Vervolg borstkanker op jonge leeftijd: 1 jaar later

mijn-verhaal .

Lees ook: Mijn verhaal: borstkanker op jonge leeftijd

Anderhalf jaar later

Ondertussen ben ik een getrouwde vrouw en een trotse mama van een prachtige dochter Jana. Ben dus niet bij de pakken blijven zitten en heb de draad in mijn leven terug opgenomen. Ben steeds positief gebleven al waren er steeds meer momenten dat ik me begon te ergeren aan mijn vies litteken waar normaal een mooie borst hoor te staan. Mijn trouwkleed moest aangepast worden voor prothese en toen Ik enkele maanden na mijn operatie op huwelijksreis vertrok kon ik nergens een aangepaste bikini vinden voor prothese, in de winkel zeiden ze dat ik te laat was, het seizoen was om ???
Ik kon er toch niet voor kiezen wanneer ik mijn borst verloor.
Uiteindelijk hebben ze me toch goed geholpen om nog ergens een bikini te vinden, ik super fier natuurlijk. Mijn eerste bikini, ik had al mijn bh’s bikini’s en zwempakken al weggegeven, met pijn in het hart, aan mijn zussen.
Ik moest nu allemaal dure aangepaste kledij hebben, ook mijn topjes kon ik niet meer aan. Op huwelijksreis deed ik fier mijn bikini aan en sprong in het zwembad. Ik had nog geen volledig baantje gezwommen of ik had al door dat deze bikini helemaal niet zo geweldig was. Deze was te zwaar door de prothese, bij elke beweging trok de prothese mijn bikini omlaag en kon iedereen mijn mooi litteken zien. Het was dus snel gedaan met zwemmen voor mij, ik voelde me niet mee op mijn gemak en was teleurgesteld. En zo volgde de ene teleurstelling na de andere. Ik was opeens niet meer die sterke vrouw die die amputatie niet zo erg vond en best kon leven met zo een prothese.
Langs ene kant had ik nog steeds zoiets, ik ben blij dat ik leef en zo erg is het allemaal niet maar ik begon toch steeds meer te walgen van mezelf. In februari werd mijn wondertje geboren ik vergeet snel weer alle ellende en heb enkel oog voor mijn mooie dochtertje. Ik krijg wel weer een tegenslag als de borstvoeding mislukt, omdat Janake maar aan één borst kon drinken werd deze al snel beschadigt en heb ik moeten opgeven. Ik weet ook dat meer mama’s problemen hebben met borstvoeding en dan moeten stoppen maar toch gaf ik het weer de schuld aan die kanker. Nu ben ik blij dat ik het geprobeerd heb, meer kon ik niet doen.

Borstreconstructie met eigen weefsel

Op een dag was ik weer op controle bij de gynaecoloog, ik had 9 maanden niet moeten gaan omdat ik zwanger was dan konden ze geen scans doen. Ik was heel zenuwachtig maar alles bleek in orde. De gynecoloog zei voor te lachen dat ik nu wel genoeg buik zou hebben (door de zwangerschap) voor een borstreconstructie. Deze opmerking deed me inzien dat er inderdaad toch nog een oplossing was waar ik al lang niet meer bij stilgestaan had.
Ik heb toen niet meer getwijfeld want zag het ineens allemaal zitten en wou dan ook zo snel mogelijk meer informatie hebben.
Ik had het thuis nog eens allemaal besproken met mijn man en wat informatie gezocht op internet. Het zou als volgt te werk gaan:

Het vel van mijn buik wordt gebruikt om een borst van te maken.
De buikspieren worden doorgesneden en een spier samen met een bloedvat worden meegenomen naar boven om aan te sluiten op mijn nieuwe borst.
De aansluiting van de spier en ader gebeurt onder een stukje rib dat weggenomen wordt. De operatie zou een 7 uur duren.
Om mijn buik zal ik een horizontaal litteken hebben van de ene heup naar de andere. Het wegnemen van één of beide buikspieren zal leiden tot een afname van de stevigheid van de buikwand maar vooral een afname in kracht om de romp te plooien of te draaien. Dit kan aanleiding geven tot uitstulpingen van de buikwand en breuken.

