Gerelateerde artikels
Dag van de vroedvrouw: Cato loopt stage als vroedvrouw in Rwanda
dossier Vandaag is het Dag van de Vroedvrouw. Als ode aan de vroedvrouw spraken wij met Cato (20), studente vroedkunde aan de Thomas More Hogeschool. Momenteel loopt Cato stage als vroedvrouw in Rwanda, Afrika. Een duidelijke wereld van verschil.
Hoe lang loop je stage in Rwanda? Waarom heb je gekozen daar stage te lopen als vroedvrouw?
“Ik ben in totaal 3 maanden in Rwanda, van deze 12 weken loop ik 10 weken effectief stage. Ik loop stage in Rwanda omdat ik wilde weten hoe het is om te werken met de middelen die je letterlijk in handen hebt. Je moet het hier echt doen met wat je hebt, soms is het zoeken achter belangrijk materiaal zoals instrumenten en infusen.”Wat is tot nu toe je mooiste herinnering?
“Mijn mooiste herinnering tot nu toe is de manier waarop ik een vrouw heb begeleid tijdens haar bevalling. Het is niet de gewoonte dat je vrouwen bijstaat in hun arbeid, in Rwanda zijn ze van mening dat vrouwen geheel zelfstandig moeten bevallen. Deze vrouw hing juist zo hard aan mij, ze nam mij heel de tijd vast en zei ‘bless you’ en ‘I love you’. Dit was voor mij echt al een hoogtepunt.”Merk je duidelijke verschillen tussen vroedvrouw zijn in België en vroedvrouw zijn in Rwanda?
“Ik merk effectief een wereld van verschil tussen België en Rwanda. Als vroedvrouw in België begeleid je de vrouw op een zo goed mogelijke manier en probeer je haar manieren en technieken aan te leren om de pijn te verzachten. Je verlaat haar zijde gewoonweg niet. Dat is in Rwanda absoluut niet het geval, daar moeten de vrouwen zelfstandig kunnen bevallen. De vrouw wordt, indien ze te hard jammert, geslagen. Dit kan gaan van een mep tegen haar been tot in haar gezicht, eender waar ze haar kunnen raken. Het was even slikken in het begin en zelfs nu kijk ik soms weg, omdat ik het niet kan aanzien. Je kan je toch niet voorstellen dat ze dit ook in België zouden doen.
Nog een groot verschil met België is dat wij als studenten vroedvrouwen hier in Rwanda enorm geapprecieerd worden. Iedereen geeft ons een hand en zegt goedendag tegen ons. In België is dit absoluut niet zo, daar ben je letterlijk het zoveelste studentje. De dokters hechten geen belang aan je, vaak loop je voor hen zelfs nog meer in de weg. In Rwanda worden wij wel met heel veel respect behandeld, wat fijn is natuurlijk."
