Gemene mopjes van artsen ... over artsen

nieuws Welk beeld hangen artsen van zichzelf op in de grappen die ze vertellen over hun collega’s? Ze zijn in elk geval niet mild voor elkaar.

“Een zeer ernstige wetenschappelijke analyse” zo omschrijft Le Quotidien du Médecin de thesis die werd uitgevoerd door twee Franse studenten geneeskunde, met als titel “de sociale perceptie van het medisch beroep in het begin van de 21e eeuw aan de hand van medische mopjes”.

Meer dan vijfhonderd moppen werden verzameld en ze zijn tamelijk cru, zeker als ze betrekking hebben op deze 3 specialisaties: anesthesie, chirurgie en psychiatrie . Enkele voorbeelden:

- Wat doet een anesthesist tussen het drinken van 2 kopjes koffie door? Hij drinkt koffie.
- Wat is het verschil tussen God en een chirurg? God denkt niet dat hij een chirurg is.
- Wat doet een psychiater wanneer zijn patiënt te laat komt op een afspraak? Hij begint zonder de patiënt ...

En dat zijn dan nog de vriendelijkste moppen … “De stereotypen die in deze moppen voorkomen, zijn vrij karikaturaal en brengen een weinig flatterend beeld van de arts in het algemeen, ” schrijven de auteurs van de thesis. “Wij hadden meer solidariteit onder de collegae verwacht”, zo stellen ze in Le Quotidien du Médecin.

Dat karikaturale is nodig om het humoristisch effect van de mop te vergroten. En de realiteit gaat vaak regelrecht in tegen de stereotypering die in deze grollen ten tonele gevoerd wordt. En “hoewel ze een negatieve connotatie heeft, kan deze stereotypering ook geïnterpreteerd worden als een blijk van solidariteit onder de artsen, die mopjes maken over hun collega’s en op die manier beklemtonen dat ze erbij horen bij dat medisch corps.”

De permanente competitie tussen de artsen onderling, eerst tijdens hun studies en daarna in de loop van hun professionele carrière zou eveneens aan de basis van deze houding kunnen liggen. “Wij denken dat deze stereotypering in het denkbeeldige blijft hangen. Met dit in het achterhoofd kunnen we stellen dat de sociale wetenschappen ons duidelijk maken dat wat ons doet lachen ook enigszins samenhangt met wat we denken ...”.