Het klinkt allemaal eng maar ik stond daar niet teveel bij stil.
We waren helemaal overtuigd en ik was al aan het dromen over hoe mijn nieuwe borst eruit zou zien. We maakte zo snel mogelijk een afspraak bij de chirurg. We konden vrij snel terecht. De chirurg zei dat ik een grote kans maakte dat het mooi zou lukken omdat ik nog jong was, hij vertelde dat het een zware operatie was van 7 uur en een lange herstelperiode.
Dat wou ik toen allemaal niet horen ik wou gewoon zo snel mogelijk een afspraak.
Alles was zo goed als geregeld tot ik toch nog graag even wou weten wat het mij zou kosten? Ik wist dat ik ooit een papier van de voorzorg kreeg waarop stond dat zei tussenkwamen voor de kosten voor een reconstructie.
Nu bleek dat ik 2500 euro zelf moest betalen !! Ik viel bijna van mijn stoel en zag mijn droom ineens in rook opgaan. Met waterende ogen keek ik naar mijn man en die keek ook al niet al te blij. We zeiden tegen de chirurg dat dit een probleem was voor ons, dit hadden we niet. We hadden pas een huisje gekocht en een kindje dat konden we ons niet veroorloven. Hij zei ons nog eens navraag te doen bij de hospitalisatieverzekering, soms kwamen zij ook tussen voor een stuk. Ik wist dat we een goede verzekering hadden dus had weer even wat hoop. Al snel kregen we een antwoord van de verzekering dat zij niet zouden tussenkomen. Ik was ten einde raad en wist dat ik er mij zou moeten bij neerleggen. Uiteindelijk hebben we met de hulp van de chirurg kunnen zorgen dat het bedrag nog 1800 euro was, dit was nog te veel.
De familie was direct bereid om geld te geven, van overal kwamen positieve reacties van mensen die me wilde helpen, maar ik wou niet zomaar geld aannemen. Toen kwam mijn mama ineens met een geweldig idee, een benefietavond, kienen voor iedereen met mooie prijzen ten voordele van mij.
Van overal kwamen positieve reacties en we begonnen aan de organisatie.
We kregen van overal prijsjes en sponseringen. Het werd een geweldige dag met een 100-tal mensen, veel meer dan verwacht. ‘s Avonds telde we samen het geld, het was een spannend moment. We hadden het bedrag dat we moesten hebben om de operatie te betalen en zelfs geld over om mijn mama te betalen voor de prijzen die ze zelf gekocht had. Ik was iedereen zo dankbaar toen. Door hun steun zou ik een nieuwe borst krijgen. Ik belde de chirurg en we maakte een afspraak voor 24 oktober 2006. Ik leefde er met veel gemengde gevoelens naartoe.
Het ergste vond ik dat ik na de operatie mijn dochtertje een maand lang niet mocht heffen maar stiekem was ik al in de etalages van de lingeriewinkels aan kijken welke bh ik zou kopen na de operatie.

De operatie

Eindelijk was het zover 23 oktober ‘s avonds moest ik me aanmelden in het ziekenhuis. Ik kwam op materniteit te liggen op een kamer van 4. Er lagen twee lieve oudere vrouwtjes bij me op de kamer.
Eén vrouwtje had net een borstamputatie gehad en vertelde me dat ze borstkanker had en dat ze daarom een borst moesten amputeren, ze zei nog dat ik blij moest zijn dat ik nog jong was, dat ik dat nog allemaal niet moest meemaken, ik moest er een beetje om lachen en vertelde haar dat ik hetzelfde had meegemaakt. Beide vrouwtjes schrokken wel een beetje en toonde veel medelijden. Ze waren blij voor me dat ik nu voor een borstreconstructie kwam.
Ze konden ook aan mij zien dat ik blij was dat mijn lichaam weer compleet zou zijn. De dokter kwam binnen om nog tekeningen te maken op mijn lichaam.
Hij vroeg of ik er klaar voor was en zei dat ik hem de eerste drie dagen niet veel zou zien omdat ik hem dan zou verwensen, zo slecht zou ik me voelen.
Mijn zenuwen werden hierdoor alleen maar erger! Met een half open ogen viel ik in slaap. Gwen (mijn man) was al om 07.00 uur terug bij mij om me te wekken, hij wou bij mij zijn als ze me kwamen halen, de twee andere vrouwtjes sliepen nog dus ben ik maar bij hem buiten gaan zitten. Het grote moment was daar, de dokters kwamen mij halen. Ik moest mijn bril afzetten en zag dus niks meer, Gwen gaf me nog een kusje en zei dat hij er zou zijn als ik wakker werd.
Ik werd op weg naar de operatietafel terug rustiger.

