Mijn verhaal: HELLP en Postnatale depressie

mijn-verhaal

Zwanger van een tweeling

Op 8 weken had ik mijn eerste echografie en toen kregen we er nog groot nieuws bij: een tweeling! Ik was heel zwaar onder de indruk van dit ongelooflijke nieuws!. Ze waren uitgerekend eind december 2002 maar we hielden natuurlijk wel rekening met het feit dat ik misschien toch 2 à 3 weekjes eerder zou kunnen bevallen.
Ik had voordien al overwogen om onderwater te bevallen en we beslisten dat - als het mogelijk zou zijn - we ook met de tweeling een OWB zouden proberen.

Ik werd al heel snel heel misselijk van het moment dat ik wakker werd tot het moment dat ik weer in slaap viel 's avonds en ik kon absoluut niet meer tegen bepaalde geuren. Ook de hoofdpijn, banden- en rekkingspijnen sloegen al heel snel toe. De misselijkheid begon na 14 weken stilaan te verdwijnen, de bandenpijn werd des te erger en ik kreeg ook een hardnekkige blaasontsteking.

Halfweg de zwangerschap

We waren heel benieuwd naar het geslacht van onze kindjes en op 19 weken vertrokken we dan ook vol spanning naar de gynecoloog voor de derde echo maar geen van beiden wilden ze hun geslacht prijsgeven. Pas op 27 weken wisten we dat we één dochtertje zouden krijgen en het tweede kindje bleef een vraagteken.

Op 20 weken moest ik van de gynecoloog stoppen met werken om het risico op vroeggeboorte zoveel mogelijk te beperken en voldoende te kunnen rusten. Dat was ook geen overbodige luxe want sommige dagen kon ik amper lopen van de pijn (door het rekken van mijn baarmoeder). Het was volgens de gynecoloog dan ook heel belangrijk om het rustig aan te doen, geen lange wandelingen te maken en zo om geen ontsluiting te krijgen. De kindjes bleven ook alle mogelijke houdingen aannemen behalve... hoofdligging. Ze hadden echter nog plaats en tijd (dachten we) om zich te draaien dus ik informeerde me over en bereidde me steeds meer voor op een onderwaterbevalling. Ik bleef wel rekening houden met een keizersnede voor 't geval het kindje dat het eerst zou geboren worden niet in hoofdligging zou draaien. Waar ik echter totaal geen rekening had mee gehouden was met wat me nog te wachten stond...

De eerste tekenen

Half oktober moest ik op controle (voor het laatst zoals later zou blijken&) bij de gyn. Mijn bloeddruk was 160/100 maar omdat ik zwaarlijvig ben, was dit niets om me zorgen over te maken volgens de gynaecoloog (en dat deed ik dus ook niet want ik kende niks van HELLP). Er was ook wat eiwit in mijn urine maar 't was weinig dus ook niks om me zorgen over te maken (wist ik veel). En ik kloeg dat ik weer misselijk begon te worden en dat mijn maag dan echt enorm veel pijn deed waarop de gyn. antwoordde: da's normaal want het bovenste kindje ligt op je maag en da's goed want dan eet je niet teveel en kom je dus ook niet teveel bij (ik was toen 10 kg bijgekomen op 29,5 weken). Ze wou me dus ook niks voorschrijven tegen de pijn.

In de loop van die week werd ik steeds vaker misselijk en de pijn werd steeds erger. Maar ik beet op mijn tanden, het was immers normaal volgens de gyn... Op maandag 21/10/02 moest ik voor het eerst overgeven, ik had op dat moment ontzettend veel pijn, precies alsof er een brede elastiek heel hard rond mijn buik, zij en rug werd dichtgetrokken. Maar na een uurtje was de pijn weer draaglijk, ik was op de duur al blij als ik draaglijke pijn had...

