Mijn verhaal: Chronisch ziek zijn (vervolg 1)

mijn-verhaal Januari 2003
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Wanneer ik mijn verhaal teruglees - vooral het stuk dat ik 'niets' meer kon ... besef ik pas goed het geluk dat ik heb gehad om omringd te zijn door familie en vrienden. Alleen had ik nooit zoveel moed gehad om door te gaan.
Het eerste deel vind je hier:

Lees ook: Mijn verhaal: chronisch ziek zijn

Januari 2003

Hoe het nu met me gesteld is, kan je hieronder lezen.

Half november 2001 ben ik geopereerd aan mijn rechteroog voor cataract. In februari werd het linker ook gedaan. Dit is zonder problemen verlopen. Ik vond dat alles zon heldere kleuren had en dat alles zo mooi was. Mijn leesbril draag ik bijna niet meer en ik kan terug de kleinste lettertjes lezen. Autorijden is stilletjes aan ook verbeterd en ik ben nu niet meer zo afhankelijk van anderen.

Tot juni 2002 ben ik naar de revalidatietrainingen geweest in Gasthuisberg te Leuven en mijn resultaten waren ongelooflijk verbeterd. In het begin kon ik maar met veel moeite twee minuutjes fietsen aan 20 watt op het einde was dat al aan 110 watt. Mijn spierkracht in de benen verbeterde van 18 % naar 87 %. Ik was geslaagd in al mijn proeven en op aanraden van de kinesisten heb ik mijn trainingen verder gezet in een fitnesscentrum hier in de buurt. Elke maandagavond ga ik nog steeds naar de Astmagroep van het Astmafonds in Leuven om er te turnen en te zwemmen en dat doet me echt goed. Vorige maandag heb ik mezelf overtroffen door terug een hele lengte (zonder hulp van een stok) te zwemmen. Ik durfde niet meer in het diep, maar het is me gelukt & en daar ben ik heel fier over. De groep is op een jaar tijd verdubbeld in aantal en iedereen komt met evenveel enthousiasme dank zij onze kiné (verbonden aan de afdeling Respiratoire Revalidatie van Gasthuisberg).

Tijdens het fietsen klaagde ik soms van pijn op de borst en toen ik dit aan de longarts vertelde, stuurde ze me door naar de hartafdeling. Op 9 september (mijn verjaardag) werd ik opgenomen voor een hartcatherisatie en werd er een stent (een veertje)geplaatst in de vernauwde ader naar het hart. De pijn verdween als sneeuw voor de zon en nu fiets ik weer naar hartelust.

Ik voelde me terug opperbest, maar eigenlijk stond er me toch nog iets vervelends te wachten. Reeds een zestal jaar worden mijn bloedwaarden van de lever nauwlettend in het oog gehouden. Door de vele medicatie zijn deze wel abnormaal hoog. Vermits ik nu reeds meer dan een jaar, bijna geen medicatie meer neem, en mijn leverwaarden in het bloed nog hoog blijven, stelden ze voor om een biopsie van de lever te maken. Na twee maanden wachtend op een telefoontje vanuit Hepatologie Gasthuisberg is dit nu ook al achter de rug. Het stelde eigenlijk niet veel voor. Eén nachtje in het ziekenhuis en twee weken kalmpjes aan doen. Nu wacht ik vol ongeduld op de uitslag, maar geen nieuws is goed nieuws, zal ik maar denken. Op 28 januari moet ik op consultatie gaan en zal ik horen wat de resultaten van die leverbiopsie zijn. Duimen maar !

Greet Van Cuyck
gvancuyck@pandora.be

PS Ik krijg nu nog reacties op mijn verhaal, dat toch al een jaar op de site staat. Ik dank iedereen voor de vele lieve woorden. Het doet echt deugd dat mensen even tijd maken om anderen een riem onder het hart te steken. Dank.

Lees ook: Mijn verhaal: Chronisch ziek zijn (vervolg 2)