Da dagen na de operatie

7 Uur later werd ik wakker, als was ik nog niet helemaal bij bewustzijn, ik hoorde stemmen van dokters en kon me niet bewegen. Ik was helemaal versuft, ik hoorde een verpleegster zeggen van ik nog zuurstof moest krijgen, ik kreeg dit toegediend door mijn neus. Het was allemaal heel eng en besefte niet echt wat er gebeurde.
Ik moest een nacht doorbrengen op nachtbewaking zodat er de constant kon gecontroleerd worden of er genoeg bloed door mijn ader stroomde van mijn nieuwe borst. Eindelijk hoorde ik bekende stemmen, mijn mama en mijn man.
Ze kwamen bij me aan bed staan, ik vond het erg dat ik te moe was om iets te zeggen, ik was alweer half aan het slapen. Ze zijn dan ook weer snel vertrokken. Het werd een verschrikkelijke nacht, ik had veel pijn en hoorde steeds dokters en verpleegster met andere patiënten praten en roepen.
’s Morgens werd ik gewassen, waarom moesten ze me hiermee lastigvallen ik kon amper bewegen alles deed zo pijn en overal zaten buisjes ik had drie drainages, één in mijn borst en twee in mijn buik. Ik had ook een blaassonde, wat een vreemd gevoel ! Ik mocht terug naar materniteit en kreeg een kamer alleen. Ik was nog steeds heel moe en sliep het meeste van de tijd. Om het uur, ook ‘s nachts werd er met een dopler geluisterd of er nog genoeg bloed stroomde door de ader in mijn borst, dit was telkens spannend want als dit niet zo was zou mijn nieuwe borst afsterven. Bezoek kon ik niet ontvangen. Alleen mijn man was bijna heel de tijd bij me. Het stelde me op mijn gerust dat elke keer als ik mijn ogen opende dat ik daar naast mijn bed mijn man zag zitten die zijn zoveelste puzzel invulde in een boekje dat hij gekocht had in het winkeltje van het ziekenhuis. Hij lachte dan naar mij en vroeg me hoe het ging. Veel woorden kwamen er niet uit en veel had hij niet aan mij maar toch was hij er elke keer opnieuw.
Ik kreeg dorst en vroeg om wat te drinken maar omdat ik nog misselijk was kreeg ik enkel een citroenstokje voor mijn lippen wat vochtig te maken maar ik kon zelfs dit al niet verdragen alles kwam er snel weer uit in een vieze lichtgevende groene vloeistof, drinken was dus nog wat vroeg.
De derde dag was ik al wat meer wakker en kreeg ik mijn dochtertje te zien, ik was zo blij dat ik haar even kon aanraken, maar meer dan dat kon ik niet ik viel snel erna weer in slaap. De drie eerste dagen waren verschrikkelijk, ik kon mijn ogen niet draaien of ik werd misselijk, bij elke beweging had ik wel ergens pijn.
Ik probeerde wat langer wakker te blijven zodat Gwen niet zo alleen was maar lang lukte het me niet. De vierde dag moest ik alleen uit bed komen, ik kon mijn oren niet geloven toen de dokter dat zei, ik was nog zo zwak en had teveel pijn. Ik voelde me echt een zielig hoopje. De blaassonde werd wegnomen en ik moest uit bed. Met veel moeite en hulp is het wel gelukt, maar pijn deed het zeker. Toch ben ik tot aan de wc geraakt en terug. Ik kreeg nu ook mijn eerste boterhammetjes, veel heb ik er niet van gegeten. De twee volgende de dagen ging het alsmaar beter en was ik al een volledige dag wakker, ik kon alleen uit bed en kon al wat meer eten. Ik kreeg ook voor het eerst het resultaat te zien van mijn nieuwe borst. Veel zag ik natuurlijk niet ik lag op bed en alles was plat en nog vol met isobetadine. Ik mocht eindelijk terug naar huis terug naar mijn gezinnetje. Ik kreeg elke dag verzorging aan huis en heb nog veel geslapen.
Maar ik herstelde uiteindelijk vrij vlug. Ik kon nu zelf het resultaat bekijken in de spiegel en ik was al zeer tevreden, ik had terug een borst, het was wel allemaal nog niet zo mooi door die rode littekens en ontsmettingsmiddel maar er was iets dat mooi zou worden, daar was ik zeker van. Twee maanden later ging ik terug aan het werk en ging mijn leven weer zijn normale gangetje.
Ik had enkel nog veel last van mijn buik, omdat er veel buikspieren zijn doorgesneden zit er een netje in de plaats om alles stevig te houden, het zal nog een hele tijd duren voordat de pijn in mijn buik helemaal weg is.