De nacht van dinsdag op woensdag werd ik weer zo ziek maar veel langer en erger. Ik vond geen enkele houding meer waarop ik het wat makkelijker had, ik kon niet staan, zitten, liggen dus hing ik kermend (en brakend) over de zetel met mijn hoofd boven een emmer. Mijn vriend belde de materniteit op die nacht en legde uit wat er aan de hand was (ik was er op dat moment niet toe in staat) en hij kreeg als antwoord: ja maar we kunnen toch de gynecoloog niet uit haar bed bellen omdat mevrouw misselijk is he, maar morgenvroeg zullen we de gynaecoloog opbellen en vragen wat we moeten doen dus bel dan maar eens terug... Daar moest ik het dan maar mee doen...
Ik heb nog uren afgezien en dan was het plots weer voorbij. Rond 4u 's nachts toch in slaap gevallen, 's morgens gebeld naar de materniteit: 'de gynecoloog heeft gezegd dat we je misschien toch beter een uurtje monitoren' dus 's middags mocht ik gaan. Zelf kwam ze niet want het was haar vrije dag.

Ik lag een uurtje aan de monitor: hartslag van beide kindjes ok, mijn bloeddruk 160/110 maar 'dat was niet zo alarmerend hoog omdat ik zwaarlijvig ben'. Ik opperde nog dat ik daar voor mijn zwangerschap geen last had van hoge bloeddruk maar 'dat kwam door de zwangerschap'. Er werd geen urinetest gedaan, geen bloed genomen. Ik kreeg een flesje Primperan tegen het braken en mocht naar huis...

Ernstig ziek - 31 weken zwanger

De hele dag was alles draaglijk, ook donderdag voelde ik me redelijk goed tot 's avonds. Rond 19u keerde de pijn heftiger terug dan ooit tevoren, ik jankte letterlijk van de pijn en rond middernacht heb ik mijn vriend gesmeekt: bel die materniteit op en laat je deze keer niet afwimpelen!

Ze zeiden: breng haar maar direct binnen. Ze legden me aan de monitor en de bloeddrukmeter (200/150!) en toen was er daar plots een helse paniektoestand. Men begon te lopen en te vliegen: bloed afnemen, infuus aanleggen met magnesiumsulfaat tegen stuipen en trandate om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen. Mijn urine moest opgespaard worden en ik werd gewogen: ik was 2,5 kg kwijt! (ik had de laatste dagen dan ook ontzettend veel moeten overgeven, ondanks het feit dat ik toch heel erg opgezwollen was! Op 31 weken dus 7,5 kg bij in het totaal.

Tegen 's morgens zat de gyn. op mijn bed om te zeggen dat ik HELLP-syndroom had en beter met de ambulance werd overgebracht naar een ander ziekenhuis met een MICU (maternel intensive care unit) en een NICU (gespecialiseerde intensive care voor prematuurtjes).

Daar werd ik ook weer op de weegschaal gezet (gewicht gelijk gebleven), constant aan de monitor, echografie om het gewicht van de kindjes te schatten, bloeddrukmeting om de 5 minuten, trandate, magnesiumsulfaat en een pijnstiller en om de 3 uur bloedafname. Ik was zo ongelooflijk ziek dat alles precies buiten mij om gebeurde, ik had ontzettend veel pijn.

Een uurtje later kwam de gyn. met twee assistenten bij me en legde alles volledig uit. Mijn lever functioneerde heel slecht, mijn nieren werkten nagenoeg niet meer en mijn bloedplaatjes en rode bloedcellen gingen naar beneden maar mijn bloedwaarden waren nog niet té laag volgens hen dus wilden ze proberen om het nog te rekken tot maandag 28/10/02. Zo konden ze me longrijpers (corticosteroïden) voor de kindjes toedienen maar dat moest liefst 48 uur lang. Ik moest in een volledig verduisterde kamer liggen, veel stilte en praktisch geen bezoek.

De nacht van zaterdag op zondag werd ik nog zieker, ondanks de pijnstillers voelde ik me ontzettend misselijk en begon weer over te geven. Ik wist al dat ik maandag niet zou halen, ik kon mijn vingers niet meer plooien omdat ik zo gezwollen was, voelde me steeds zwakker en van de wereld en er kwam me in de loop van de nacht inderdaad al een vroedvrouw zeggen dat ze net mijn nieuwe bloedresultaten had gezien, dat ik me mentaal beter begon voor te bereiden op de bevalling. Even later kwam de gynaecoloog inderdaad met zijn assistenten binnen met de boodschap: bel uw vriend maar op, we doen dadelijk keizersnede want je lever- en nierwaarden zijn enorm veel slechter geworden en je rode bloedlichamen en bloedplaatjes gaan te fel achteruit.

