Mijn verhaal: Een borstverkleining

mijn-verhaal

Een marteling

"Mijn borsten zijn beginnen groeien toen ik in het tweede leerjaar zat. Vanaf toen moest ik naar de kine om mijn buikspieren te sterken om zo van mijn rugpijn af te zijn. Het gaan kopen van nieuwe beha's was voor mij de hel, toen al en later nog steeds. Ik ben talloze keren de winkel al huilend buiten gelopen. Ik had dus in feite maar één complex en dat waren mijn borsten.

Iedere zomer was voor mij een marteling. De huid onder mijn borsten was telkens beschadigd, door de wrijving en het zweten. Ik heb dat proberen verhelpen met zakdoeken, deo, drogende spray, maar niets hielp. 's Morgens bij het opstaan kreeg ik regelmatig een volledig nekblokkage. Het klinkt absurd maar ik verwijt dit persoonlijk naar mijn veel te grote cupmaat. Het wieden van de tuin of het schoonmaken van mijn huis, hield ik niet langer vol dan een uur. En als ik de pijn toch negeerde, dan kon ik twee dagen niet meer rechtop lopen. Gaan joggen, zelfs met een sterke sportbeha, was pijnlijk, om nog maar te zwijgen van de vele scherpe commentaren van voorbijgangers, lopers en fietsers.

Lees ook: 7 gouden regels bij lage rugpijn

Een dieet

Drie jaar geleden stond ik samen met een vriendin in een openbaar toilet voor de spiegel. Ze vertelde over de borstverkleining die ze had laten doen, en dat ze was verlost van de klachten die grote borsten meegeven. Voor eerst in mijn leven droomde ik ervan om dit ook te laten doen. Voorzichtig informeerde ik bij mijn vader. Die stond er eerst weigerachtig tegenover, maar zag al gauw in dat ik er fysiek en psychisch wel zwaar onder leed. Mijn huisarts was moeilijker te overtuigen. Zij vond dat dit te ingrijpend was en stelde een dieet voor. Ik voelde me zo in de steek gelaten. Tot twee maal toe ben ik op dieet gegaan en telkens verloor ik vijftien kilo... maar mijn cupmaat bleef E.

Lees ook: Zijn brood, pasta en aardappelen dikmakers?

Op consult bij de plastisch chirurg

Enkele maanden na het eerste gesprek kreeg ik mijn huisarts toch zover om mij door te sturen naar een plastisch chirurg. Bij die consultatie vuurde ik tientallen vragen op hem af. Ik was duidelijk niet op mijn gemak, ook al was hij een heel bekende chirurg, dus heb ik voor de zekerheid ook nog een andere chirurg bezocht. Voor die afspraak heb ik uren en uren internet afgespeurd, zo zag ik voor het eerst voor en na- foto's van de ingreep. Bij deze chirurg voelde ik me ook meteen op mijn gemak. Hij wou dat ik enkele onderzoeken deed zoals een mammografie en een bloedonderzoek. Ik moest voor de ingreep tweemaal bij hem op consult komen. Dit bevestigde mijn gevoel: ik was in goede handen.

Lees ook: Is je arts geconventioneerd?

De operatie

Geloof me, ik heb de nachten naar de operatie toe afgeteld. Maandagmorgen 31 oktober was het zover: ik huppelde het ziekenhuis binnen alsof ik op vakantie ging. In de voormiddag maakte de chirurg aantekeningen op mijn borsten en legde hij me nogmaals uit wat hij zou doen tijdens de operatie. Tegen de middag werd ik naar de operatiekwartier gebracht. Een verpleegkundige beloofde me goed voor mij te zorgen en zo viel ik in slaap.

Lees ook: Welke soorten verdoving zijn er?

Afzien na de operatie

Na 3,5 uur werd ik naar de recovery ruimte gebracht. Toen ik wakker werd was ik verbonden met allerlei toestellen om mijn waarden nauwkeurig te kunnen monitoren. Ik weet nog goed dat ik misselijk werd en het gevoel had dat ik moest braken, maar ze gaven me snel iets en ik voelde me meteen beter. Ik vond het wel gek, want ik had al eens een totale narcose ondergaan en toen had ik helemaal geen problemen.
Tegen 20 uur werd ik naar mijn kamer gebracht. De eerste uren na de operatie voelde ik geen pijn, maar het werd toch een slapeloze nacht. Ik kon niet liggen zoals ik gewoonlijk lig om te slapen, en de pijn nam toe. De eerste dag vroeg ik constant pijnstillers, ik voelde me zwak, hulpeloos en koortsig, en die pijn die bleef aanhouden. Die nacht deed ik weer amper een oog dicht, dus de tweede dag was ik uitgeput. 

Lees ook: Waarom moet je nuchter zijn voor een operatie en wat houdt dat in?

De juiste beslissing

Toen de hoofdverpleegkundige het verband weghaalde, had ik heel veel pijn. Gelukkig duurde dat niet te lang. Na de verzorging werden er steristrips op de draadjes gekleefd en kreeg ik meteen een sportbeha aan die ik 6 weken moest aanhouden. Enkele dagen later voelde ik op enkele pijnscheuten na geen pijn meer en nu de operatie al enkele maanden achter de rug is, durf ik met zekerheid zeggen dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik voel me beter in mijn vel en dat straal ik ook uit.