Microplastics in vis: moeten we ons zorgen maken?

dossier

Jaarlijks produceren we met zijn allen zo’n 300 miljoen ton aan plastic afval. Een groot deel daarvan belandt in onze oceanen en bijgevolg ook op het menu van alles wat erin leeft. Hoe veilig is het nog om vis en schaaldieren te eten? Moeten we ons zorgen maken om de microplastics die we zo onrechtstreeks consumeren? We bespraken het met Eric De Maerteleire, bio-ingenieur en doctor in de Landbouwkundige en Toegepaste Biologische Wetenschappen. 

Lees ook: Microplastics in het milieu: een bedreiging voor de volksgezondheid?

Wat zijn microplastics?

Getty_microplastics_vis_2023.jpg

© Getty Images

Microplastics zijn kleine plastic bolletjes van minder dan vijf millimeter die je overal kunt terugvinden: in oceanen, meren, rivieren, (landbouw)gronden en zelfs in de lucht. Er zijn twee grote categorieën: primaire microplastics en secundaire microplastics. De eerste groep is bewust klein gemaakt zodat ze gebruikt kunnen worden in cosmetica of schoonmaakmiddelen. De tweede groep ontstaat wanneer grotere plastic voorwerpen, zoals waterflesjes en verpakkingen, afbreken in kleinere fragmenten.

Lees ook: Hoe kan je je (ongeboren) baby en kinderen beschermen tegen hormoonverstoorders?

Hoe komen microplastics in vis terecht?

Microplastics kunnen in onze oceanen en zeeën terechtkomen door de afbraak van grotere plastic voorwerpen, denk dan aan visnetten, plastic flesjes of zakken. Die deeltjes worden opgenomen door plankton en andere kleine organismen, die op hun beurt een voedingsbron zijn voor vis en schelpdieren. Maar dit is niet de enige manier waarop microplastics onze voedselketen kunnen binnendringen.


Lees ook: Weekdieren bevatten meeste microplastics

Microplastics in voeding

Studies hebben gekeken naar de mogelijke aanwezigheid ervan in zeezout, honing, bier, flessenwater, organische meststoffen die worden gebruikt in achtertuinen en zelfs in stof binnenshuis dat neerslaat op onze maaltijden. Het wetenschappelijke bewijs over de potentiële blootstelling aan en de gezondheidsrisico’s van microplastics in de voedselvoorziening evolueert nog steeds. 

Moeten we ons zorgen maken?

Uit beschikbare wetenschappelijke onderzoeken en rapporten blijkt dat:

    • De menselijke blootstelling aan microplastics door het eten van vis is waarschijnlijk verwaarloosbaar. Dit komt omdat de microplastics worden aangetroffen in de kieuwen, lever en darmen van de vinvis, organen die doorgaans niet worden gegeten. Het is dus belangrijk om een duidelijk onderscheid te maken tussen gegutte vis enerzijds en schaal-en schelpdieren anderzijds. Die eerste categorie zal een stuk minder microplastics bevatten omdat de ingewanden zijn verwijderd en daarin ligt de grootste hoeveelheid plastic opgeslagen.
    • Het eten van schaal- en schelpdieren is een belangrijker route voor menselijke blootstelling, omdat tweekleppige dieren worden gegeten zonder dat het maag-darmkanaal wordt verwijderd. Dat betekent niet dat we schaal- en schelpdieren moeten vermijden. Er wordt verwacht dat deze blootstelling zeer laag zal zijn. Zo schatte de Europese Autoriteit voor voedselveiligheid (EFSA) dat het consumeren van 225 gram mosselen met de hoogste gerapporteerde hoeveelheid microplastics zou resulteren in een blootstelling van ongeveer 7 microgram plastic. Ook uit een rapport van de Voedsel-en Landbouworganisatie van de VN blijkt dat de hoeveelheid microplastics die we binnenkrijgen verwaarloosbaar klein is, zelfs als we veel oesters of mossels zouden eten.
    • Meer dan 90% van de microplastics die we binnenkrijgen via schaal- en schelpdieren wordt uit het lichaam verwijdert via de fecaliën. Alleen de kleinste deeltjes (< 150 µm) kunnen doorheen de darmwand migreren. De absorptie van intacte plastic deeltjes uit de darmen is dus waarschijnlijk zeer beperkt (=0,3%) maar niet onbestaande. Waar men tot een paar jaar geleden dacht dat de opname laag was en, indien de deeltjes in ons lichaam terechtkomen, de effecten op de gezondheid minimaal zouden zijn, is er twijfel binnen de wetenschappelijke wereld. Er is aangetoond dat deze microplastics, hoewel ze chemisch inert zijn, fungeren als kleine ‘biosponzen’ voor schadelijke chemicaliën die in het milieu worden aangetroffen, waardoor de aard van een plastic deeltje verandert van chemisch onschadelijk in potentieel giftig. Men geloofde dat microdeeltjes eenvoudigweg door het maagdarmkanaal van dieren en mensen zouden gaan zonder biologisch effect. Studies hebben echter aangetoond dat ze soms worden opgenomen en verspreid door de bloedsomloop en het lymfestelsel en kunnen worden opgeslagen in de vetweefsels van verschillende organismen. Het resultaat van de opname ervan toonde potentiële carcinogene effecten (darmkanker, borstkanker, longkanker), leverdisfunctie en hormoonontregeling.