Lees ook: Pre-eclampsie : medisch gerichte versie

Spoedkeizersnee

Mijn vriend mocht er niet bij blijven omdat het een spoedkeizersnede was en de kans op complicaties bij mij en de babys te groot was. Dat vond ik verschrikkelijk. Jaren aan een stuk had ik gedroomd over het moment dat mijn vriend me zou staan aanmoedigen bij de bevalling en ik samen met hem op een kamer zou zitten met onze baby, genietend van dat wondertje dat we op de wereld hadden gezet... De geboorte van onze kindjes moest de mooiste dag van mijn leven worden, het werd één van de ergste...

Ik werd nog even op de weegschaal gezet, ik was in twee dagen tijd 8,5 kg bijgekomen!!! Ik had dus oedeem . Even was er twijfel over volledige narcose of epidurale maar het kon net nog met een epidurale volgens de gynaecoloog. (die overigens enorm pijnlijk was maar dat had ik ervoor over!). Er werd een doek voor me gehangen, mijn handen werden vastgebonden uit veiligheidsoverwegingen (ik kon nl. stuipen krijgen). Ik kon alles volgen in de lampen boven me, ik moest ontzettend vechten om bewust te blijven , ik voelde mezelf constant wegglijden maar ik wou ze zien geboren worden, mijn vriend mocht niet bij me blijven, iémand moest ze toch zien geboren worden? Ik zag hoe ze me opensneden, hoe het vruchtwater spatte, hoe een kleintje uit mijn buik werd gehaald. 'Proficiat mevrouw, een zoontje'. Heel even hielden ze hem naast mijn gezicht en ik dacht: o wat is hij klein! De tranen stonden al in mijn ogen. Eén minuutje later hielden ze ons meisje heel even bij me en toen begon ik in paniek te wenen. Zij was nog zoveel kleiner dan haar broertje. Ik weende steeds maar: is alles ok, is alles goed met ze? Ze antwoordden alleen maar: 'rustig maar mevrouw, ze zijn in goede handen'... En toen ben ik constant weggegleden en weer bijgekomen, zei de gynecoloog achteraf maar daar herinner ik me niks meer van...

Ik werd naar recovery gebracht en ik hoorde iemand zeggen: daar is de mama. Ze reden een grote couveuse naast me. Ik zag hen niet en probeerde krampachtig om wat rechter te raken. Dat lukte uiteraard niet. Het bed werd wat omhoog gezet. Ik zag ze liggen maar ik zag hun gezichtjes niet. Ik zag alleen hoe ontzettend klein ze waren. Ik vroeg nog eens: is alles ok met ze? Toen zeiden ze: we kunnen nog niet veel zeggen maar het ziet er niet slecht uit. ons zoontje was 44,5 cm en 2,050 kg, ons dochtertje was 40,5 cm en 1,270 kg.

Ik werd van recovery terug naar mijn kamer (op de MICU) gereden waar mijn vriend en zijn ouders zaten te wachten, ik keek hem veelbetekenend aan. Ik zag hem met een vragend gezicht kijken. Mijn frank (of euro) viel niet onmiddellijk: bleek dat hij nog niet eens wist dat hij vader was geworden, al die uren later!!! Hij wist niet dat hij een zoontje en een dochtertje had, laat staan hoe het met hen was! Ik zit nu nog te janken als ik daaraan terugdenk... Een vroedvrouw belde onmiddellijk naar neonatologie om te vragen of hij mocht komen kijken. Hij kreeg weinig uitleg en een polaroidje van onze kindjes en daar moest ik het de eerste dagen dus mee stellen. Ik mocht ook drie dagen zo goed als geen bezoek krijgen en moest in het donker blijven liggen. Ik verbeet de pijn toen mijn familie me dagelijks kwam vertellen hoe mooi onze kindjes waren, zij konden ze zien en ik niet...

