Parelwratjes zijn zeer besmettelijk

dossier Veel kinderen hebben last van zogenaamde parelwratjes of waterwratjes (mollusca contagiosa).

Ziektebeeld
Parelwratjes zijn kleine en gladde, meestal witte of huidkleurige wratjes die als ze volgroeid zijn vaak een centraal kratertje vertonen. Ze komen meestal in kleine groepjes voor op de romp, in de hals en rond de oksels, soms ook op het gezicht, vooral op de oogleden. Vooral jonge kinderen hebben er last van. Bij kinderen met eczeem kunnen ze zeer uitgebreid voorkomen. Bij volwassenen zijn de mollusca doorgaans het gevolg van seksueel contact en zijn dan ook meestal gelokaliseerd op en rond de geslachtsorganen en rond de anus. Wanneer een volwassene zeer veel mollusca contagiosa heeft, moet men bedacht zijn op het bestaan van een verminderde immuniteit, bijvoorbeeld door bepaalde medicijnen, een virusinfectie met HIV of andere ziekten die de afweer van het lichaam tegen infecties onderdrukken.

Klachten

De wratjes geven behalve wat jeuk meestal geen klachten. Na verloop van tijd kunnen waterwratjes hetzij spontaan, hetzij door beschadiging, ontstoken raken. Ze worden dan rood en er ontstaan korstjes. Bij kinderen met aanleg tot eczeem kunnen geïrriteerde eczeemplekken ontstaan rond de wratjes.

Oorzaak

Parelwratjes worden veroorzaakt door een (voor de rest ongevaarlijk) virus (een van de humane papillomavirussen) en zijn zeer besmettelijk. De besmetting gebeurt door rechtstreeks huidcontact, bv. tijdens spelen, of door onrechtstreeks contact zoals door vochtige handdoeken na zwembad of douche. Daarom verwittigt u het best de school indien uw kind parelwratjes heeft.
Parelwratjes zijn geen reden om kinderen toegang tot crèche of school te weigeren. Soms mogen kinderen met parelwratjes niet gaan zwemmen, al is dat weinig zinvol. Wél moet huidcontact vermeden worden en mogen de kinderen niet dezelfde handdoek gebruiken. Dat geldt overigens ook binnen het gezin.

Behandeling

Parelwratjes verdwijnen vanzelf binnen 6-12 maanden. Behandeling is dus meestal niet nodig.
Wanneer de parelwratjes vanzelf of door krabben open gaan, kunnen ze vanwege de besmettingskans het beste worden aangestipt met jodium en vervolgens worden afgedekt met een gaasje en een pleister.
Toch kan een behandeling aangewezen zijn omwille van de besmettelijkheid, indien ze niet spontaan genezen, indien er irritatie optreedt, of indien het kind het erg vervelend vindt of er zich voor schaamt.

De huisarts of dermatoloog kunnen de wratjes verwijderen door het aanstippen met vloeibare stikstof waardoor ze bevriezen, of door het wegschrapen met een zogenaamde scherpe lepel. Nadeel van vloeibare stikstof is de kans op littekenvorming. Omdat deze behandelingen nogal pijnlijk zijn, zal de arts eventueel adviseren om de huid één uur voor de ingreep in te smeren met een verdovende zalf (lidocaine crème of EMLA crème). Als nabehandeling is enkele dagen ontsmetten met Iso-Bethadine voldoende, plus enkele dagen zwemverbod.

Van behandeling met lokale geneesmiddelen zoals povidonjodium, salicylzuur, natriumnitriet, kaliumhydroxide, tretinoïne, enz. is het effect onvoldoende aangetoond.
Na behandeling kunnen de parelwratjes echter nog wel terugkomen. Wanneer de wratjes spontaan verdwijnen komen ze nadien niet meer terug omdat er antistoffen tegen het virus werden aangemaakt.