natuurlijk, het ontlasten van de Li-Voet deed mijn Re-Knie geen goed. Zij verergerde alleen maar en toen uiteindelijk de Li-Voet genezen was, was de Re-Knie compleet naar de filistijnen!
Maar ik ben niet iemand die vlug ziek thuis blijft. Er zijn ontelbare voorbeelden dat ik met mijn zakje medicijnen ging werken ipv ziekenverlof te nemen.
Dus ik sprak met mijn baas af dat ik terug het werk zou hervatten op maandag 25 juli 2005. Mijn baas wilde echter graag dat ik eerst langsging bij de arbeidsgeneesheer.
Het besluit van Dr Simons: Ik mocht met zo'n knie absoluut niet gaan werken!
Diezelfde avond ben ik nog naar mijn huisarts gegaan met het formulier dat ik gekregen had. Mijn huisarts vond dat er nu toch wel een gegronde reden was om verdere onderzoeken van deze knie te bevelen. Op 27 juli werd er een ECHO en NMR van de Re-Knie gemaakt in Tongeren.
Resultaat ECHO: "minieme hydrops in gewricht, iets dikkere echorijkere subcutis thv het ventrolaterale aspect van de rechter knie".
Resultaat NMR: "onderzoek binnen normale grenzen".

Mijn huisarts zei dat er toch wel een pathologie aanwezig was in de knie. Hij stelde voor dat ik deze knie liet onderzoeken door de orthopedist bij een vervolgconsultatie voor de Li-Voet, en dat ik vroeg om ook de orthopedist erbij te halen die deze knie reeds 4x opereerde en haar problematiek kende.
Deze orthopedist (aug 2005) was van mening dat dit sowieso een zwakke knie zou blijven en dat hij voorlopig best niet meer opereerde omdat ze al zo dikwijls geopereerd was. Hij zette er een Diprophos-injectie (cortisone-infiltratie) in en zei dat ik de knie zoveel mogelijk moest laten rusten.

Op 11 aug 05 consulteerde ik opnieuw mijn huisarts met aanhoudende pijn en functieverlies van de Re-Knie. Tot dan toe hielp de cortisone-infiltratie niets!
Hij zei de knie zoveel mogelijk te laten rusten en verlengde het ziekenverlof.
Op 25 augustus consulteerde ik nog maar eens mijn huisarts. De pijn van en de last met de Re-Knie was niet vol te houden. Dit keer was hij van mening dat we verder moesten gaan met deze knie. Hij stelde voor een afspraak te maken met een Professor in Leuven.

Naar Leuven

Ik consulteerde de Prof de eerste keer in okt 05. Hij bestudeerde de meegebrachte NMR op cd-rom en zag: een fibrotische streng (littekenweefsel) op de plaats van de bursa (slijmbeurs), een ontsteking met vocht, de achterzijde van de knieschijf was gekarteld.
Dit was dezelfde cd-rom met NMR waarvan men in eerder zei dat "het onderzoek binnen normale grenzen was" !!!
De harde bloedklonter onder de knieschijfpees was helemaal overgegaan in littekenweefsel. Hierover was de Prof vooral ongerust. Hij zei dat de pees over het littekenweefsel schuurde en dat dat daar weg moest omdat de pees zou beschadigd worden.
Maar hij wilde toch eerst gedurende 3 maanden met kinesitherapie proberen vooraleer over te gaan tot een operatie. Soms verdween zoiets zonder operatie.

In dec 05 had ik opnieuw een consultatie met de Prof. De Re-Knie was in die tussentijd niets verbeterd. Hij schreef een NMR voor en zou aan de hand van dat resultaat beslissen. Ondertussen was de Li-Knie zwaar overbelast.
In jan 06 kreeg ik het resultaat van de NMR. Volgens de professor was hierop duidelijk te zien dat de knie sinds de vorige NMR (juli 05) niets verbeterd was. Hij zou dan ook overgaan tot een operatie en waarschuwde mij dat het een zware operatie zou worden met een lange revalidatie, van minstens 6 maanden.

Operatie februari 2006

De operatie gebeurde op 15 februari 2006. De Prof deed het volgende met de Re-Knie:
- Bursectomie (verwijderen van de slijmbeurs)
- Laterale release, waarbij de knieschijf volledig uit de knie werd genomen en de kniebanden verplaatst
- Debridement van Hoffa (verwijderen van het vetpad van Hoffa)
- Verwijderen van het littekenweefsel rond de knieschijfpees
- Verwijderen van gekwetst weefsel in de knie
Ik kreeg een pijnbestrijdingsplan en ook de maagmedicatie slikte ik nog steeds. Ik mocht gedurende 1 maand niet op mijn rechter been steunen. Maar door de felle last met de Li-Knie werd ik genoodzaakt mij te verplaatsen in een rolstoel.