Eénmaal terug op mijn kamer vroeg ik de vroedvrouw of iemand van neonatologie me een woordje uitleg zou komen geven, me zou komen vertellen hoe het met onze kindjes was. Ze zeiden steeds dat er 'straks iemand zou langskomen' maar ik zag van heel mijn verblijf daar niemand, ondanks herhaaldelijk aandringen tot (meer dan een week later) ik plots op IC neo tegen een verpleegkundige zei: krijgen wij eigenlijk ooit eens een dokter te zien die ons een woordje uitleg komt geven? En toevallig kwam één van de neonatologen net binnen en hoorde wat ik zei. Ze zei snel: het gaat eigenlijk heel goed hoor met jullie kindjes, ze doen het heel goed. En weg was ze... Wat moest ik me daarbij dan voorstellen? Wat is er normaal voor kindjes die op 31 weken worden geboren en wat niet? Waarom moest onze kleine meid dan nog op IC blijven? Gelukkig gaven sommige verpleegkundigen al eens een woordje uitleg, ondanks het feit dat het razend druk was daar, chapeau voor die mensen want het lag daar overvol!

De kindjes

De dinsdag smeekte ik mijn vriend en een vroedvrouw om met infusen en al in een rolstoel gezet te worden zodat ik naar mijn kinderen kon gaan kijken. Ik herstelde lichamelijk razendsnel van hellp. Het rare was dat ik eigenlijk helemaal niet wilde gaan kijken maar iets in me zei: je bent mama geworden en dus moét het gewoon... Ik verbeet de pijn, werd het hele eind naar neo gereden en zat uiteindelijk bij hun couveuses te wenen. Ik zat te kijken naar hen en voelde geen enkele band met die twee kleintjes, dat waren mijn kinderen maar ik besefte het niet echt. Ik herkende ze niet eens, ik weet nog dat ik dacht: wat als dit mijn kinderen nu eens niet waren? Ik zou het niet eens weten. En wat voelde ik me daar schuldig over, dat ik mijn eigen kinderen er niet zelf kon uithalen, dat ik ze zelfs niet herkende&Een verpleegster zei me dat ik ze mocht aanraken dus stak ik plichtmatig mijn handen in die couveuses, het was zo onwezenlijk.

Pas 5 dagen na de geboorte had ik mijn dochtertje voor het eerst in mijn armen en de volgende dag mijn zoontje. Voor het eerst voelde ik me een beetje mama, voelde ik een band met dat kleine mensje dat bij me lag. Bleek dat ik het maar had moeten vragen, dan had ik ze al eerder vastgehad... Wist ik veel, ze zagen er zo fragiel uit en ik wou vooral niks doen wat ook maar enigszins kwaad kon voor hen... Vanaf die dag mochten we ze elke dag gaan knuffelen. We mochten komen tegen een voedingsmoment (omdat ze dan toch moesten worden wakkergemaakt) en dan kregen we ze een tiental minuutjes. Ze stonden maar 3 dagen bij elkaar (ons kereltje lag maar 3 dagen op IC, daarna verhuisde hij naar de 'gewone' neonatologie, dus vanaf dan zat mijn vriend bij de één als ik bij de ander was. Onze meid lag 2 weken op IC. Al de tijd op IC werden ze gevoed met een neussonde. Pas toen ze weg waren van IC neonatologie moesten ze stillaan uit een flesje leren drinken. De eerste keer dat we met ons vier samen waren, zou pas komen toen ze al overgebracht waren naar het plaatselijke ziekenhuis .

Eigenlijk deden ze het fantastisch goed. Ze moesten niet beademd worden, ze hadden eigenlijk vooral spijsverteringsproblemen, ons zoontje viel de eerste dagen af tot iets minder dan 1,800 kg maar na enkele dagen ging het goed. Bij ons dochtertje wou de vertering de eerste week absoluut niet vlotten, haar gewicht ging op een bepaald moment onder 1 kg. Maar toen ging het ook met haar plots veel beter. De eerste keer dat ze zagen dat haar 1 ml melk verteerd was, was voor ons een overwinning! Ze hebben drie weken in het gespecialioseerde ziekenhuis gelegen, daarna werden ze naar het plaatselijke overgebracht.

Daar werden ze samen in één couveuse gelegd. Na enkele dagen werden alle infuusjes verwijderd en mochten we ze uithalen wanneer we wilden. Eindelijk mocht ik hen eens een pampertje aandoen, eindelijk mocht ik ze zelf wassen. Voor het eerst kregen we er van de kinderarts een duidelijke uitleg. Er stond een heel gemakkelijke stoel om te kangoeroën.