7 maanden later

Na mijn operatie ging ik terug op controle omdat mijn nieuwe borst wel erg groot geworden was, bijna twee cup maten meer, ik had er ook meer last van gekregen. De dokter stelde direct voor om de borst te corrigeren.
Dit gebeurde dezelfde week nog, 200 cc werd terug weggesneden, ik moest maar één dag in het ziekenhuis blijven het was dan ook maar een kleine ingreep.

Augustus 2007 (9 maanden na de operatie)

Mijn leven begint er eindelijk weer normaal uit te zien, ik heb een pracht van een borst waar ik super fier op ben. Ik kan weer kleren aan die ik al uit mijn kleerkast had verbannen. Wel enkele littekens meer maar twee mooie borsten en mijn vrouwelijkheid terug in de plaats.
Ik heb zeker geen spijt van mijn operatie en moet nu enkel nog een tepel en tepelhof om alles compleet te maken. Dat zal ook nog dit jaar gebeuren.
Ik ben nu nog fierder op mijn borsten dan voor mijn amputatie, ze zijn belangrijker geworden voor mij, ook mijn man is zeer blij dat ik dit heb laten doen. Voor hem hoefde het eerst allemaal niet, toch is iedereen en vooral ik zelf tevreden, ik ben terug vrouw !

Terugblik

Een jaar van mijn leven lijk ik te hebben overgeslaan er is teveel gebeurd dat mijn leven veranderde op korte tijd; kanker, trouwen, kindje, verhuis, reconstructie, ander werk, ….. . Ik denk nog steeds dat ik 24 word en mijn man 26 terwijl we eigenlijk al een jaartje ouder worden, vreemd hoe een mens zijn leven zo snel kan veranderen. Ik ben nog steeds die positieve persoon gebleven van voor mijn ziekte, ik geniet nu alleen nog meer van het leven samen met mijn man en dochtertje.

Ik zal altijd bang zijn als ik terug op controle moet en wachten op mijn uitslag. Het zal elke keer een examen voor me zijn waar ik weer het maximum op moet halen. Vooral omdat er nog geen behandeling mogelijk is voor dit soort tumor ! Ik mag eigenlijk geluk hebben dat ik geen hormonen tumor had en geen nabehandelingen moest. Veel liefs en sterkte aan alle lotgenoten.
Nog eens heel erg bedankt aan mijn familie, die van mijn man en mijn vrienden en in het bijzonder mijn MAN voor de grote steun! xxx Ellentje

Ellen Teleng
ellenteleng@telenet.be

Lees ook: Mijn verhaal: borstkanker op jonge leeftijd