Vervolgverhaal vanaf 2010 : maar helaas....

Maar helaas……

Vanaf 1991 had ik dus steeds last van een depressie variërend van een aantal weken tot meerdere maan-den.

In de zomer van 2003 was weer een poging bewust te stoppen met roken (nu met behulp van lasertherapie). Helaas voelde ik me hierdoor heel snel afglijden in een diep dal maar ik wilde toch echt niet meer roken. Na enkele maanden en na een gesprek met mijn huisarts ben ik toch maar weer begonnen. Hij zei heel treffend: “je gaat er eerder dood aan maar zo heb je ook geen leven” en ik moest hem helemaal gelijk geven. Dan maar wat minder lang achter de geraniums!
De lasertherapeut en huisarts gaven aan dat roken invloed heeft op je centrale zenuwstelsel.

Het taboe is nu wat van depressies af. Ik heb er altijd open over gepraat en daar kreeg ik toch veel door terug. Het einde was in 2002 nog niet in zicht en er waren weer nieuwe ontwikkelingen zoals Neurofeedback waar ik me in verdiept had. Neurofeedback is een trainingsmethode voor de hersenen, bedoeld om ontregelde hersenactiviteit weer in balans te brengen. Klachten die verband houden met deze ontregeling, verminderen of verdwijnen door het conditioneren van de hersenactiviteit. Met name bij depressies en ADHD worden goede resultaten geboekt.

Begin 2005 ging het weer minder met me en heb ik me via de huisarts laten doorverwijzen naar de afdeling psychiatrie van het Radboudziekenhuis. Helaas kende men de Neurofeedbacktherapie amper. Wel kon men mij cognitieve therapie bieden waarmee ik anders zou leren denken met de bedoeling in de toekomst depressies te kunnen voorkomen. Je gedachten bepalen nl een deel van hoe je je voelt. Hier heb ik veel aan gehad en leerde mijn negatieve gedachten te herkennen. Op vakantie dacht ik vaak : “zit ik hier weer met mijn stokbroodje met franse kaas”, een redelijk negatieve gedachte. Ook heb ik een lijst gemaakt met activi-teiten die ik kan doen wanneer ik me af voel glijden en heb ik geleerd dat naast regelmaat in mijn leven het verdelen van mijn energie van belang is. In mijn portemonnaie draag ik nu altijd een lijstje bij me waarop ik een aantal voor mij werkende positieve gedachten heb geschreven en wat ik kan doen wanneer ik richting hyper ga, want die perioden zijn er ook heel af en toe.

Het ging weer een tijd goed maar vanaf oktober 2005 kreeg ik zonder aanwijzingen veel last van hoofdpijn. Verschillende hoofdkussens uitgeprobeerd en toch maar een vreselijk dure nieuwe gekocht. Eind januari 2006 ben ik al een beetje grieperig een week naar de zon geweest. Op de terugweg had ik drie uur in het vliegtuig liggen slapen en werd wakker met vreselijke hoofdpijn en oorfluiten. Ik bleek bijholteontsteking te hebben. Totaal heb ik 6 weken stijf op de stoel gezeten, kwam vijf kilo aan want elke stap deed vreselijk zeer in mijn hoofd. Gelukkig bleef mijn stemming redelijk goed en daar was ik toch blij om. Bij vlagen had ik vooral `s morgens een depressief gevoel en had erg weinig energie. Na drie penicillinekuren, een prednisonkuur en een bezoek aan de KNO-arts bleek dat de hoofdpijn vermoedelijk spierspanningshoofdpijn was …waar ik me achteraf wel iets bij voor kon stellen (de bijholteontsteking was na enkele weken over). Eind 2005 zat mijn hoofd al “vol” en werd mij geadviseerd een gekocht boek voor geheugentraining nog niet in gebruik te nemen. Woorden en zinnen husselde ik vaak vreselijk door elkaar, mijn grijze massa was regelmatig van slag. Helaas is dit een blijvend probleem wat soms toch ook wel erg lachwekkende uitspraken met zich mee-brengt!
Door spierontspanningsfysiotherapie kon ik weer redelijk uit de voeten maar de hoofdpijnen en het oorfluiten bleven. Dus weer een nieuwe therapie: cranio-sacraaltherapie. Na drie behandelingen en één behandeling haptonomie gaf de therapeut aan dat ze mij niet verder kon helpen en stelde EMDR voor psychische trau-maverwerking voor (rapid eye-movement). Dit omdat ik vermoedelijk nog last heb van een niet verwerkt trauma. Daar had ik dus geen zin in! Niet wéér een andere therapie!