Maar er gebeurden helaas ook zaken die helemaal niet door de beugel konden...alsof je al niet bezorgd genoeg bent en die couveusetijd al niet genoeg doorweegt voor beide ouders... (couveuse niet sluiten, monitor vergeten aan te leggen (de neo was dus niet permanent bemand en hun monitor stond in verbinding met een bieper van een vroedvrouw), soms meer dan 5 minuten vooraleer iemand reageerde op een alarm (gelukkig vals) en de deur van neonatologie openlaten zodat iedereen zomaar bij de kinderen kon). Al die weken was ik wenend uit het ziekenhuis gestapt maar nu voelde ik me zo kwaad en machteloos erbovenop! We waren zo ontzettend blij dat onze kindjes daar na twee weken naar huis mochten!!! We waren gewoon constant ongerust, terwijl ze daar in goede handen moesten zijn en je verondersteld werd ze daar met een gerust hart achter te laten... Ja tarara!

Naar huis

De dag dat ze eindelijk naar huis mochten, was voor ons een beetje de symbolische 'geboorte' van onze kindjes. Eindelijk rustig samen thuis. We hadden de familie en vrienden al verwittigd dat we de eerste week voor ons alleen wilden. We namen geen telefoon op en we deden geen voordeur open.

Ik was de hele tijd duizelig, kon me nergens op concentreren en was enorm vergeetachtig, maar dat weet ik aan vermoeidheid. Ik had tenslotte een operatie achter de rug, dan dagelijks dat heen en weer gerij naar het ziekenhuis en tenslotte thuis met twee kinderen die nog 7 voedingen per dag moesten hebben.

Het is een lang verhaal dat ik bijna tegen niemand kwijt kan. Onze kindjes zijn inmiddels ruim een jaar oud, zijn kerngezond en hebben zowat al hun achterstand ingehaald dus word ik al sinds hun geboorte verondersteld om niet te zagen, om te relativeren 'want de kindjes doen het toch goed' en 'uiteindelijk is alles dus toch zo erg niet'.

Niemand vroeg me eens hoe het met mij was. Ik was letterlijk bijna dood geweest en niemand vroeg me ook maar iets. Niemand zei: het moet ontzettend moeilijk zijn voor jullie, de manier waarop alles is gelopen, de kindjes niet bij je hebben op je kamer enz, je eigen kinderen niet kunnen vasthouden wanneer je wil. 'En let maar op, nu is alles nog vers maar over enkele weken als ze thuis zijn ben je dat allemaal vergeten'. En 'jullie hebben nog geluk, er zijn mensen die véél ergere dingen meemaken' en 'je gaat nog terugverlangen naar de tijd dat je kon uitslapen terwijl ze in het ziekenhuis lagen' en later 'hoe kun je nu een postnatale depressie krijgen als je je kinderen gewild hebt?' en 'jij hebt tenminste de zwaarste weken van een zwangerschap nooit hoeven mee te maken!' en 'jij weet niet wat dat is, bevallen' (ja, druk me er nog maar een beetje met mijn neus op...) enz enz... Ik zou zo nog een hele tijd kunnen doorgaan... Kortom: ik had geen enkele reden om te klagen volgens mijn omgeving!

Lees ook: Postnatale depressie: symptomen en behandeling

Depressie

Ik heb het er emotioneel nog steeds heel moeilijk mee... Na de bevalling was ik nog 8 weken in zwangerschapsverlof, 6 maanden in ouderschapsverlof en daarna ging ik een tweetal maanden part-time werken (en part-time loopbaanonderbreking). Het ging me gewoon niet. Ik voelde me schuldig dat ik naar mijn werk moest en 's avonds zat te wenen omdat ik de fut niet had om thuis nog iets te doen, de kindjes in bad te steken enz... Toen onze kindjes pas thuis waren, hadden ze nog twee nachtvoedingen. De eerste maanden leefde ik eigenlijk een beetje op automatische piloot. De kindjes dronken heel traag en er zat maar een klein uurtje tussen de laatste fles van het ene kindje en de volgende fles van het andere. Met borstvoeding was ik na een maand gestopt omdat ik geen melk genoeg had voor allebei en ik het niet zag zitten om én af te kolven (want onze kleine meid was nog niet sterk genoeg om zelf aan de borst te drinken), ons zoontje aan te leggen en flesjes te maken...

