Bevallingsverhaal: Annemie werd drie keer ingeleid

dossier

Veel mama's beschouwen hun bevalling als een van de mooiste momenten uit hun leven. Al gaat het dan vaker over de langverwachte ontmoeting met hun kindje dan over de eigenlijke bevalling zelf. Vandaag vertelt Annemie haar verhaal, zij werd drie keer ingeleid.

De eerste keer

"Mijn eerste kindje werd twee weken te vroeg geboren. De dag voor zijn geboorte werd ik wakker met een scheur in mijn vliezen, waardoor ik langzaam vruchtwater verloor. Aangezien je slechts een beperkt aantal uren met gebroken vliezen mag rondlopen, hadden we geen andere keuze dan de bevalling die avond te laten inleiden.

Die bevalling voelde even geforceerd aan als ze was: ik kon het onderscheid niet maken tussen de verschillende soorten weeën en wist niet wanneer ik wel of niet moest persen. Het werd een uitputtingsslag die eindigde met een bijna wanhopige vroedvrouw en een gynaecoloog die me nog één kans gaf voordat hij me naar het operatiekwartier zou brengen voor een keizersnede.

"Ik bracht de nacht door in mijn ziekenhuisbed, zonder baby."

Ik was doodop maar met de hulp van de vacuümpomp lukte het me toch om het kind met het grootste hoofd ter wereld (naar mijn gevoel dan toch) eruit te krijgen. Hij zag er niet uit als een te vroeg geboren baby, met zijn 3.700 kg. Toch moest hij de couveuse in, ter observatie. Mijn echtgenoot werd naar huis gestuurd en ik bracht de nacht door in mijn ziekenhuisbed, zonder baby.

De bevalling had me zweet en tranen gekost, maar blijkbaar toch vooral bloed. Ik was zo duizelig dat ik ’s ochtends flauwviel op het toilet. Mijn zoon lag ondertussen nog steeds heerlijk te ronken in de couveuse, zo werd mij verteld. Ze zouden hem wel brengen als ik me beter voelde.

Nadien heb ik nooit echt stilgestaan bij hoe alles verlopen is. Ik kreeg een prachtige zoon mee naar huis. Voor boze gevoelens over de gang van zaken was er in mijn mama-brein geen plaats.

De tweede keer

Iets minder dan een jaar later was ik opnieuw zwanger, van een meisje dit keer. Tijdens een van de laatste controles vertelde de gynaecoloog dat we ons mochten verwachten aan een flinke brok van 4 kilo. Het enige spijtige aan de zaak was dat hij er zelf niet zou bij zijn moest ze zich aan de geplande bevallingsdatum houden, want dan was hij net op vakantie. Wat zouden we ervan vinden om haar een paar dagen vroeger te laten komen? Wij knikten. Waarom niet?

Achteraf kan ik tientallen redenen bedenken waarom niet, maar op dat moment lag ik als een aangespoelde walvis op de onderzoekstafel, wilde ik zo snel mogelijk terug een leven waarin ik ongeremd kon spelen met mijn zoontje en waarin ik mijn dochtertje gezond en wel in mijn armen kon houden. Als de dokter het voorstelde, zou het wel goed zijn zeker? Voor iemand die normaal gezien erg kritisch in het leven staat, was ik verbazingwekkend meegaand. De ervaringen van anderhalf jaar geleden leken volledig vergeten.

De bevalling verliep vlot. De gynaecoloog kreeg zo goed als gelijk: onze dochter woog 3.990 kg. Op anderhalf jaar tijd was er blijkbaar het een en ander veranderd aan het protocol, want dit keer werd de baby onmiddellijk op mijn borst gelegd en maakte niemand aanstalten om haar daar weg te halen. Ik genoot en besefte hoe hard ik dit gemist had bij onze zoon.

De derde keer

We spoelen vier en een half jaar verder: we verwachten ons derde kindje en ik zit hoogzwanger bij de gynaecoloog. Dit keer was er niets beginnen te lekken en had ik de bevallingsdatum mooi afgewacht. Maar de baby kwam niet, en dus werd mijn bevalling voor de derde keer op rij ingeleid. Van alle drie werd dit de moeilijkste. Ik werd ’s avonds ingeleid en zette mijn dochtertje uiteindelijk pas 24 uur later op de wereld. De epidurale had mijn benen volledig verlamd, de baby wilde niet indalen en ik was flauwgevallen tijdens de eerste weeën. Maar ik kreeg er een gezond en prachtig meisje voor in ruil, dus alles was opnieuw snel vergeten.

"Zorgt inductie ervoor dat de bevalling moeilijker verloopt?"

Dat meisje is ondertussen al acht jaar oud. Alle drie mijn kinderen zijn perfect gezond, het zal hen ook worst wezen hoe ze ter wereld zijn gekomen. Maar ik stel me achteraf soms wel de vraag of het ook anders had kunnen gaan. Bestaat er een verband tussen de ‘moeilijkheden’ van mijn bevallingen en het feit dat ze ingeleid waren? Had ik mijn meisjes niet beter wat meer tijd gegeven? Hoe anders voelen weeën die natuurlijk op gang komen? Ik zal het nooit weten.

Ik wil hiermee het advies van mijn dokter niet in vraag stellen. Ik ben nergens toe gedwongen, ik maakte me gewoon te weinig bedenkingen en dacht niet dat ik een stem had die ergens toe deed. Ik wil het ook niet erger maken dan het is: er is mij geen onrecht aangedaan en mijn bevallingsverhalen zijn verre van pure horror.

Maar als ik verhalen lees over hoe moeders nu wél wat in de pap te brokken hebben, hoe ouders een geboorteplan uitschrijven en hoe toegankelijk de hulp van een vroedvrouw of doula is geworden, dan ben ik blij voor al die toekomstige mama’s."

Lees ook:
Getuigenis: geplande keizersnede
Uwe Porters: Zwanger, maar baas over je eigen lijf
In beeld: zo zien de littekens na een keizersnede eruit
Schrik voor de bevalling? Onze lezeressen geven tips
Pijnbestrijding tijdens de bevalling