    Maar er is discussie over de gevaren ervan voor de modale mens die maar af en toe vis en schaal- en schelpdieren eet. Het is onwaarschijnlijk dat plasticvervuiling van de voedselketen zal leiden tot onmiddellijke gezondheidsrisico's voor consumenten. De Amerikaanse ‘National Institutes of Health’ stellen, op basis van de bestudeerde literatuur, dat dit probleem nog steeds niet voldoende is onderzocht en dat er meer aandacht moet worden aan besteed om de gezondheid van de bevolking te vrijwaren. En in een persbericht stelt de ‘American Chemical Society’ dat het nog steeds onduidelijk is wat de gevolgen van microplastics voor het milieu en de gezondheid kunnen zijn, vooral op lange termijn. Professor Mark Taylor van de Macquarie Universiteit in Sydney zei vorig jaar tegen The Guardian: “Niemand weet het echt”. En hij benadrukte: “Afwezigheid van bewijs is geen bewijs van afwezigheid”. Er wordt daarom internationaal aan wetgeving gewerkt om het gebruik van microplastics (en nanopartikels) aan banden te leggen. Ook de Europese Unie is bezig met het bestuderen van dit probleem en werkt aan regulering.

    "In afwachting van meer studies en wetgevingen ter zake is het verstandig om te matigen, ook in de consumptie van vis, schaal- en schelpdieren. Maar een wekelijkse consumptie van 2 porties vis en af en toe eens schaal- en schelpdieren zal geen direct gevaar voor de gezondheid opleveren. Vergeten we niet dat deze producten ook heel belangrijke gezondheidsvoordelen bieden,” aldus nog De Maerteleire. 


    Lees ook: De zin en onzin van omega 3-vetzuren

    Bronnen:
    https://www.efsa.europa.eu
    https://www.weforum.org
    https://www.theguardian.com
    https://ec.europa.eu
    SafeFish: Microplastics in seafood.pdf – juli 2022
    József Lehel, Sadhbh Murphy (2021). Microplastics in the Food Chain: Food Safety and Environmental Aspects. Rev Environ Contam Toxicol., 259:1-49.
    Shelley Li, Jacqueline I. Keenan, Ian C. Shaw, and Frank A. Frizelle (2023). Could Microplastics Be a Driver for Early Onset Colorectal Cancer?, Cancers (Basel). Jul; 15(13): 3323.
    Jun Hyung Park, Seungwoo Hong, Ok-Hyeon Kim, Chul-Hong Kim, Jinho Kim, Jung-Woong Kim, Sungguan Hong, Hyun Jung Lee (2023). Polypropylene microplastics promote metastatic features in human breast cancer. Sci Rep., Apr 17;13(1):6252.
    Stefania D’Angelo and Rosaria Meccariello (2021). Microplastics: A Threat for Male Fertility. Int J Environ Res Public Health., Mar; 18(5): 2392.
    Klára Cverenkárová, Martina Valachovicová, Tomáš Mackulak, Lukáš Žemlicka, and Lucia Bírošová (2021). Microplastics in the Food Chain. Life (Basel). Dec; 11(12): 1349.


    auteur: Sofie Van Rossom, gezondheidsjournalist
    Laatst bijgewerkt: september 2023

    Artikels over gezondheid in je mailbox? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book met gezonde ontbijtrecepten.

    eenvoudig terug uit te schrijven
    Wij verwerken jouw persoonsgegevens conform het Privacy-beleid van Roularta Media Group NV.
    volgopfacebook

    volgopinstagram