Ondertussen was het nl. alweer juni 2006 en begon ik weer af te glijden, veel zuchten, de tranen prikten voortdurend achter mijn ogen, ik was steeds vroeg wakker, ik trilde vaak van binnen, had weinig energie om te praten en ik merkte dat ik mijn kaken vaak klemde. Onstpannen lukte absoluut niet. `s Middags knapte mijn stemming op en krijg ik weer meer energie. Foute boel dus…
Tegen de hoofdpijn die ik nog steeds had, had ik van de tandarts al een bitje gekregen. De hoofdpijn zou kunnen ontstaan door spanning op mijn kaken in de nacht. Mijn hoofd zat nog steeds vol, ik kwam slecht bij mijn gevoel en kwam ik er wel dan voel ik me depressief/slecht. Ik probeerde mijn energie te verdelen en nam vaak vrijdags vrij van het werk. Ik dacht veel na over de aangeleerde gedachten nav de gevolgde cognitieve therapie. Ook volgde ik een eerder gegeven advies door de psychiater op, ik lette goed op mijn stemming en dronk door de weeks geen alcohol.
Bij het Radboudziekenhuis deed ik mee aan een genenonderzoek naar depressies en had toevallig ook rond die tijd op het werk een intakegesprek omdat ik ervaringsvoorlichter wilde worden voor het project “Hoofdza-ken” (het voorlichten collega’s over het herkennen van depressies) toen het kwartje pas écht viel….shit…ik zat alweer in een depressie!

Omdat ik met de psychiater in maart 2005 had afgesproken contact met hem op te nemen wanneer het min-der ging ben ik via de huisarts teruggegaan naar het Radboudziekenhuis en niet wéér direct op een nieuwe therapie gedoken. Wel kocht ik een boek van Gijs Janssen, “Denk wat je wilt, doe wat je droomt”, een boek over negatieve gedachten en ik kwam erachter dat ik aan een dood paard liep te trekken. Dit omdat ik altiid-weer iets deed tegen mijn slechtere stemming en hoofdpijn en me er niet bij neer legde. Omdat ik de strijd aanging was er een strijd (!) terwijl ik juist zou moeten loslaten en mijn gedachten als wolken laten wegdrij-ven… ik vond het persoonlijk een goed boek waar ik wat aan heb gehad.

Gelukkig kon ik vlot bij de Radboud terecht en we probeerden erachter te komen waar het omslagpunt naar mijn depressie lag en waarom de cognitieve therapie niet had geholpen. Hier is niets uitgekomen. Ik werd geadviseerd mijn medicijnen te verhogen en een opfriscursus cognitieve therapie te volgen.
Van de huisarts had ik betablokkers gekregen omdat de hoofdpijn misschien een vorm van migraine zou kunnen zijn (en dat zou een bijwerking van de antidepressiva kunnen zijn). Ook ging ik een stemming- en hoofdpijndagboek bijhouden. In augustus heb ik voor de hoofdpijn nog Reiki gedaan en ben een steen tegen hoofdpijn gaan dragen. Helaas de hoofdpijn bleef!
Na vanaf 2004 2x 20mg paroxetine te hebben geslikt zat ik vanaf juli 2006 op 50 mg per dag en ja hoor, ik klim weer uit het dal! Ik wist het…het komt altijd weer goed!

In augustus 2006 ben ik er zélf door triggerpointmassage achtergekomen dat mijn hoofdpijn veroorzaakt werd door de spieren aan de onder-voorzijde van mijn hals! Wie had dat gedacht!! Ik ben dus zeer enthousi-ast over deze vorm van zelfmedicatie! Deze massage heeft me ook al eens geholpen met een verstuikte enkel…flink masseren en na twee dagen liep ik weer!