Op 22 febr 06 ging ik op consultatie bij mijn huisarts wegens een zwaar overbelaste Li-Knie met toenemende last en eveneens toenemende maaglast.
In de Li-Knie werd een injectie met Depo-Medrol & Lidocaïne gegeven en tegen de ontsteking schreef hij andere, meer maagvriendelijke, medicatie voor.

Op 16 maart had ik een controleraadpleging bij de Professor.
De Re-Knie was aan het zweren. De Li-Knie was inderdaad zwaar overbelast. Hij zei dat het mogelijk was dat de knieschijfpees links gekwetst was door het continue overbelasten. Ook de rechter heup was nog steeds ontstoken door de overbelasting.
Ik mocht stillaan beginnen stappen met twee krukken + starten met kinesitherapie.
Op 04 april consulteerde ik mijn huisarts met hevige pijn opzij binnenzijde Re-Knie bij elke stap. Hij meldde dat ook de Re-Knie overbelast was. Ik moest die knie laten rusten om ze optimaal te kunnen gebruiken zodat ook de Li-Knie kon helen. Ik mocht zeker niet lopen zonder beide krukken! Het probleem hierbij was dat ik de Re-Knie LIET RUSTEN! Ze overbelaste blijkbaar toch!

Op 29 mei 06 zag ik de Prof opnieuw voor een controle. Na een ECHO bleek dat de Li-Knie tendinose (degeneratie v/d knieschijfpees) vertoonde. Ook de Re-Knie was inderdaad overbelast. De komende maanden mocht ik die knie absoluut NIET BELASTEN. Ik mocht niet meer fietsen op de hometrainer, geen trappen doen, niet hard remmen met de auto, ... De ontsteking kwam van het kraakbeenletsel, hier was nu niets aan te doen. Ik moest pas terug naar Leuven over 4 maanden!
Maar ik mocht de knie ABSOLUUT NIET BELASTEN tot de volgende afspraak. Ook bij de kinesist mocht ik geen oefeningen meer doen.

September 2006

In sept 06 mocht ik opnieuw met eenvoudige oefeningen beginnen bij de kinesist, maar al snel bleek dat de rechter knie deze (kleine) oefeningetjes niet aankon!
Ik wilde echter absoluut sneller beter worden en mijn werk terug hervatten. Dus ik bleef koppig sukkelen. In die tijd weende ik veel en bij het minste, ik zat ook ganse dagen in de zetel thuis en kon niets doen door de onmacht die ik voelde. Als ik een boek las, wist ik nadien geen letter meer die ik gelezen had. Eind okt 06 besloot mijn huisarts dat het welletjes was geweest en hij schreef mij antidepressiva voor.

In de maanden die volgden kon ik minder en minder, en mijn man poetste, kookte, deed de was en steunde mij enorm. Maar ik werd meer en meer wanhopig. Ik was 41 jaar en was al 1,5 jaar thuis. Ik vond mezelf veel te jong om nu al in een zetel te blijven zitten, maar ik had geen idee hoe ik mijn situatie kon verbeteren. Ondertussen had ik ook geregeld last van mijn rug.
In dec 06 probeerde ik toch maar enige huishoudelijke taken te doen. Opeens, bij het borstelen onder de zetel, geraakte ik niet meer recht: mijn rug blokkeerde!

Ondertussen zijn we febr 07. Bij een CT-scan van de rug bleek dat er toch meer aan de hand was dan enkel overbelasting. Deze spreekt van sclerose, spondylose, degeneratie, een protrusie, 2 hernia's, ... Deze problemen situeren zich aan de wervels D5-D6, D9-D10, L4-L5 en L5-S1.
Ik heb reeds 4x een epidurale gehad in mijn rug in een pijnkliniek, maar tot nog toe helpt dit niet veel. Ik ben ook in behandeling bij een psycholoog, want ik merk dat ik steeds wanhopiger word. Misschien dat het toch iets helpt om af en toe erover te praten!?
Mijn knieën zijn nog niets verbeterd en mijn rechter heup evenmin. De kinesitherapie is nog steeds onderbroken door de aanhoudende last van mijn rug.

2 jaar ziekteverlof....

Ondertussen ben ik bijna 2 jaren thuis in ziekenverlof. Er komt elke 2 weken iemand poetsen, want mijn man sprak al van zijn hobby's op te geven. En dat wil ik absoluut niet, hij kan er niets aan doen dat mijn medische situatie uit de hand dreigt te lopen en ik doe heel hard mijn best om mijn frustraties niet op hem uit te werken. Ik loop soms zogenaamd aan de muren op, want ik ben normaal iemand die vrij actief is. Momenteel loop ik met een wandelstok en als mijn man en ik een uitstap maken, moet ik een rolstoel huren.
Ik weet niet hoe dit alles verder zal evolueren, maar ik hoop nog steeds dat ik spoedig mijn werk kan hervatten!

word vervolgd !!!
Jaycee

jaycee_arinda@hotmail.com