Getuigenis: Endometriose... en toch zwanger

dossier Twaalf jaar geleden werd bij Helene (39) endometriose vastgesteld. Ze kreeg te horen dat ze nooit op natuurlijke wijze zwanger zou geraken, dus startte de gynaecoloog een vruchtbaarheidsbehandeling op. Het werd een hobbelig parcours, met een zwangerschapsverlies, relationele problemen, en nog meer diagnoses, maar ze zette door. Met succes. Helene: "Ik was 26 jaar oud toen ik stopte met de pil en bij de gynaecoloog belandde omdat ik hevige pijn had tijdens mijn maandstonden. Het was dan dat voor de eerste keer het woord ‘endometriose’ viel. Ik wist niet eens wat het was, maar meer tests bij andere artsen moesten duidelijk maken wat het voor mijn vruchtbaarheid betekende.

Het begin van een lange strijd

Kort na de diagnose moest ik een operatie ondergaan om een cyste op mijn rechtereierstok te verwijderen. Toen de gynaecoloog nadien mijn ziekenhuiskamer binnenkwam, vroeg ze onmiddellijk of ik al kinderen had. “Nee”, antwoordde ik, waarop ze kortweg zei: “Je zal nooit kinderen krijgen.” Onvruchtbaar dus. Ik was er kapot van. Tijdens een zoektocht op het internet adviseerde een vrouw met endometriose mij om een second opinion te vragen in een referentiecentrum. Ik maakte een afspraak, en onderging er de ene test na de andere: echografieën, MRI, colonoscopie... Daaruit bleek dat er afwijkingen waren aan mijn spijsverteringsstelsel, met verklevingen in de utero-sacrale banden die de baarmoeder op zijn plaats houden. Mijn rechtereierstok was ‘geatrofieerd’ en zat dus vast aan de baarmoeder en in mijn linkereierstok zaten cysten. Volgens de arts had ik twee opties: ofwel moest de baarmoeder volledig verwijderd worden, ofwel kon ik in-vitrofertilisatie (IVF) proberen. De keuze was natuurlijk snel gemaakt. Zo onderging ik 4 IVF-pogingen, die helaas allemaal mislukten of eindigden in een zwangerschapsverlies. Het traject zette onze relatie serieus onder druk. Mijn man zag geen toekomst meer in een relatie waar misschien nooit kinderen uit zouden voortkomen. En toen viel ik alleen.

Frisse start

Ik besloot een pauze in te lassen. Maar die was van korte duur, want endometriose ís er. De pijn blijft, en herinnert je voortdurend aan alle complicaties. Mijn ‘endovriendin’ – de persoon die me via internet die second opinion had aangeraden en waarmee ik intussen heel close werd – raadde me aan om positief te blijven. Periodes van gelatenheid en crises wisselden elkaar af. En dan ontmoette ik een man, aan wie ik meteen de waarheid vertelde. Over mijn ziekte en mijn vruchtbaarheidsproblemen. Hij was ontzettend begripvol en vertelde me dat hij alles zou doen om samen een gezin te kunnen stichten. “En als dat voor ons niet in de kaarten zit, dan maken we zelf wat van ons leven”, klonk het. Zo startte ik de hele molen terug op, met behandelingen, injecties en echo’s. Maar uit de eerste echo bleek toen dat ik een verstopte hydrosalpinx had, wat zoveel betekent als een verstopte eileider. Het IVF-traject moest wijken voor een dringende operatie, waarbij mijn linkereierstok werd weggehaald. De gynaecoloog raadde me nadien aan om mijn strijd te staken. “Een verspilling van tijd en geld.” Ze vertelde me over eiceldonatie, en dat het wel 6000 euro kost, maar de wachttijd in Spanje amper 4 maanden is. Ik besloot ervoor te gaan, maar mijn vriend kon zich niet verzoenen met het idee. En zo kwam ik weer alleen te staan.

Een mirakel

Daar zat ik dan, weer vrijgezel. Ik overleefde, maar ik voelde me ook wel een beetje verloren. Gelukkig kreeg ik veel steun in mijn omgeving, en niet veel later leerde ik een man kennen die het hele ‘soloproject’ geen probleem vond. Begin januari had ik een laatste controle-echo voor mijn vertrek naar Spanje… en wat bleek? Ik was een maand zwanger. Ik kon mijn ogen niet geloven. Er waren wel enkele symptomen, maar ik dacht dat een zwangerschap geen optie was. Ik probeerde mijn geluk wat te temperen, omdat ik ervan overtuigd was dat het wel weer zou misgaan, maar alles evolueerde perfect. Op 32 weken kreeg ik wel platte rust voorgeschreven, maar mijn baby bleef mooi zitten tot 39 weken. 16 augustus 2020 was het zover, dan had ik mijn dochtertje eindelijk in mijn armen. Ze stelt het goed vandaag, mijn mirakelbaby. Zelfs de gynaecoloog weet niet hoe ze er uiteindelijk gekomen is. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan tonen dat je echt nooit de moed moet opgeven. Makkelijk spreken natuurlijk, als je verhaal een happy ending kent, maar als het bij mij kan, waarom dan niet bij iemand anders?” Lees ook: Endometriose: symptomen, behandeling en de impact op je vruchtbaarheid Getuigenis: “Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap” Sven werd papa dankzij eiceldonatie Vruchtbaarheidsproblemen: alomtegenwoordig maar nog steeds taboe Alles over vruchtbaarheidsbehandelingen

Laatst bijgewerkt: juli 2022

Delen Whatsapp Tweet Mail