In maart 2007 waagde ik weer eens een poging om mijn medicijnen af te bouwen…ik heb ondertussen best geaccepteerd dat ik levenslang medicijnen moet slikken maar toch zeker niet zo veel! Helaas liep dit mis en vanaf de zomer moest ik weer terug naar de oude hoeveelheid. Accepteer het toch eens! Maar het blijft moeilijk…zo’n grote hoeveelheid!

Ondertussen had ik me ook verdiept in oorfluiten want dat was storend hard geworden. Medio 2008 heb ik bij een particuliere instelling 13 rMTS (hersenstimulatiebehandelingen) gehad waarmee in Australië goede resultaten waren behaald maar helaas, het sloeg bij mij (letterlijk en figuurlijk) niet aan.

In mei 2009 kon ik schrijven dat ondanks dat ik de laatste anderhalf jaar ongekend pijnlijke schouderklachten en een schouderoperatie achter de rug heb ik kon terugkijken op een periode zonder zware depressies! Super…wat een genot! Ik had echt redenen om door de pijn vanuit mijn schouder naar mijn arm bij de pak-ken neer te gaan zitten maar ik ben blijven drijven. Niet dat ik geen mindere weken heb gekend maar ik her-kende de symptomen sneller en ging dan aan de slag met positief denken en dingen doen die ik leuk vond!

Vanaf begin april 2009 ging het goed met me en het was een vreselijk groot genot om dat eens tegen ande-ren te kunnen zeggen!!
Ik de septembervakantie merkte ik weer dat ondanks dat ik genoot de energie wegvloeide. Ik had ook een verschoven rugwervel waardoor er van het wandelen dat we tegenwoordig veel doen weinig terecht kwam. Na de vakantie wissel ik per ongeluk de medicijnen om en nam `s ochtends 30 mg paroxetine en `s avonds de 20 mg. Ik voelde me super! Dat had ik eerder moeten doen….tot ik twee weken voor de kerst ineens ge-heel afknapte. Het is gelukkig langer geleden dat ik me zo ellendig heb gevoeld. Je hoeft maar naar me te wijzen en ik huil al. Ik werk wel maar er komt weinig uit mijn handen. Ik heb ook twee weken een hele druk op mijn hoofd gevoeld en wanneer ik me inspande werd dit erger en kreeg ik flinke hoofdpijn. We zijn ook maar niet weggegaan tussen kerst en oud-en nieuw en voor de regelmaat in mijn leven heb ik gewoon ge-werkt. Een collega heeft goede ervaringen met EMDR en gaf aan (na dit verhaal gelezen te hebben) dat dit waarschijnlijk voor mij ook een goede therapie kan zijn. Na lang twijfelen heb ik me onlangs op de wachtlijst laten plaatsen. Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een kortdurende behandelmethode om akelige ervaringen te verwerken. Het is een relatief nieuwe therapie (alhoewel…in 2006 had ik er al over gelezen en werd het me al geadviseerd) bedoeld voor mensen die klachten houden na het meemaken van ingrijpende gebeurtenissen. Met name bij posttraumatische stressstoornissen (PTSS).worden goede resultaten behaald. Ik ga dus hier weer voor in 2010 en denk positief….nooit gescho-ten is altijd mis!

Ik voel me soms zo’n vreselijk grote zeur die altijd wat heeft…en misschien ben ik dat ook wel…maar………………..zie dit verhaal niet als klaagzang maar meer als …de aanhouder wint…en ik win, steeds opnieuw!!
De depressies zijn minder heftig en ik hou me steeds maar voor…krakende wagens lopen het langst…en ík, ík ben er ondanks alle ups en downs nog altijd! Dat kunnen veel anderen niet meer zeggen.

Mijn lijfspreuken zijn:
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
Elke dag is een feestdag maar je moet zelf de slingers ophangen!

Pauline van de Straat
Malden
Januari 2010
vd.straat@hccnet.nl

Laatst bijgewerkt: januari 2010

Delen Whatsapp Tweet Mail