Moet je je zorgen maken als je kind te klein is?

Na de geboorte wordt een baby gewogen en opgemeten. Dan is meteen duidelijk of de baby niet te klein, te licht of anderzijds te groot of te zwaar is. Men herhaalt deze meting geregeld, zodat een groeicurve van het kind kan worden bijgehouden. Tot ongeveer de leeftijd van vier jaar vergelijkt men de groeicurve met gegevens van leeftijdsgenootjes. Als deze curve heel erg afwijkt van de gemiddelde groeicurve voor een kind van dezelfde leeftijd, dan moet de arts dat kind extra goed opvolgen, om eventueel belangrijke aandoeningen te kunnen opsporen.

Om zeker te weten of je kind een groeistoornis heeft, moet je een kinderarts raadplegen. Hij kan het onderscheid maken tussen twee soorten groeistoornissen: primaire en secundaire groeistoornissen.

Een primaire groeistoornis is aangeboren. Meestal is er in dit geval sprake van een afwijking in de genen of chromosomen. Zo’n afwijking kan leiden tot een botgroeistoornis of een syndroom, zoals het Syndroom van Turner. Daarnaast kunnen problemen met het hart, de nieren, de schildklier, het gehoor of de eierstokken optreden. Iedere primaire groeistoornis heeft zijn eigen typische, uiterlijke kenmerken. Naast een kleine lengte zijn armen en benen bijvoorbeeld relatief kort, of de schedel heeft een afwijkende vorm.

Een secundaire groeistoornis komt voort uit lichamelijke problemen, zoals een slecht werkende schildklier, nierproblemen of een tekort aan groeihormoon. Ook ondervoeding kan de oorzaak zijn van onvoldoende groei. Ondervoeding kan zowel te wijten zijn aan armoede als aan (chronische) ziektes, zoals eetstoornissen, bloedarmoede door malaria, worminfecties, chronische infecties,…. In deze situaties treden er tekorten op aan eiwitten en vitamines, waardoor de groei belemmerd wordt.

Afhankelijk van het probleem zal de arts een aangepaste behandeling voorstellen. Bij een onderliggende ziekte is het belangrijk dat hij deze eerst aanpakt. Als de groeistoornis wordt veroorzaakt door een schildklierprobleem bijvoorbeeld, dan zal de behandeling bestaan uit het toedienen van schildklierhormonen. Bij een tekort aan groeihormoon zal de patiënt een groeihormoonbehandeling krijgen.

Zelf kan je tijdens de zwangerschap al enkele dingen doen om het risico op een te klein kindje te beperken: gezond eten, veel rusten, niet roken of drinken, en zware lichamelijke arbeid vermijden. Nadien kan je het best geduld uitoefenen en ervoor zorgen dat je kind een gezond voedingspatroon heeft. Voorts is het belangrijk om je kind de nodige ondersteuning te bieden. Zowel een te kleine als te grote gestalte kunnen namelijk leiden tot een gevoel van minderwaardigheid.