Onze prinses sliep door na een goeie drie maanden, ons kereltje pas na een goeie zes maanden (en dan bedoel ik van ongeveer 23u tot ongeveer 5.30u à 6u). Toen viel ik plots in een gat, net alsof mijn lijf zei: voila se, nu heb je eens tijd om depressief te worden. Het duurde een tijdje vooraleer ik wou toegeven dat ik depressief was, ik wees steeds 'vermoeidheid' aan als schuldige maar ik moest uiteindelijk toch toegeven dat er iets meer aan de hand was. Ook de druk op onze relatie werd veel te groot. Ik werd kwaad op mijn vriend voor iets waar ik anders mijn adem niet aan zou verspillen, ik werd gewoon heel erg pessimistisch en bitter. Ik voelde me een slechte mama voor de kindjes en een slechte partner voor mijn vriend . Ik loop rond met het gevoel dat ik niet ben bevallen maar wel geopereerd; voor ik goed besefte dat ik zwanger was en een buikje kreeg, waren ze er al uit, mijn vriend heeft ze maar één keertje voelen schoppen; ik wou altijd drie kindjes maar nu ben ik doodsbang voor een volgende zwangerschap,- Wat als ik weer hellp krijg? Wat als het weer een tweeling wordt? Wat als het weer een keizersnede is? Wat als ik nog een vroeggeboorte moet meemaken en wat als ik weer een ppd krijg?

Intussen ben ik al een hele tijd in ziekteverlof en het ziet er nog niet naar uit dat ik direct weer aan het werk mag.

In april stapte ik met mijn klachten (extreem vermoeid, duizelig, niks kunnen onthouden, niet kunnen concentreren,...) naar de huisarts. Hij oordeelde toen: ppd (postpartum dperessie). Ik begon met medicatie en die werd in de loop van de tijd verder opgedreven tot ik me wat beter ging voelen. Volgens de huisarts was het alleen een kwestie van tijd tot mijn hormonen weer op hun plooi zouden zijn. Het zou vanzelf wel ophouden.

Het ging een poosje steeds beter met me tot de eerste verjaardag van onze twee schatten naderde. Ik wist niet wat me overkwam maar ik werd steeds depressiever, humeuriger, zwartgalliger... Een halve maand later was ik jarig en toen was het hek helemaal van de dam, niet omdat ik een jaar ouder was geworden maar wel omdat ik besefte dat ik op mijn vorige verjaardag de hele dag op neonatologie zat bij mijn kinderen en dat ik er een jaar later nog veel slechter aan toe was dan toen en zo weinig van hen heb kunnen genieten door die depressie... Tenslotte werd het zo erg dat ik ernstig overwoog om dan maar een einde aan mijn leven te maken, ik zag niks meer zitten, ik had het gevoel dat ik moederziel alleen moest vechten tegen iets wat miljoenen keren groter was dan mezelf, ik geloofde mijn vriend niet meer als hij zei dat hij nog van me houdt...

Maanden later zat ik op een nacht plots in de badkamer met al mijn pillen in mijn handen, janken janken janken. Op een bepaald moment stond ik toch nog weer recht, ging naar de kinderkamer, staan kijken naar hen en dacht toen plots: mens waar ben je in godsnaam mee bezig? Hoe kun je die twee onschuldige wezentjes achterlaten, wat doe je hen aan?

Ik ben weer in bed gekropen, heb mijn vriend wakker gemaakt en heb in paniek gezegd dat ik 's anderendaags de psychiater zou opbellen bij wie ik vroeger ooit in therapie was, dat het genoeg geweest was, dat ik zo niet meer verder kon, dat ik geen zin meer had om te vechten. Ik vertelde hem wat ik van plan was geweest en toen begon hij ook te beseffen hoe erg het eigenlijk met me gesteld was!

Inmiddels ben ik sinds eind november vorig jaar in therapie en gaat het traag maar zeker beter met me. Ik heb nog heel wat werk voor de boeg maar kan inmiddels toch weer hopen dat er een eind komt aan de ellende en ik eindelijk ten volle van mijn twee prachtige schatten van kinderen kan genieten.

Ik blijf denken dat ons heel veel ellende had kunnen worden bespaard door psychische begeleiding en wat meer uitleg in het ziekenhuis, maar zeker zullen we dat helaas nooit weten...

Met vriendelijke groeten,
Sandra Vandenbussche
sandra.vandenbussche@telenet.be